“หม่ามี๊ หนูอยากนอนกับหม่ามี๊”
เถียนเถียนเงยขึ้นในอ้อมแขนของเจียงสื้อสื้อ สีหน้าเต็มไปด้วยการรอคอย
“นี่……”
เจียงสื้อสื้อมองไปที่จิ้นเฟิงเฉินโดยอัตโนมัติ
คนหลังก็เหลือบมองเธอ แล้วก็พูดว่า “เถียนเถียน ลูกโตแล้ว ต้องนอนเองให้ได้”
“หนูไม่เอา หนูอยากนอนกับแม่” เถียนเถียนกอดเจียงสื้อสื้อแน่น
เจียงสื้อสื้อใจอ่อน “ให้เธอนอนที่นี่เถอะ”
เธอหันหน้าไปมองเสี่ยวเป่า ตั้งแต่เข้าห้องมา เสี่ยวเป่ายังไม่ได้พูดอะไรสักประโยคหนึ่ง ได้แต่ยืนเงียบๆ
เขามองเถียนเถียน แววตาเขามีความอิจฉาโผล่ออกมาอย่างไม่รู้ตัว
เขาเองก็อยากนอนกับหม่ามี๊ แต่แด๊ดดี้บอกว่าลูกผู้ชายต้องนอนคนเดียว
เจียงสื้อสื้อยิ้ม แล้วก็โบกมือให้เสี่ยวเป่า “เสี่ยวเป่า มานี่”
เสี่ยวเป่าเดินเข้าไปอย่างเชื่อฟัง
เจียงสื้อสื้อลูบหัวเล็กๆ ของเขา เจียงสื้อสื้อสอบถามอย่างอ่อนโยน “ลูกก็นอนกับหม่ามี๊ โอเคไหม? ”
เสี่ยวเป่าแอบหันไปมองจิ้นเฟิงเฉิน
คนบางคนถอนหายใจออกมา แล้วก็พูดออกมาอย่างไม่มีทางเลี่ยง “นอนที่นี่ให้หมดเลยก็ได้”
พอได้ยินดังนั้น รอยยิ้มสว่างไสวก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเสี่ยวเป่าและเถียนเถียน แล้วเด็กน้อยทั้งสองคนก็ขึ้นไปบนเตียงอย่างมีความสุข
“ฉันจะไปนอนห้องนอนแขก” จิ้นเฟิงเฉินโน้มตัวลงจูบเบาๆ ที่หน้าผากของเจียงสื้อสื้อ
“ฝันดี”
เจียงสื้อสื้อมองเขาอย่างเขินอาย “ลูกอยู่นะ”
จิ้นเฟิงเฉินหันไปมองเด็กน้อยทั้งสองคน แล้วก็เห็นว่าพวกเขาจ้องตัวเองด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง
เขาหัวเราะออกมา หลังจากนั้นก็จูบพวกเขาด้วย “ฝันดี นอนหลับให้เรียบร้อย ห้ามรบกวนหม่ามี๊”
“ฝันดีแด๊ดดี้!”
เด็กน้อยทั้งสองคนพูดพร้อมกัน
มองดูภรรยาและลูกของเขาอยู่บนเตียง ความอ่อนโยนปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา เขากระซิบบอก “มีเรื่องอะไรก็บอกฉันนะ ฝันดี”
หลังจากนั้น ก็เดินออกจากห้องไป
……
ฟางยู่เชินรีบกลับเมืองหลวงในคืนนั้น ตอนที่ถึงบ้านนั้นก็เป็นเวลาตีหนึ่งแล้ว
เขาไม่ทันได้พักผ่อน ก็เตรียมตัวเตรียมข้อมูลสำหรับการประชุมคณะกรรมการบริษัทในวันพรุ่งนี้
กว่าจะเรียบร้อยก็ฟ้าสางพอดี
เขาหมุนคอที่เมื่อยล้าของเขา สายตามองไปยังกองเอกสารบนโต๊ะ แล้วมุมปากก็คลี่ยิ้มขึ้น
คราวนี้น่าจะสามารถเอาชนะการต่อสู้นี้ได้
“อะเชิน”
ตอนนี้เอง ก็มีเสียงประหลาดใจเสียงหนึ่งดังขึ้น
ฟางยู่เชินหันหน้าไป คนคนนั้นก็คือพ่อของเขานั่นเอง ฟางเถิง
ฟางเถิงเดินเข้ามา แว็บเดียวก็เห็นกองเอกสารที่อยู่บนโต๊ะ คิ้วก็ขมวดเข้าหากัน “แกไม่ได้นอนทั้งคืนเลยเหรอ? ”
ฟางยู่เชินพยักหน้า “อืม”
“แล้วแบบนี้แกจะมีพลังในการเข้าร่วมประชุมรึเปล่า? ” ฟางเถิงมองเขาอย่าเป็นห่วง
ฟางยู่เชินยิ้มเบาๆ “พ่อ ไม่ต้องห่วงหรอก ผมไม่มีทางทำให้พ่อต้องขายหน้า”
พอได้ยินดังนั้น ฟางเถิงเองก็คลี่ยิ้มเหมือนกัน แต่ว่าใบหน้ายังคงมีร่องรอยของความกังวลอยู่ “ไม่ใช่ว่าพ่อไม่เชื่อแก แต่ว่าพวกกรรมการบริหารพวกนั้นไม่ธรรมดาเลย ต้องใช้พละกำลังและใจจดใจจ่ออย่างมาก”
“พ่อ ผมเตรียมไว้เรียบร้อยแล้ว จนถึงตอนนั้นพวกเขาไม่ยอมก็ต้องยอม”
“เตรียมอะไรไว้?”
“ถึงเวลาพ่อก็รู้เอง”ฟางยู่เชินยังไม่ได้บอกเรื่องการร่วมมือกับจิ้นกรุ๊ป เพราะว่าอยากจะเซอร์ไพรส์ทุกคนในการประชุมคณะกรรมการบริษัท
แน่นอน สำหรับคนบางคนแล้ว มันอาจจะเป็นเรื่องที่น่าตกใจกลัว
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊?!