ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 968

จิ้นเฟิงเฉินอาบน้ำเสร็จแล้วเดินออกมา ผมยังคงเปียกโชก น้ำหยดติ๋งๆ

เขาใช้ผ้าขนหนูเช็ดลวกๆ สองครั้ง

เห็นแบบนั้น เจียงสื้อสื้อจึงขมวดคิ้ว “เป่าผมให้แห้ง”

“คุณจะช่วยผมเหรอ” จิ้นเฟิงเฉินมองเธอเหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม

เธอตอบรับ “ได้สิคะ”

เมื่อพูดจบ เธอจึงเตรียมลงจากเตียง

“ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวผมเป่าเอง”

จิ้นเฟิงเฉินห้ามเธอเอาไว้ ไม่รอให้เธอได้ตอบโต้เขาก็หมุนตัวเดินเข้าห้องน้ำไป

เขาไม่อยากให้เธอต้องลำบาก แต่แค่เป่าผมเอง จะลำบากอะไรนะ

เจียงสื้อสื้อลงจากเตียง สวมสลิปเปอร์เดินตามเข้าไปในห้องน้ำ

จิ้นเฟิงเฉินก้มหน้าเป่าผม ได้ยินเสียงจึงหันกลับมา มองเห็นเจียงสื้อสื้อที่เดินเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้มอ่อนโยนมองมาที่เขา

หัวใจเต้นเร็ว

เขาค่อยๆ เงยหน้าขึ้น “คุณ...”

ยังไม่ทันได้พูดจบ เธอก็ยื่นมือมาแย่งไดร์เป่าผมไป เสียงเบาดังขึ้น “ฉันรักคุณค่ะ”

ครั้งนี้ จิ้นเฟิงเฉินไม่ได้ปฏิเสธ

เขาโน้มตัวลงมาช้าๆ ให้เธอเอื้อมถึงผมตัวเอง

เสียงเครื่องเป่าผมดังขึ้น นิ้วมือสอดแทรกเข้าไปในผมเขาอย่างนุ่มนวล เจียงสื้อสื้อตั้งใจ ริมฝีปากยกยิ้มบางๆ

จิ้นเฟิงเฉินเงยหน้า สายตาอยู่ที่โครงหน้าสวย สายตาอ่อนโยน

“เสร็จแล้วค่ะ” เธอกดปิดเครื่อง สางผมของเขาอย่างพึงพอใจ

จิ้นเฟิงเฉินยืดตัวขึ้น สายตาคมจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าเล็กไม่ห่าง

“ออกไปกันเถอะ” เก็บเครื่องเป่าผมเสร็จแล้ว เจียงสื้อสื้อจึงหันกลับมา สบตาเขาเข้าพอดี หัวใจเต้นระรัว

รู้สึกเหมือนจะมีอะไรเกิดขึ้น

ยังไม่ทันรู้ตัว เขาก็จับเธอยกขึ้นไปนั่งบนอ่างล้างหน้า

เธอตกใจเล็กน้อย “คุณ...คุณจะทำอะไรคะ”

หัวใจเต้นแรง ตุบๆ ขึ้นมา

ดวงตาคมของจิ้นเฟิงเฉินจับจ้องอยู่ที่ริมฝีปากแดงสวย เสียงทุ้มต่ำ “จูบคุณ”

เมื่อพูดจบ ก็กดจูบลงไปบนริมฝีปากเธออย่างร้อนแรง

หัวใจเจียงสื้อสื้อเต้นกระหน่ำ ปิดตาลงช้าๆ ปล่อยให้เขาเป็นผู้นำ

ภายใต้แสงไป ทั้งสองโอบกอดกันและกัน ห้องทั้งห้องก็อบอวลไปด้วยความหอมหวาน

……

วันต่อมา จิ้นเฟิงเฉินพาเสี่ยวเป่าและเถียนเถียนกลับเมืองจิ่น

เจียงสื้อสื้ออยากไปเฝ้าแม่ที่โรงพยาบาล ทว่าถูกซ่างหยิงห้ามเอาไว้

“ฉันว่าเธอเหมือนพักผ่อนไม่เพียงพอ วันนี้ไม่ต้องไปโรงพยาบาลหรอก”

“หนูไม่เป็นไรค่ะ”

เมื่อพูดจบเจียงสื้อสื้อก็หาวทันที

ซ่างหยิงมองเธอ “ยังบอกว่าไม่เป็นไรอีก น้ำตาจนไหลออกมาแล้ว ง่วงขนาดนี้ขึ้นไปนอนสักหน่อยเถอะ”

เจียงสื้อสื้อเหนื่อยจริงๆ นั่นแหละ เมื่อคืน...

เธอนึกถึงเรื่องเมื่อคืน ใบหน้าซีดเซียวก็แดงขึ้นมา

“ทำไมถึงหน้าแดงขนาดนี้ล่ะ” ซ่างหยิงขมวดคิ้ว ยื่นมือไปแตะหน้าผากเธอดู ถามด้วยความเป็นห่วง “เป็นไข้แล้วหรือเปล่า”

เจียงสื้อสื้อกลัวจะโดนจับได้ รีบวิ่งกลับขึ้นไปด้านบน “คุณน้า วันนี้หนูไม่ไปโรงพยาบาลแล้วนะคะ”

“ช้าหน่อย” ซ่างหยิงเห็นเธอวิ่งอย่างรวดเร็ว จึงตะโกนตามหลัง

ซ่างหยิงส่ายหน้ายิ้มๆ “ยัยเด็กคนนี้ทำไมวันนี้ถึงได้ลุกลี้ลุกลนจังเลยนะ”

กลับมาถึงห้อง เจียงสื้อสื้อยกมือขึ้นปิดหน้า