ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 935

ฟางยู่เชินค่อยๆ จัดเอกสารในมือ ไม่ได้สนใจ

ฟางอี้หมิงกัดฟันแน่น เห็นได้ชัดว่ากำลังโกรธ แต่ว่าก็ยิ้มจนตาหยี “ไม่ว่าจะยังไง ก็ขอแสดงความยินดีก่อนแล้วกัน”

แน่นอนว่าคำว่า “ยินดี”มันไม่ได้จริงใจเลยสักนิด

คนในนี้รู้ดีหมด

ฟางยู่เชินยิ้มเล็กน้อย “ขอบคุณ”

กระแสน้ำที่มืดมิดเพิ่มขึ้นระหว่างคนทั้งสอง และบรรยากาศก็ค่อยๆ ตึงเครียด

ตอนนี้เอง ก็ได้ยินเสียงของฟางรุ่ยดังขึ้น “ยินดีอะไรกัน ทุกอย่างยังคงแปรผันได้ทั้งนั้น”

“พ่อ พวกเราไปกันเถอะ”

ฟางเย้นซินไม่อยากจะพูดอะไรกับพวกเขามากมาย คิดแค่อยากจะรีบกลับไปคิดหาทางห้ามไม่ให้คุณท่านมอบกิจการของครอบครัวให้กับฟางยู่เชิน

ครอบครัวของฟางรุ่ยรีบร้อนกลับไป ฟางเฉิงกับฟางอี้หมิงก็ตามไปติดๆ เหมือนกัน

ในห้องประชุมที่ใหญ่โตก็เหลือเพียงแค่ฟางยู่เชิน

เขาถอนหายใจยาว ดึงเก้าอี้ออกแล้วนั่งลง

ศึกวันนี้ถือว่าชนะ แต่ยังวางใจไม่ได้จริงๆ เมื่อคุณท่านตัดสินใจเลือกผู้สืบทอดเมื่อไหร่ นั่นแหละถึงจะชนะได้อย่างแท้จริง

……

ณ เมืองจิ่น ตระกูลจิ้น

เจียงสื้อสื้อตื่นแต่เช้าตรู่ ลูกน้อยทั้งสองคนยังคงนอนอยู่ เธอลุกขึ้นจากเตียงอย่างเบามือเบาเท้า แล้วก็เดินออกไปด้านนอก

ตอนลงมาก็พบว่าจิ้นเฟิงเฉินเองก็ตื่นแล้ว

“ทำไมตื่นเร็วขนาดนั้นล่ะ? ” จิ้นเฟิงเฉินขมวดคิ้วแล้วก็เดินเข้ามาหาเธอ

เจียงสื้อสื้อยักไหล่ “นอนไม่หลับ”

“เป็นห่วงคุณตาเหรอ？”

“อืม”

เธอนอนไม่หลับทั้งคืน มีความรู้สึกไม่สบายใจอยู่ในใจเสมอ

“คุณตาไม่มีทางเป็นอะไรหรอก” จิ้นเฟิงเฉินพูด

เจียงสื้อสื้อสูดลมหายใจเข้าลึกๆ “ฉันรู้ว่าเขาไม่เป็นอะไรหรอก แต่ว่าก็ยังไม่สบายใจอยู่ดี”

จิ้นเฟิงเฉินลูบหัวของเธอ “เอาน่า ไม่ต้องคิดมากแล้ว เดี๋ยวฉันไปเอานมให้”

ระหว่างที่พูดอยู่นั้น เขาก็เดินเข้าไปในห้องครัว

กินอาหารเช้าเสร็จแล้ว เจียงสื้อสื้อก็ไปโรงพยาบาล

ตั้งแต่ตอนที่สุขภาพของเธอเริ่มมีปัญหา ก็ไม่เคยไปเยี่ยมแม่ที่โรงพยาบาลเลย เพราะว่ากลัวว่าแม่จะเป็นห่วง

ฟางเสว่มั่นเห็นว่าเธอมา ก็แสร้งทำเป็นไม่พอใจและพูดว่า “แม่ก็นึกว่าลูกลืมแม่คนนี้ไปซะแล้ว”

ถึงแม้จะรู้ว่าแม่ล้อเล่น แต่ว่าเจียงสื้อสื้อก็รู้สึกผิดอยู่ดี

“แม่ ขอโทษค่ะ ช่วงนี้หนู……”

“ไม่ต้องพูดแล้ว”ฟางเสว่มั่นตัดบทเธอ แล้วก็ยิ้ม “แม่ก็แค่ล้อเล่นแค่นั้นเอง แม่ไม่โทษลูกหรอก แล้วอีกอย่างเฟิงเฉินก็บอกแม่แล้ว รอให้ลูกเสร็จธุระเมื่อไหร่ค่อยมาหาแม่”

ตอนแรกเจียงสื้อสื้อก็ประหลาดใจ หลังจากนั้นก็ยิ้ม

เฟิงเฉินคิดเรื่องราวต่างๆ รอบคอบมากกว่าเธอ

เธอนั่งลงที่ขอบเตียง เจียงสื้อสื้อสังเกตแม่อย่างละเอียด แล้วคิ้วของเธอก็ค่อยๆ ขมวดเข้าหากัน

สีหน้าของแม่ก็ดูดีอยู่ แต่ความรู้สึกนั้นมัน……

“แม่ แม่ผอมลงนะ”มีร่องรอยของความทุกข์อยู่ในน้ำเสียงเจียงสื้อสื้อ

“เหรอ? ” ฟางเสว่มั่นยกมือขึ้นลูบหน้าของตัวเอง “ทำไมแม่ไม่เห็นรู้สึกว่าตัวเองผอมลงเลยล่ะ? ”

เจียงสื้อสื้อหน้าบึ้ง “แม่ แม่ต้องกินข้าวให้ตรงเวลานะ ตอนนี้ร่างกายต้องการสารอาหาร ถ้าเกิดว่าแม่ยังผอมลงไปเรื่อยๆ แบบนี้ ร่างกายแม่จะรับไม่ไหวเอานะ”

ฟางเสว่มั่นยิ้มและพยักหน้า “โอเค โอเค แม่จะกินข้าวเยอะๆ ”