ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 984

หลังจากนั้น จิ้นเฟิงเฉินเดินไปห้องหนังสือพร้อมกับจิ้นเฟิงเหรา

ส่วนเจียงสื้อสื้อนั้นพูดคุยอยู่กับแม่จิ้นอยู่สักพักแล้วค่อยขึ้นไปพักผ่อนด้านบน

เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น เจียงสื้อสื้อโดนเด็กทั้งสองคนปลุกให้ตื่น

ตะวันเพิ่งแตะขอบฟ้า พวกเขาก็วิ่งเข้ามาในห้อง จากนั้นก็พยายามดึงเธอกับจิ้นเฟิงเฉินลงมาจากเตียงให้ได้

“แด๊ดดี้ หม่ามี้ วันนี้ที่โรงเรียนอนุบาลมีแข่งกีฬา พวกคุณรีบตื่นนอนเร็ว”

เสียงของเถียนเถียนดังกระฉ่อนข้างหู ก่อนหน้านี้รู้สึกว่าเสียงออดอ้อนของเด็กช่างน่ารัก แต่การนอนยังไม่เต็มตื่นในครั้งนี้ของเจียงสื้อสื้อมีแต่ความรู้สึกโดนรบกวนเล็กน้อย

เธอหลับตาเอาไว้ แต่ก็มีการถามกลับอย่างหมดเรี่ยวแรง “กีฬาอะไรล่ะ?”

“งานกีฬาพ่อแม่ลูกไง” เสี่ยวเป่าเป็นคนตอบ

“หม่ามี้ รีบตื่นเร็ว” เถียนเถียนเขย่ามือของเจียงสื้อสื้อไปมา

จิ้นเฟิงเฉินเห็นท่าทางเจียงสื้อสื้อง่วงนอนมาก พลันพูดกับเถียนเถียนอย่างอ่อนโยน “เถียนเถียน หนูลงไปกินข้าวเช้าข้างล่างพร้อมกับพี่ชายก่อนนะ ให้หม่ามี้นอนอีกสักงีบนะ”

“ไม่ค่ะ หนูจะให้หม่ามี้ไปงานกีฬาพร้อมกับหนู” เถียนเถียนยังคงยืนกรานอย่างหนักแน่น

“เราจะไปงานเป็นเพื่อนหนูนะ แต่ว่าตอนนี้มันยังเช้าตรู่อยู่เลยไม่ใช่เหรอ?”

จิ้นเฟิงเฉินทั้งพูดและใช้สายตาส่งสัญญาณให้เสี่ยวเป่า

เสี่ยวเป่าฉลาดมาก พลันเข้าใจความหมายของแด๊ดดี้ทันที จากนั้นก็เขยิบขึ้นมาทางด้านหน้าพลันจูงมือเถียนเถียนเอาไว้ “เถียนเถียน ให้หม่ามี้นอนอีกสักพักนะ เราลงไปกินข้าวเช้ากันก่อน”

เถียนเถียนทำปากยื่น แสดงท่าทางน่าสงสารสุดๆ

เจียงสื้อสื้อที่ตั้งสติกลับมาได้ในเวลานี้ พลันชูมือขึ้นประกบใบหน้าชายเล็กๆ ของเธอเอาไว้ “ลูกรัก เมื่อวานยายซ่างหยิงทำคุกกี้มาให้พวกหนูด้วย หม่ามี้เอามาให้แล้ว พวกหนูรีบลงไปกินข้างล่างเร็ว หม่ามี้กับแด๊ดดี้ขออาบน้ำล้างหน้าล้างตาก่อนแล้วจะลงไปนะ”

เมื่อได้ยินว่ามีคุกกี้มาเท่านั้นแหละ ดวงตาเถียนเถียนเปล่งประกายทันที “งั้นหม่ามี้ก็รีบหน่อยแล้วกัน!”

พูดจบ เธอก็ดึงมือเสี่ยวเป่าและวิ่งออกไปทันที

เจียงสื้อสื้อเผลอยิ้มอย่างหมดหวัง “เจ้าเด็กน้อยคนนี้พอได้ยินว่ามีคุกกี้ให้กินก็วิ่งเผ่นแน่บไปทันที ไม่คิดจริงๆ เลยว่าฉันยังไม่สามารถเทียบเท่ากับคุกกี้ได้เลยนะเนี่ย”

“ยังจะนอนต่อไหมเนี่ย?” จิ้นเฟิงเฉินถามด้วยใบหน้ายิ้มกริ่ม

เจียงสื้อสื้อหาวออกมา “ไม่แล้วแหละ ฉันกลัวว่าเดี๋ยวฉันหลับอีก เถียนเถียนจะรอไม่ไหวแล้วมาปลุกซ้ำอีกรอบ”

“ถ้าเหนื่อยก็พักสักหน่อยเถอะ เดี๋ยวผมไปกับพวกเขาก็ได้”

จิ้นเฟิงเฉินเห็นใจเธอ

“ไม่ต้องจริงๆ ค่ะ หนักมากฉันค่อยงีบสักตื่นตอนบ่ายก็ได้”

พูดไป เธอก็เดินลงจากเตียงแล้วเดินมุ่งหน้าไปห้องน้ำทันที แต่ไม่ลืมหันศีรษะกลับมากำชับเขา “คุณก็รีบลุกเร็ว ไปเป็นเพื่อนลูกมันสำคัญมากเลยนะ”

หลังจากรอให้พวกเขาอาบน้ำเสร็จเรียบร้อย เด็กน้อยสองคนก็ทานข้าวเช้าเสร็จแล้ว และก็เริ่มเล่นกันอยู่ในห้องรับแขกแล้ว

“เถียนเถียนบอกว่าพวกเธอจะไปร่วมงานกีฬาของโรงเรียนเป็นเพื่อนพวกเด็กๆ เหรอ งั้นก็รีบกินข้าวเช้าเร็วเข้าเถอะ”

เมื่อเห็นว่าพวกเขาลงมาแล้ว แม่จิ้นก็เริ่มพูดกระตุ้น เพราะว่ากลัวว่าเวลาจะไม่พอ

“ได้” เจียงสื้อสื้อเหลือบมองเถียนเถียนกับเสี่ยวเป่า จากนั้นก็เดินมุ่งหน้าไปห้องอาหารพร้อมกับจิ้นเฟิงเฉินทันที

เมื่อทั้งสองคนกินได้แค่ครึ่งกระเพาะเอง พลันมีเสียงกรีดร้องดังระงมออกมาจากห้องรับแขก

เจียงสื้อสื้อกับจิ้นเฟิงเฉินตกใจ พลันสบตากัน และวางถ้วยกับตะเกียบที่อยู่ในมือทันทีจากนั้นก็ลุกขึ้นยืนและวิ่งหน้าตั้งไปทันที

พ่อบ้านอุ้มตัวเสี่ยวเป่าขึ้นมา ส่วนแม่จิ้นนั้นใช้มือจับบริเวณศีรษะของเสี่ยวเป่าเอาไว้ เลือดทะลักออกมาจากบาดแผลเปิดอ้าของเธอออกมาอย่างไม่ขาดสาย

ตอนที่เห็นภาพภาพนั้น สีหน้าของเจียงสื้อสื้อนั้น “พรืด” ซีดโพลนทันที

“นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น?” จิ้นเฟิงเฉินรีบเดินขึ้นไปยังด้านหน้าจากนั้นก็อุ้มตัวเด็กขึ้นมา

“ตอนที่เสี่ยวเป่ากับเถียนเถียนเล่นกันอยู่นั้น ไม่ทันได้ระวังตัวจนชนเข้ากับขอบมุมห้อง จนหัวแตก”

ตอนที่แม่จิ้นพูดออกมานั้น น้ำเสียงสั่นเครือ ใบหน้าซีดเผือด

เถียนเถียนตกใจจนขวัญหนีดีฝ่อ และยืนร้องไห้เสียงดังลั่นอยู่ด้านข้าง

“แม่ แม่ช่วยดูแลเถียนเถียนให้หน่อย ผมจะพาเสี่ยวเป่าไปโรงพยาบาล”