ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 947

คืนนั้น จิ้นเฟิงเฉินก็ได้รับผลตรวจจากโม่เหยีย

เมื่อเขาเปิดดู คิ้วทั้งสองข้างก็ขมวดปมแน่น

เมื่อดูเสร็จ โม่เหยียก็โทรศัพท์มา

" คุณชาย เห็นรายงานหรือยังครับ "

" อืม "

" ยาที่ผมกับหานยู่วิจัย และพวกยาที่คุณเอาไปครั้งที่แล้ว ต่างก็มีฤทธิ์ที่ยังยั้งไวรัสได้ชั่วคราว แต่ตอนนี้ผลที่ออกมาคือไวรัสปรับตัวได้มากขึ้น ยาอาจจะไม่สามารถยับยั้งมันได้ "

จิ้นเฟิงเฉินกำโทรศัพท์แน่น ถามเสียงเบา ๆ ว่า " เกี่ยวกับที่เป็นลมหรือเปล่า "

" น่าจะใช่ครับ ยากับไวรัสที่ต่อต้านกันอาจทำให้เกิดผลข้างเคียงได้ "

" เหลือเวลาแค่ไหน "

" ตอนนี้ไม่แน่ใจครับ สิ่งเดียวที่สามารถทำได้ในตอนนี้คือการกินยาให้ตรงเวลา ผมจะเร่งมือวิจัยให้เร็วที่สุด "

" ยาจะยังใช้ได้อยู่ไหม "

โทรศัพท์ในสายเงียบไปช่วงหนึ่ง " คุณชาย ความหมายที่ผมกับหานยู่จะบอกคือ ให้เพิ่มโดสยา "

เมื่อได้ยินดังนั้น คิ้วของจิ้นเฟิงเฉินก็ขมวดเข้าไปอีก " เพิ่มโดสยา ร่างกายของเธอจะรับไหวเหรอ "

" ถ้าค่อย ๆ เพิ่ม อาจจะรับได้ "

" ไม่มีวิธีอื่นแล้วหรือไง "

จิ้นเฟิงเฉินกังวลว่าถ้าเพิ่มโดสยา เทียบกับสภาพร่างกายของเจียงสื้อสื้อตอนนี้แล้วเธอรับมันไม่ไหวแน่นอน

" คุณชายครับ ผมขอโทษ "

โม่เหยียพูดจบ เหมือนใจไปกระจุกอยู่บนลำคอ ตัวเองรู้สึกว่าบุคลากรที่ทำการวิจัยในตอนนี้หมดหนทางกันแล้วคุณชายจะต้องโกรธแน่ ๆ

แต่สิ่งที่ไม่คาดคิดคือ จิ้นเฟิงเฉินแค่พูดออกมาประโยคหนึ่ง " รู้แล้ว " ก็วางสายไป

คุณชายไม่โกรธจริง ๆ เหรอเนี่ย!

โม่เหยียมึนไปชั่วขณะ

หานยู่เดินเข้ามาเห็นท่าทางถือโทรศัพท์แนบหูด้วยท่าทีอึ้ง ๆ ก็อดไม่ได้ที่จะตบบ่าของเขา " คิดอะไรอยู่วะ "

โม่เหยียตกใจแทบกระโดดหนี แล้วหันกลับมามองเขา จากนั้นก็หายใจเข้าลึก ๆ " ไม่ได้คิดอะไร แค่คิดว่าเราต้องวิจัยให้เร็วขึ้น คุณหญิงรอไม่ไหวอีกแล้ว "

" อันนี้กูรู้ แต่ประเด็นคือตอนนี้พวกเราไม่รู้จะทำยังไงเลย จะรีบทำได้ยังไง "

ความน่ากลัวของไวรัสไม่ใช่แค่ผลที่มันทำร้ายร่างกายอย่างเดียว แต่มันซับซ้อนกว่านั้น อยากจะกำจัดมัน แค่พึ่งยาชนิดเดียวคงไม่พอ

" คิดวิธีเหอะ "

จริง ๆ แล้วโม่เหยียก็ทำอะไรไม่ได้ สิ่งที่พวกเขาทำได้เพียงอย่างเดียวคือไม่หยุดที่จะทดลอง หวังว่าจะทำลายกำแพงนี้ได้สักวัน

......

จิ้นเฟิงเฉินเดินเข้าไปในห้องลูก ๆ

เจียงสื้อสื้อกำลังเล่านิทานให้กับสองตัวยุ่งอยู่

ตั้งแต่เถียนเถียนไม่สบาย ก็เปลี่ยนไปติดหนึบเจียงสื้อสื้อเป็นพิเศษ

ไม่ใช่แค่นั้น ครั้งนี้ยังเข้าไปใกล้อ้อมอกของเจียงสื้อสื้ออีก

" เถียนเถียน มาหาพาเร็ว " จิ้นเฟิงเฉินกลัวสื้อสื้อจะเหนื่อย เลยยืนแขนไปอุ้มเถียนเถียนขึ้นมา

แต่เถียนเถียนไม่ยอมทำตาม ไม่ไว้หน้ากันเลยสักน้อย " ไม่เอา!"

เจียงสื้อสื้อหัวเราะ " คิกคิก " ออกมา " เห็นรึยัง ปกติก็ไม่มาอยู่กับลูก ตอนนี้ก็ไม่สนิทกับคุณซะแล้ว "

เธอพูดเพราะแค่อยากจะล้อเขาเล่นเฉย ๆ

แต่จิ้นเฟิงเฉินดูเอาจริงเอาจังมาก

เขาย่นคิ้ว แล้วจ้องไปที่เถียนเถียน

เจ้าพวกตัวเล็กก็ไม่ยอมมองเขา

มันทำให้เขารู้สึกพ่ายแพ้ ในใจเป็นความรู้สึกที่พูดออกมาไม่ถูก

" แด๊ดดี้ เล่านิทานให้เราฟังได้ไหม " เสี่ยวเป่าก็โพล่งถามขึ้นมา

จิ้นเฟิงเฉินได้ยินก็หันไปตาม เมื่อเห็นสายตาที่คาดหวังของเสี่ยวเป่า เหมือนกำลังอยู่ปากอย่างสนอกสนใจ " ได้สิ "

เขารู้ว่าเสี่ยวเป่ากำลังช่วยเขา

จิ้นเฟิงเฉินเล่านิทานไม่เหมือนเจียงสื้อสื้อ เพราะมักจะเลียนเสียงตัวละครในนิทานเสมอ มันดูน่าสนุก ทำให้เสี่ยวเป่าขำออกมา

เถียนเถียนที่ตอนแรกไม่สนใจเขาก็โดนเขาดึงดูดสายตาเสียไปแล้ว ดวงตาที่กลมโตนั้นจ้องมาที่เขา

จิ้นเฟิงเฉินมองไปที่เธอก็ยิ้มขึ้นมาทันใด

นิทานเล่านิทานหนึ่งเรื่องจบไป เสี่ยวเป่าก็หาวหวอดๆ

เมื่อได้ยินว่าจะได้ไปเที่ยว เด็กน้อยทั้งสองก็ส่งเสียงดีใจสุดชีวิต

เจียงสื้อสื้อแปลกใจ " ทำไมคุณไม่บอกฉันเลยล่ะคะ "

จิ้นเฟิงเฉินยักคิ้ว " ตอนนี้รู้แล้วไม่ใช่หรือไง "

เจียงสื้อสื้อจ้องเขม็ง ก่อนจะยิ้มออกมา

เด็กน้อยทั้งสองก็ยอมนอนอย่างว่าง่าย

เมื่อส่งพวกเขาเข้านอนเสร็จ จิ้นเฟิงเฉินกับเจียงสื้อสื้อก็กลับมาที่ห้องของตัวเอง

" ทำไมจู่ ๆ ก็อยากพาพวกเด็ก ๆ ไปสวนสนุกล่ะคะ "

เมื่อเข้าห้องมา เจียงสื้อสื้อก็เปิดปากถามทันที

" ไม่มีอะไรหรอก แค่คิดว่าบ้านเราไม่ได้ไปเที่ยวกันนานแล้ว "

จริง ๆ แล้วตัวเขากลัวว่าวันหนึ่งร่างกายเธอจะรับไม่ไหว บ้าเราคงจะไม่มีโอกาสได้ไปเที่ยวด้วยกันแล้ว

คิดถึงตรงนี้ จิ้นเฟิงเฉินก็กำหมัดแน่น ก่อนจะสงบความปั่นป่วนในใจลง

เขาจะไม่ยอมให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นเป็นอันขาด

เห็นสีหน้าของเขาไม่ค่อยดีนัก เจียงสื้อสื้อเลยถาม " เฟิงเฉิน คุณเป็นอะไรรึเปล่า "

จิ้นเฟิงเฉินหลับมาจากภวังค์ ก่อนจะหันไปมองแววตาที่เป็นกังวลของเธอ แล้วยิ้มบาง ๆ " ผมไม่เป็นไร "

เขากำลังโกหก

เจียงสื้อสื้อกัดปากแน่น " เป็นเพราะโม่เหยีย พวกเขารู้ผลกันแล้วใช่ไหม "

จิ้นเฟิงเฉินรู้สึกใจเจ็บขึ้นมา ยิ้มเจื่อน ๆ " ทำไมไม่เคยซ่อนอะไรจากคุณได้เลยสักครั้งนะ "

" หรือว่า...ผลออกมาไม่ดีเหรอ " เจียงสื้อสื้อกำเสื้อแน่นโดยที่ตัวเองไม่รู้ตัว น้ำเสียงดูตื่นตระหนก

" ไม่หน่า คุณคิดมากไปได้ " จิ้นเฟิงเฉินค่อย ๆ ประคองใบหน้าเธอเบา ๆ แล้วพูดอย่างอ่อนโยน " โม่เหยียบอกว่าที่คุณเป็นลมเป็นเพราะเหนื่อย ไม่มีปัญหาอะไร"

" จริงเหรอ "

" จริงสิ "

จิ้นเฟิงเฉินไม่อยากให้เธอคิดมาก ก็เลยเปลี่ยนหัวข้อสนทนา " รีบนอนเถอะ พรุ่งนี้เราต้องออกไปอีก "

ถึงจะไม่เชื่อคำพูดของเขา แต่เจียงสื้อสื้อก็ไม่ถามต่อ ขึ้นเตียงนอนไปอย่างว่าง่าย