ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 962

เจียงสื้อสื้อลงมาด้านล่าง เห็นเสี่ยวเป่าและเถียนเถียนนั่งดูการ์ตูนอยู่ในห้องนั่งเล่น อดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้ จากนั้นปลายเท้าก็มุ่งหน้าไปยังครัว ซ่างหยิงกำลังวุ่นอยู่กับการทำอาหาร

“น้าสะใภ้เล็ก เดี๋ยวหนูช่วยนะคะ”

เจียงสื้อสื้อเดินเข้าไป มองซ้ายมองขวา บอกว่าจะช่วย แต่ก็ไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหน

เมื่อเห็นท่าทางเก้ๆ กังๆ ของเธอ ซ่างหยิงจึงหัวเราะบอก “ไม่ต้องช่วยหรอก ไปเรียกพวกเขามาทานข้าวเถอะ”

เจียงสื้อสื้อหมุนตัวออกไปอย่างอายๆ ฟางเถิงและฟางยู่เชินกลับมาพอดี

“น้าชายเล็ก พี่ชาย” เจียงสื้อสื้อรีบเรียกเด็กทั้งสองมา บอกกับพวกเขา “เสี่ยวเป่า เถียนเถียน ทักทายตาและน้าชายเล็กสิคะ”

ฟางเถิงและฟางยู่เชินไม่คิดว่าจะเจอเด็กทั้งสองที่นี่ พวกเขาตกใจมาก

“ตาฟางเถิง น้าชายเล็ก”

เด็กทั้งสองทักทายอย่างน่ารัก

“เด็กดี” ฟางเถิงลูบศีรษะเล็กด้วยความเอ็นดู

ฟางยู่เชินอุ้มเถียนเถียนขึ้นมา ใบหน้ารักใคร่อย่างปิดไม่มิด ถาม “เถียนเถียน คิดถึงน้าชายเล็กหรือเปล่า”

“คิดถึงค่ะ” เถียนเถียนตอบท่าทางใสซื่อ เสียงใสจนน่าหลงใหล

“ลุงก็คิดถึงเถียนเถียน” ฟางยู่เชินบีบแก้มของเธอ จากนั้นก้มลงไปมองเสี่ยวเป่า “เสี่ยวเป่า ฉันซื้อเครื่องบินลำใหม่อีกสองสามรุ่น สนใจอยากช่วยลุงประกอบไหม”

เมื่อได้ยิน “เครื่องบินรุ่นใหม่” ดวงตาของเสี่ยวเป่าก็เปล่งประกายขึ้นมาทันที “ครับ”

“งั้นเดี๋ยวเราทานข้าวเสร็จแล้วไปต่อด้านบน”

เสี่ยวเป่าตอบรับด้วยน้ำเสียงร่าเริง “ครับ”

“น้าชายเล็ก” จิ้นเฟิงเฉินเดินเข้ามา

ฟางเถิงหัวเราะ “เฟิงเฉินมาแล้ว”

ฟางยู่เชินหันกลับมา นึกถึงเรื่องสำคัญขึ้นมา รีบถาม “น้องเขย ผมอยากคุยอะไรกับคุณหน่อย”

ยังไม่ทันรอให้จิ้นเฟิงเฉินได้ตอบอะไร ก็ได้ยินเสียงซ่างหยิงเอ่ยขึ้นก่อน “ยังจะคุยอะไรอีก มาทานข้าวกันก่อน”

ดังนั้น ฟางยู่เชินจึงบอก “เดี๋ยวทานข้าวเสร็จแล้ว เราขึ้นไปคุยกันข้างบน”

จิ้นเฟิงเฉินพยักหน้า

บนโต๊ะอาหาร คำพูดใสซื่อของเสี่ยวเป่าและเถียนเถียนทำให้ทุกคนหัวเราะออกมา เสียงหัวเราะดัง บรรยากาศอบอุ่น

และในตอนที่ทุกคนกำลังมีความสุข พ่อบ้านก็รีบวิ่งเข้ามา

“คุณผู้ชาย คุณผู้หญิงครับ คุณชายเย้นซินและคุณชายเย้นชิงมาครับ”

เมื่อได้ยินดังนั้น เจียงสื้อสื้อจึงหันไปสบตากับจิ้นเฟิงเฉิน พวกเขารู้ว่าทั้งสองน่าจะมาเพราะเรื่องเมื่อคืนวาน

แต่ฟางเถิงไม่รู้ จึงมีสีหน้าประหลาดใจ

ในเมื่อเป็นแบบนี้ ฟางเถิงจึงสั่งให้คนเชิญพวกเขาเข้ามา

“พวกเธอทานไปก่อน ฉันไปดูหน่อยว่ามีเรื่องอะไร”

ฟางเถิงลุกขึ้นเดินออกไป

ไหนเลยเจียงสื้อสื้อจะมีอารมณ์ทานข้าวต่อได้ เธอหันไปพูดกับซ่างหยิง “น้าสะใภ้เล็กคะ รบกวนดูเสี่ยวเป่ากับเถียนเถียนให้ทีนะคะ เดี๋ยวหนูกับเฟิงเฉินจะออกไปดูหน่อย”

ยังไงซะ อีกฝ่ายก็มาหาเธอ ถ้าเธอไม่ยอมไปเจออาจจะทำให้คุณน้าต้องลำบากใจ

“ผมไปด้วย” ฟางยู่เชินบอก

ซ่างหยิงหัวเราะ “พวกเธอไปเถอะ เดี๋ยวฉันดูเด็กๆ ทั้งสองเอง”

รอพวกเขาออกไปแล้ว ซ่างหยิงจึงบ่นเสียงเบา “สองคนนั้นมาทำอะไรเวลานี้”

……

“พี่ ที่นี่เป็นบ้านตระกูลฟาง ถือว่าเป็นบ้านของเราเหมือนกัน เข้าไปเลยก็ได้ ไม่ต้องรอพ่อบ้านหรอก”

ฟางเย้นชิงพูดจบกำลังจะเดินเข้าไป

“เดี๋ยวก่อน” ฟางเย้นซินดึงเขาเอาไว้ “อย่าลืมสิว่าเราไม่ได้อยู่ที่นี่นานแล้ว ตอนนี้เป็นฟางยู่เชินที่อาศัยอยู่ที่นี่”

ความหมายก็คือ อย่าเสียมารยาทให้เขาว่าเอาได้

ฟางเย้นชิงทำได้เพียงถอยเท้ากลับคืน

ตอนนั้นเอง ฟางเถิงก็เดินออกมา มองเห็นพวกเขา เผยรอยยิ้มอบอุ่นออกมา บอก “เย้นซิน เย้นชิง ทำไมถึงได้มาที่นี่ได้ล่ะ”