ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 963

ฟางยู่เชินโกรธทว่าหัวเราะ “ฟางเย้นชิง นายนี่มันเยี่ยมจริงๆ ”

เขาเน้นเสียงหนัก “เยี่ยมจริงๆ ”

ฟางเย้นชิงหน้าแดง “ฉัน...ฉันเมาแล้วจำคนผิด”

คำแก้ตัวของเขาทำให้เจียงสื้อสื้อหัวเราะออกมา “ปากนายมันเรียกชื่อฉันนะ ตอนนี้จะมาบอกฉันว่านายเมางั้นเหรอ”

“ฉัน...” ฟางเย้นชิงคิดอยากแก้ตัว

“หุบปาก” ฟางเย้นซินเอ่ยขัดขึ้นด้วยความโกรธ “ให้นายขอโทษดีๆ ไม่ได้ให้มาพูดอะไรแบบนี้”

“พี่”

ฟางเย้นซินไม่สนใจท่าทางไม่พอใจของเขา เหลือบตาไปมองใบหน้าเยือกเย็นของจิ้นเฟิงเฉิน พูดต่อ “ไม่ว่านายจะทำแบบนั้นเพราะเหตุผลอะไร ล้วนเป็นความผิดของนาย ยังไม่รีบขอโทษสื้อสื้ออีก”

เขาพูดพลางส่งสายตาให้ฟางเย้นชิง

อีกคนทำได้เพียงเก็บความไม่พอใจเอาไว้ ก้มหน้าอย่างไม่เต็มใจ “น้อง ขอโทษนะ ให้อภัยฉันด้วย”

การขอโทษแบบขอไปที เจียงสื้อสื้อจะรับได้ยังไง

เธอมองพวกเขาด้วยใบหน้าเรียบเฉย “พวกคุณกลับไปเถอะ”

ฟางเย้นซินได้ยินแบบนั้น รู้สึกไม่ เห็นท่าไม่ดีจึงรีบบอก “สื้อสื้อ เราครอบครัวเดียวกัน ฉันไม่อยากให้เราต้องผิดใจกันเพราะเรื่องนี้”

“แล้วยังไงคะ” เจียงสื้อสื้อถามพวกเขาพลางหัวเราะ “คุณรู้หรือเปล่า ถ้าไม่ได้คนใจดีช่วยเอาไว้ ตอนนี้ฉันคงไม่ได้มายืนอยู่ตรงนี้ เขามันสัตว์เดรัจฉาน”

เธอโมโห ไม่สามารถปล่อยวางเรื่องนี้ได้

ทุกครั้งที่นึกถึง เธอจะรู้สึกรังเกียจฟางเย้นชิงมากขึ้น

ฟางเย้นชิงโมโห ไม่สนใจการห้ามปรามของพี่ชายตนเอง ชี้หน้าเธอด่า “ฉันไว้หน้าเธอแล้วเธอยังจะหน้าด้านอีก ฉันขอโทษเธอก็ดีแค่ไหนแล้ว”

เผชิญหน้ากับฟางเย้นชิงที่โกรธจัด เจียงสื้อสื้อก็สงบลง มุมปากยกยิ้มหยัน “เผยธาตุแท้ออกมาแล้วสินะ”

“ฟางเย้นชิง” ฟางเย้นซินจ้องเขาไม่สบอารมณ์

ฟางเถิงโกรธจนตัวสั่น ต่อว่าเขา “เย้นชิง นายพูดอะไรออกมา ทำผิดแล้วไม่ควรขอโทษอย่านั้นเหรอ”

ฟางเย้นชิงเชิดหน้าขึ้น ส่งเสียงหยัน “ผมทำผิดแล้วยังไง”

“นาย！” ฟางเถิงพูดไม่ออก

“ฟางเย้นชิง อย่าให้มันมากเกินไปนะ” ฟางยู่เชินเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าฟางเย้นชิง สายตาทะมึนจ้องเขาเขม็ง

แม้ฟางยู่เชินจะอายุน้อยกว่าฟางเย้นชิง แต่ว่าท่าทางของเขานั้นน่ากลัว

“ฉัน...ฉันทำเกินไปที่ไหน” ฟางเย้นชิงไม่มีความอวดดีเหมือนเมื่อสักครู่แล้ว “เธอต่างหากล่ะที่ทำเกินไป ฉันมาขอโทษแล้วยังต้องการอะไรอีก”

เจียงสื้อสื้อเบื่อหน่าย

“พี่คะ ให้พวกเขากลับไปเถอะ”

ฟางยู่เชินเห็นท่าทางเหนื่อยล้าของเธอ พยักหน้าตอบรับ “ได้ ฉันรู้แล้ว”

ต่อมา เขาหันไปบอกกับฟางเย้นซิน “พี่ ในเมื่อเขาเป็นแบบนี้ งั้นก็ไม่จำเป็นต้องขอโทษแล้ว พวกคุณกลับไปเถอะ”

“ไม่ใช่ สื้อสื้อ เรามาขอโทษด้วยใจจริง” ฟางเย้นซินไม่อยากมาเสียเวลาเปล่า

ต้องโทษฟางเย้นชิง ให้เขามาขอโทษดีๆ ทำไมถึงกลายเป็นว่าเรื่องมันวุ่นวายมากขึ้น

เจียงสื้อสื้อไม่สนใจพวกเขา หมุนตัวกลับ “เฟิงเฉิน เราขึ้นไปด้านบนกันเถอะ”

“ได้”

สายตาเยือกเย็นกวาดตามองไปยังพวกฟางเย้นชิง จิ้นเฟิงเฉินจูงมือเธอเดินขึ้นบันไดไป

“สื้อสื้อ”

ฟางเย้นซินยังไม่ยอมแพ้อยากตามเข้าไป ทว่าถูกฟางยู่เชินดึงห้ามเอาไว้ “พี่ พวกคุณยังวุ่นวายไม่พอเหรอ กลับไปเถอะ”

“ยู่เชิน นายช่วยเย้นชิงหน่อยนะ” ฟางเย้นซินจับมือเขาเอาไว้ เอ่ยอ้อนวอน

ฟางยู่เชินรู้สึกประหลาดใจ

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาขอร้องคนอื่น ดูเหมือนพวกเขาจะกลัวจริงๆ สินะ

ยังไงซะตระกูลจิ้นก็ไม่ใช่ตระกูลที่ใครจะไปลบหลู่ได้ง่ายๆ