ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 96

บทที่ 96 ทำลายมือตัวเองหนึ่งข้าง

หลังจากจิ้นเฟิงเฉินเดินออกจากห้องไป ก็เห็นจิ้นเฟิงเหรารออยู่ที่ระเบียงทางเดิน

“พี่ พี่สะใภ้เป็นอย่างไรบ้าง?”จิ้นเฟิงเหราเดินมาด้านหน้าพร้อมเอ่ยปากถาม

“ไม่เป็นอะไรแล้ว” เขามองไปที่จิ้นเฟิงเหราแล้วถามว่า : “เกิดเรื่องอย่างนี้ขึ้นได้อย่างไร?”

ธรรมชาติของคำนี้ก็คือถามว่าเหตุใดเจียงสื้อสื้อจึงตกลงไปในทะเล

สีหน้าของจิ้นเฟิงเฉินมืดมนลงเล็กน้อย จิ้นเฟิงเหราเล่าสิ่งที่ตนเองรู้ให้ฟังอย่างละเอียด

“เดิมทีฉันกำลังจะกลับไปที่ห้องพักเพื่อพักผ่อน ฉันได้ยินเสียงพี่สะใภ้ทันทีที่เดินไปถึงชั้นสองของดาดฟ้า เดินไปดูก็เห็นว่าเธอมีปากเสียงกับผู้ชายคนหนึ่ง ผู้ชายคนนั้น……ดูเหมือนว่าจะเจตนาก่อกวนเธอ พี่สะใภ้พูดว่าอย่ามาแตะต้องเธอ ผู้ชายคนนั้นยังได้คืบเอาศอก จากนั้นพี่สะใภ้ก็ต่อสู้ขัดขืน เนื่องจากจุดศูนย์ถ่วงไม่มั่นคงจึงตกลงไปในทะเล”

พอได้ยิน สีหน้าจิ้นเฟิงเฉินยิ่งเศร้าหมองลงไปอีก แท้จริงเป็นเช่นนี้ เขาก็บอกไปว่าเจียงสื้อสื้อตกลงไปในน้ำเพราะเหตุใด

เขาถามออกมาด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น : “คนล่ะ?”

แม้คำจะดูสั้นๆง่ายๆ ก็ฟังออกว่าแฝงไปด้วยความโกรธมหาศาล จิ้นเฟิงเหราเข้าใจ ชายคนนี้โชคร้าย ก็จะต้องโทษตัวเขาเอง ก่อกวนใครไม่ว่า อยู่ๆไปก่อกวนพี่สะใภ้ของตน นี่ไม่เท่ากับรนหาที่ตายหรอ?

“จับได้แล้ว อยู่ห้องข้างบนนะ! พี่คุณไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนเถอะ!”

จิ้นเฟิงเฉินพยักหน้า หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว ก็ตามจิ้นเฟิงเหรามาที่ห้องด้านบน

ในห้อง หลี่มู่ถูกบอดี้การ์ดสองคนเฝ้าดูอยู่ สีหน้าของเขาซีดเผือด มองเห็นได้อย่างเลือนราง ทั้งเนื้อทั้งตัวสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว

เวลานี้ ประตูห้องได้ถูกเปิดออก

จิ้นเฟิงเฉินเดินเข้ามา กลิ่นอายความมืดครึ้มแผ่ซ่านไปทั่วทั้งตัว เหมือนกับเป็นราชา ฉับพลัน ความรู้สึกบีบคั้นของพลังอำนาจก็แพร่กระจายไปทั่วห้อง.

น่ากลัว กระวนกระวายใจ ความรู้สึกผิดต่างๆท่วมท้นอยู่ในใจของหลี่มู่ เข่าคลานเข่าเข้าไปเหมือนกับหมา พยายามดึงฉุดรั้งขากางเกงจิ้นเฟิงเฉินไว้เพื่อขอให้ยกโทษให้ : “คุณจิ้น ขอร้องท่านให้ปล่อยฉันเถอะ! ฉันดื่มจนเมาเลยหน้ามืดไปชั่วขณะ จริงๆฉันจะทำกับเธออย่างนั้นได้อย่างไรกัน? ตัวเธอเองไม่ระวังจึงตกลงไปในน้ำ คุณจิ้น ท่านปล่อยฉันและครอบครัวฉันไปเถอะ!”

ตระกูลหลี่อยู่เมือง A แม้ว่าฐานะจะนับว่าไม่สูงศักดิ์นัก แต่ก็เป็นครอบครอบที่มีเงิน หากว่าจิ้นเฟิงเฉินจะไต่สวนเรื่องนี้จริงๆ วงศ์ตระกูลหลี่ต้องจบสิ้นลงอย่างแน่นอน

จิ้นเฟิงเฉินดึงขาของเขาออกไป เขาเหยียบลงบนมือของหลี่มู่ กล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมว่า : “หน้ามืดหรอ? ฉันเห็นคุณก็สนุกอยู่ เธอบอกว่าอย่ามาแตะต้องเธอ คุณไม่ได้ยินหรอ?”

“ใช่! พี่สะใภ้ฉันต่อสู้อย่างนั้นคุณตาบอดหรอ! ไม่เห็นราวบันไดด้านหลังนั่นหรอ? ไม่รู้ว่าด้านล่างนั่นเป็นทะเลหรอ?”

ความเจ็บปวดจากหลังมือของตนแผ่ซ่านไปทั่วทั้งตัว สีหน้าของหลี่มู่บูดเบี้ยว แต่ทว่าไม่กล้าร้องออกมา ทำได้แค่อดทนแล้วพูดว่า : “คุณจิ้น คุณชายรอง ฉันสำนึกผิดแล้วจริงๆ”

จิ้นเฟิงเฉินยกเท้าขึ้น แล้วถีบคนด้านข้างโดยตรง

“พูดซิ! คุณจะรับผิดชอบเรื่องนี้อย่างไร?”

หลี่มู่กลิ้งอยู่บนพื้นสองรอบแล้วคลานกลับมา คุกเข่ายอมรับผิดไปทางจิ้นเฟิงเฉินอย่างไม่ขาด

คุณจิ้น ฉันสำนึกผิดแล้ว ขอเพียงแต่ท่านปล่อยครอบครัวของฉันไป คุณจะตีฉันด่าฉัน ต้องการให้ฉันมอบอะไรเป็นการแลกเปลี่ยนได้หมด ขอร้องท่านล่ะ”

ในใจของหลี่มู่เข้าใจ ว่าทำให้จิ้นเฟิงเฉินไม่พอใจ เวลานี้เป็นธรรมดาที่จะต้องให้เขาคลายความโกรธลง หากว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับตนเองก็ได้ แต่ว่าอย่างไรก็ไม่สามารถให้ไปพัวพันกับคนในครอบครัวตัวเองได้!

จิ้นเฟิงเฉินเม้มปาก พูดอย่างไม่รีบไม่ร้อนว่า : “แลกได้ทุกสิ่งทุกอย่างงั้นหรอ?”

หลี่มู่พยักหน้า มองจิ้นเฟิงเฉินด้วยสีหน้าไม่สบายใจ จู่ๆเขาก็มีลางสังหรณ์ไม่ดีในใจ หยุดไปชั่วขณะ แค่ได้ยินเสียงเบาๆของผู้ชายทอดออกมา