ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 948

วันต่อมาเจียงสื้อสื้อก็ถูกเสียงดังของเด็กน้อยสองคนปลุกจนตื่น

เป็นเพราะจะไปสวนสนุก เด็ก ๆ เลยตื่นเต้นกันไม่หวาดไม่ไหว พอรุ่งเช้ามาก็รีบมาเคาะประตูกันให้วุ่น

" ถ้ารู้อย่างงี้ผมคงไม่บอกพวกเขาก่อนหรอก " จิ้นเฟิงเฉินพูดอย่างซังกะตาย

ปลุกเขาคนเดียวคงไม่เป็นไร แต่เขาเป็นห่วงว่าเจียงสื้อสื้อจะนอนไม่พอมากกว่า

เจียงสื้อสื้อที่ถูกเขาพูดหยอก " แค่เห็นเด็กน้อยทั้งสองมีความสุข ฉันก็มีความสุขไปด้วยค่ะ "

พูดจบ เธอก็ลุกจากที่นอนไปเปิดประตู

เมื่อเปิดประตู เจ้าตัวเล็กตัวใหญ่ก็กรูกันเข้ามา

" แด๊ดดี้ หม่ามี๊ วันนี้พวกเราเป็นเด็กดีมาก ๆ เลยนะ แปรงฟัน ล้างหน้า เปลี่ยนเสื้อผ้าด้วยตัวเองเสร็จแล้วด้วย!"

เถียนเถียนพูดอย่างตื่นเต้น รอยยิ้มบนหน้าที่อ่อนเยาว์นั้นดูเจิดจ้าเสียยิ่งกว่าแสงอาทิตย์จากข้างนอกเสียอีก

" เก่งมากเลยจ้ะ "

เจียงสื้อสื้อลูบหัวเด็กน้อยทั้งสอง ก่อนจะพูดเบา ๆ ถ้าพวกลูก ๆ ลงไปกินข้าวเช้าที่ชั้นล่างให้เสร็จ จะเก่งกว่าเดิมมาก ๆ เลยเนอะ "

เมื่อได้ยิน เด็กน้อยทั้งสองก็หมุนตัววิ่งออกจากห้องไป

" ช้า ๆ หน่อยนะลูก " เจียงสื้อสื้อตะโกนบอก ก่อนจะหัวเราะและส่ายหัวเบา ๆ

จิ้นเฟิงเฉินเดินไปปิดประตู แล้วกลับมานั่งข้าง ๆ เธอ จากนั้นก็ความตัวเธอเข้ามาอยู่ในอ้อมอกของเขา " ผมรู้สึกเสียดายจริง ๆ ถ้ามีแค่เราสองคนก็คงดี "

เจียงสื้อสื้อเลิกคิ้ว " คำพูดของคุณไม่สมกับเป็นพ่อคนเลยนะ อยากให้ลูกเสียความรู้สึกแบบนั้นไปตลอดชีวิตเหรอ "

" ไม่อยาก " จิ้นเฟิงเฉินคลายอ้อมกอดจากเธอ แล้วถอนหายใจ " ผมก็เลยจำใจพาลูกไปเที่ยวไง "

เจียงสื้อสื้อเหลือบไปมองเขา " คุณคงเหนื่อยแย่เลยสิคะ "

จิ้นเฟิงเฉินจ้องเธออย่างไม่ละสายตา แล้วก้มลงไปจูบปากของเธอ เขารีบถอนจูบแล้วลุกออกไปอย่างรวดเร็ว

" แค่นี้ผมก็ไม่เหนื่อยแล้วล่ะ "

" คุณ.... " เจียงสื้อสื้อเขินจนหน้าแดงไปหมด แล้วนิ่งไปชั่วขณะ

" ไปล้างหน้าล้างตาเถอะ เราต้องรีบเดินทาง เผื่อรถติดด้วย " จิ้นเฟิงเฉินพูด

" ค่ะ "

.....

เมื่อกินข้าวเช้าเสร็จ ทั้งสี่คนก็รีบไปยังสวนสนุก

" พี่สะใภ้ ฉันก็อยากไปด้วยเหมือนกันนะ "

ก่อนไป ส้งหวั่นชีงก็พูดด้วยน้ำเสียงอิจฉาเล็ก ๆ

ตอนนี้ท้องเธอโตแล้ว ไม่เหาะที่จะไปที่นั่นเลย ดังนั้นก็เลยอิจฉาเจียงสื้อสื้อกับคนที่ได้ไป

เจียงสื้อสื้อบีบมีเธอเบา ๆ แล้วหัวเราะ " รอเธอเอาสินค้าออกจากคลังก่อนแล้วกันนะ เดี๋ยวฉันจะไปเป็นเพื่อนเธอเอง "

" เนี่ย พี่สะใภ้ดีกับฉันจริงด้วย "

ส้งหวั่นชีงเอาหัวพิงไปที่ไหล่ของเธออย่างซึ้งใจ ก่อนจะเหลือบสายตาไปมองจิ้นเฟิงเหรา " ไม่เหมือนใครบางคน ห้ามฉันทำโน่นทำนี่ ฉันจะบ้าตายอยู่แล้ว "

" ไม่ใช่เพราะผมกลัวคุณเป็นอะไรไปหรือไงล่ะ " จิ้นเฟิงเหราเริ่มน้อยใจ

" รู้หน่า คุณน่ะใส่ใจฉันที่สุดเลย พอใจรึยัง " ส้งหวั่นชีงไม่อยากเห็นสีหน้าน้อยใจของเขา เหมือนเธอไปรังแกเขายังไงอย่างงั้น

เจียงสื้อสื้อที่เห็นพวกเขาโยนมุขกันไปมาก็ขำ " พอแล้ว ๆ หวั่นชิง เดี๋ยวพวกเราไปก่อนนะ "

" เดินทางปลอดภัยนะคะ "

พอส่งพวกเขาเสร็จ ส้งหวั่นชีงกับจิ้นเฟิงเหราก็กลับเข้าบ้านไป

ส้งหวั่นชีงมองไปรอบ ๆ เมื่อไม่มีเสียงโหวกเหวกของเด็กน้อยสองคนชั่วคราวที่นี่ก็ดูเงียบเชียบไปหน่อย เธอถอนหายใจอย่างซังกะตาย

" ฉันก็อยากออกไปเที่ยวเหมือนกัน "

เธอกลอกตาไปมองจิ้นเฟิงเหรา ทำหน้าประจบประแจงแล้วยิ้ม " เฟิงเหรา พวกเราออกไปบ้างดีไหม "

" ไปไหน " จิ้นเฟิงเหราถาม

" สวนสนุก...คุณคงไม่ยอม งั้นไปเดินเล่นสวนสาธารณะนะ "

จิ้นเฟิงเหราพยักหน้ารับ " เอาสิ งั้นเป็นสวนสาธารณะแถวบ้านแล้วกัน "

ส้งหวั่นชีงหุบยิ้มทันที " จิ้นเฟิงเหรา คุณมันน่าเบื่อจริง ๆ เลย!"

พูดจบ เธอก็หันหลังแล้วเดินตึงตังขึ้นห้องไป

" น่าเบื่องั้นเหรอ ผมน่าเบื่อตรงไหน " จิ้นเฟิงเหรางง

แต่ส้งหวั่งชิงไม่สนใจเขา ไม่หันกลับมามองเลยสักนิด