ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 94

บทที่ 94 เธอไม่อยากตาย

ซูชิงหยิงมองไปยังทิศทางของเจียงสื้อสื้อด้วยความรังเกียจ เธอกับจิ้นเฟิงเฉินรู้จักกันตั้งแต่เด็กจนโต พวกเขาเหมาะสมกันทุกด้าน เจียงสื้อสื้ออะไรคนนี้ ไม่ช้าก็เร็วฉันจะขับไล่เธอออกจากโลกของจิ้นเฟิงเฉินด้วยตัวเอง

“ฉันเชื่อพี่อยู่แล้ว แต่ถึงแม้ว่าจะเป็นเช่นนั้น ก็ไม่สามารถทำให้เธอออกไปง่ายๆ คุณรออยู่นี่นะ พี่ ฉันจะไปสั่งสอนเธอ”

สีหน้าของเธออดไม่ได้ที่จะเป็นกังวล ถึงยังไงนี่ก็เป็นงานเลี้ยงของตระกูลจิ้น จะก่อเรื่องวุ่นวายอะไรก็จะเป็นการไม่ดี

………

ผ่านไปไม่นาน ซูซินหรุ่ยก็กลับมา บนใบหน้าของเธอแฝงไปด้วยรอยยิ้ม ดูแล้วจะอารมณ์ดีมาก

“ซินหรุ่ย คุณทำอะไร?” ซูชิงหยิงขมวคิ้วเล็กน้อยมองเธอ

“พี่ คุณรอดูละครก็แล้วกัน!”

ซูซินหรุ่ยยิ้มอย่างลึกลับ มุมปากของเธอยกขึ้นเล็กน้อย ส่งสายตาลงมองไปยังเจียงสื้อสื้อ

ลมทะเลพัดมา เจียงสื้อสื้อโอบกอดสองแขนของตัวเอง อดไม่ได้ที่จะรู้สึกหนาวเล็กน้อย เมื่อเธอกำลังเตรียมจะกลับ ก็ต้องเจอกับผู้ชายคนนึงที่เดินเข้ามา กลิ่นเหล้าคละคลุ้งทั้งตัวปะทะเข้ามา

เจียงสื้อสื้อขมวดคิ้วเล็กน้อย เธอกำลังคิดจะก้าวเท้าหนีไป แต่ผู้ชายตรงหน้าก็มาขวางทางเธอเอาไว้

ดูแล้วผู้ชายคนนี้ก็อายุประมาณยี่สิบห้ายี่สิบหก เขาสวมใส่ชุดสูท ดูแล้วก็คือแขกผู้มาร่วมงาน เขาพินิจพิเคราะห์เจียงสื้อสื้อแล้วกล่าวว่า : “คุณเจียง หนาวมากใช่ไหม! ต้องการไปห้องกับฉันไหม ด้านในอุ่นมากเลยนะ”

ขณะที่พูด กลิ่นเหล้าก็เข้ามาปะทะหน้าอย่างรุนแรง ด่าท่าผู้ชายคนนี้จะเมา สายตาของเจียงสื้อสื้อเพิกเฉยลงทันที เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงอันเยือกเย็นว่า : “ขอโทษนะคะ ไม่จำเป็น”

คำพูดจบลง เธอต้องการจะหนีออกไปอีกครั้ง แต่ผู้ชายก็ไม่คิดจะปล่อยเธอ :

“อย่าเพิ่งรีบไปสิ! ไม่อยากไปห้องหรอ? งั้นพวกเราคุยกันตรงนี้ก็ได้นะ!”

“ต้องขอโทษด้วยนะคะ คุณหาคนอื่นเถอะ!”

“ทำไม? คุยด้วยก็ไม่ได้หรอ? คงคิดว่าฉันเทียบไม่ได้กับคุณชายจิ้นใช่ไหม? ฉันจะบอกคุณให้ ฉันคือคุณชายหลี่มู่แห่งตระกูลหลี่ ฐานะทางสังคมก็สูงศักดิ์ด้วย! คุณเจียง คุณไปกับฉันก็ไม่เลวนะ ฉันรับรองว่าคุณเพียงแค่เชื่อฟังและไปด้วยกันกับฉัน หลังจากนี้ฉันจะไม่ปฏิบัติอย่างไม่ยุติธรรมกับคุณอย่างแน่นอน”

พูดพลาง หลี่มู่ก็ยื่นมือเพื่อจะไปจับแขนของเจียงสื้อสื้อ

เจียงสื้อสื้อรีบหลบเลี่ยง กล่าวด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึมว่า : “คุณผู้ชาย รบกวนระมัดระวังการกระทำและคำพูดด้วย”

เห็นเธอเย็นชาอย่างมากแบบนี้ หลี่มู่ก็ยิ่งพาลโมโห

“คุณเจียง คุณอย่ามาทำเป็นไม่รู้เจตนาเลย อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะว่า คุณไม่ได้เฝ้ามองเงินของคุณชายจิ้น? คุณคิดว่าที่เขาให้เงินคุณใช้ก็คือเค้ารักคุณจริงๆงั้นสิ? ฐานะแบบนี้ของคุณก็อย่าไปคิดจะแต่งเข้ามาอยู่ในตระกูลจิ้นเลย ฉันหลี่มู่มาถูกใจคุณก็ถือว่าเป็นสิริมงคลกับคุณแล้ว!”

หลังจากพูดจบ หลี่มู่ยกมือขึ้น ต้องการที่จะดึงเจียงสื้อสื้อกลับห้อง.

ด้านหลังเจียงสื้อสื้อคือราวจับ ราวจับสูงถึงเอว เพื่อขัดขวางการเข้าใกล้ของผู้ชายตรงหน้า เธอเอนไปด้านหลังเพื่อหลีกเลี่ยงการสัมผัสจากหลี่มู่

แต่หลี่มู่ได้คืบจะเอาศอก ต้องการที่จะไปจับที่เอวของเจียงสื้อสื้อ

“ออกไป อย่ามาแตะต้องฉัน!”

เจียงสื้อสื้อต่อสู้

“นังผู้หญิงสารเลว อย่ามาทำเป็นหน้าด้าน คุณบอกมาเถอะว่าคืนนึงต้องการเท่าไร?”

“ไปให้พ้น!”

………

ในเวลาเดียวกัน ไม่ไกลจากระเบียงทางเดิน จิ้นเฟิงเหราและกลุ่มผองเพื่อนกำลังจะกลับเข้าห้องนอน แต่ได้ยินเสียงของเจียงสื้อสื้อมาจากด้านนั้น