ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 95

บทที่ 95 ไม่สามารถไม่มีเธอ

ซูชิงหยิงกัดฟันแน่น ทางด้านซูซินหรุ่ยได้เห็นฉากนี้ก็ยิ่งโมโห

“พี่ ฉันบอกแล้วว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นคนเจ้าเล่ห์ คุณดูสิ คาดไม่ถึงเลยว่าพี่เฟิงเฉินจะกระโดดลงไปเพื่อเธอ ถ้าพี่เฟิงเฉินเป็นอะไรขึ้นมาเธอจะรับผิดชอบไหวหรอ?”

“หุบปาก” ซูชิงหยิงกล่าวตำหนิว่า : “ถ้าไม่ใช่เพราะคุณใจร้อนที่อยากจะสั่งสอนเจียงสื้อสื้อ มันจะเกิดเรื่องแบบนี้ไหม?”

ซูซินหรุ่ยก้มหน้า หลบสายตาด้วยความรู้สึกน้อยใจเล็กน้อย แต่ด้วยกลัวว่าซูชิงหยิงจะต่อว่าอีก จึงไม่กล้าพูดอะไร

พวกเธอดูสถานการณ์บนพื้นผิวทะเล คาดหวังเพียงว่าจิ้นเฟิงเฉินคนทั้งสองไม่เกิดเหตุอะไรขึ้น

พ่อจิ้นและแม่จิ้นที่อยู่ภายในห้องก็ถูกเสียงดังเอะอะโวยวายปลุกให้ตื่นขึ้นมา เห็นด้านนอกเสียงดังเกรียวกราว แม่จิ้นขมวดคิ้วเล็กน้อย เอ่ยปากถามว่า : “เฟิงเหรา เกิดอะไรขึ้น?”

“คุณเจียงตกน้ำ พี่ชายฉัน….กระโดดลงไปช่วยเธอ”

ได้ยินเช่นนี้ สีหน้าคู่ตายายก็เปลี่ยนไป แม่จิ้นก็เอ่ยปากด้วยความตกใจว่า : “คุณพูดอะไรน่ะ?”

พวกเขามองลงไปล่างราวจับ หัวใจก็เต้นขึ้นมาชั่วพริบตา

จิ้นเฟิงเหรารีบเอ่ยปลอบใจพวกเขา : “พ่อแม่ พวกคุณอย่าเป็นกังวลไปก่อน พี่ชายฉันสวมเสื้อชูชีพ น่าจะไม่เกิดเหตุอะไรขึ้น”

ถึงแม้ว่าจะพูดแบบนี้ แต่สีหน้าของจิ้นเฟิงเหราก็ยังคงเป็นกังวล เจ้าหน้าที่ช่วยชีวิตบนเรือมาถึง เขารีบเอ่ยปากว่า : “รีบลงไปช่วยคนเร็วเข้า!”

เมื่อเจียงสื้อสื้อตกน้ำจึงสำลักน้ำเข้าไปจำนวนมาก บนพื้นผิวทะเลคลื่นค่อนข้างแรง เธอเพิ่งจะลอยขึ้นมาแล้วสูดอากาศบริสุทธิ์เข้าไป สายตาก็เห็นว่ากำลังจะถูกพัดจมลงไปอีก แต่ทว่ามีมือนึงมาดึงคว้าเธอเอาไว้แน่น เป็นศูนย์กลางทำให้เธอสงบนิ่ง.

“แค่ก……จิ้น…..จิ้นเฟิงเฉิน”

เธอขยี้ตา ชั่วพริบตาเดียวก็รู้สึกว่าตนเองตาลาย คาดไม่ถึงว่าเขาจะกระโดดลงมา……คลื่นทะเลพัดหัวเธอจมลงไปอีกครั้ง เจียงสื้อสื้อสำลักน้ำเข้าไปไม่น้อย จึงสูญเสียการรับรู้แล้วหมดสติไป

กู้ภัยก็มาถึงแล้วรีบดึงคนทั้งสองขึ้นมาจากในทะเล.

กลับขึ้นมาบนเรือ เจียงสื้อสื้อยังหมดสติไม่ฟื้น ผมเผ้าเธอยุ่งเหยิง เปียกปอนไปหมดทั้งตัว จิ้นเฟิงเฉินก็เปียกไปทั้งตัวเช่นกัน เวลานี้เขากำลังภายปอดให้กับเจียงสื้อสื้อ.

“แค่กแค่ก…..” น้ำในช่องอกช่องท้องของเจียงสื้อสื้อล้วนอาเจียนออกมา ในที่สุดก็ฟื้นขึ้นมา เธอลืมตาทั้งสองขึ้น จิ้นเฟิงเฉินรีบถามว่า : “เป็นอะไรหรือเปล่า?”

เจียงสื้อสื้อมองรอบๆอย่างตกใจ หลังจากนั้นครู่ใหญ่จึงส่ายหน้า

“พี่ คุณทั้งสองรีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ! เดี๋ยวเป็นหวัด” จิ้นเฟิงเหรากล่าว

จิ้นเฟิงเฉินพยักหน้า ต่อหน้าฝูงชนทั้งหลาย โอบเอวเจียงสื้อสื้อขึ้นแล้วกลับไปยังห้อง

พ่อจิ้นและแม่จิ้นยืนมองฉากนี้อยู่ด้านข้างอย่างตกตะลึง พวกเขาเห็นความกังวลจากในสายตาของจิ้นเฟิงเฉิน ความหวาดกลัว ความรู้สึกไม่สบายใจทุกสิ่งทุกอย่าง ดูเหมือนว่าในสายตาของเขามีแค่เจียงสื้อสื้อเพียงคนเดียว ลักษณะท่าทางแบบนั้น เป็นการกระทำที่พวกเขาในฐานะพ่อแม่ไม่เคยพบเห็นมาก่อน

แต่ไหนแต่ไรคนทั้งสองไม่เคยคิดเลยว่าวันนึง เขาจะยอมสละชีวิตของตนเองเพื่อผู้หญิงคนนึง

เดิมทีแม่จิ้นคิดว่า เจียงสื้อสื้อและจิ้นเฟิงเฉินเพิ่งรู้จักกันไม่นาน จะตัดขาดความสัมพันธ์ของคนทั้งสองตอนนี้ก็ยังทันแน่นอน แต่ตอนนี้…….

คนโดยรอบวิพากย์วิจารณ์กันเซ็งแซ่

“คุณพระ ไม่คิดเลยว่าคนในทะเลจะเป็นเจียงสื้อสื้อ คาดไม่ถึงว่าคุณชายจิ้นจะกระโดดลงไปเพื่อเธอ ช่างเป็นความรักที่สวยงามแน่วแน่เสียเหลือเกิน!”

“ความรักอะไรกัน ฉันมองเจียงสื้อสื้อคนนี้เป็นแค่จิ้งจอกเจ้าเล่ห์ โชคดีที่คุณชายจิ้นไม่เป็นอะไร”

“ใช่เลยๆ แท้จริงแล้วผู้หญิงคนนี้มีอะไรดี ก็ไม่รู้ว่าทำไมคุณชายจิ้นถึงปกป้องเธอแบบนี้”

“ซวยจริงๆ ดึกขนาดนี้แล้ว ที่จริงทั้งหมดก็คงจะหลับกันหมดแล้วกลับถูกเธอก่อกวนให้ตื่น ผู้หญิงคนนี้ก่อเรื่องที่งานเลี้ยงครั้งแล้วครั้งเล่า”

………

และในขณะนี้หลี่มู่ที่นอนเป็นอัมพาตอยู่บนพื้น เขาก็ได้ฟื้นคืนสติทั้งหมดแล้ว พยายามอย่างสุดกำลังที่จะคุกเข่ายอมรับผิด

“คุณชายรอง ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ฉันเพียงแค่ต้องการจะพูดคุยกับคุณเจียง เธอทรงตัวไม่อยู่เองจึงตกลงไปในทะเล”