ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 992

เจียงเจิ้งวางแก้วชาสองแก้วไว้บนโต๊ะที่อยู่ตรงหน้าฟางเถิงและซ่างหยิง เขานั่งลงตรงข้ามทั้งคู่ พร้อมกับรอยยิ้มที่ดูไม่เป็นธรรมชาตินัก

“พวกคุณหาที่นี่เจอได้ยังไงครับ?”

ฟางเถิงเงยหน้าขึ้นมา ดวงตาที่แหลมคมจับจ้องมาที่เขา “เราไม่ได้มาที่นี่เพื่อย้อนความหลัง และแน่นอน ระหว่างเราก็ไม่มีอะไรให้ย้อนด้วย”

เจียงเจิ้งลูบมือของตัวเองอย่างช้าๆ เนื่องจากความสัมพันธ์ระหว่างเขากับฟางเสว่มั่น เขาจึงไม่รู้ว่าจะเผชิญหน้ากับครอบครัวของเธอยังไงดี

ย้อนกลับตอนนั้น เพื่อเขาแล้วฟางเสว่มั่นก็ไม่ลังเลเลยที่จะทะเลาะกับพ่อของเธอ จนต้องออกจากตระกูลฟาง แต่ท้ายที่สุด กลับเป็นเขานี่แหละที่ทำผิดต่อเธอ

ตระกูลฟางต้องเกลียดเขามากแน่ๆ

พอนึกถึงตรงนี้ เจียงเจิ้งก็ก้มหน้าลง “ผมขอโทษ ทุกอย่างมันเป็นความผิดของผมเอง ผมไม่ควรทำแบบนั้นกับเสว่มั่นและสื้อสื้อเลย”

ได้ยินแบบนั้น ซ่างหยิงก็ขำประชดออกมา “เจียงเจิ้ง คุณคิดว่าแค่คำขอโทษคำเดียวก็สามารถลบล้างกับความทุกข์ยากที่ พี่สามกับสื้อสื้อต้องทนรับได้รึไง?”

เจียงเจิ้งนั่งเงียบ

เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ ระงับความเศร้าในใจไว้ แล้วพูดต่อไปว่า “คุณทำร้าย พี่สามเพราะเมียน้อยคนหนึ่ง จากนั้นก็เมินเฉยกับการที่ลูกสาวตัวเองไปรังแกสื้อสื้อ คุณนี่มันช่างเป็น “สามีที่ดี” “เป็นพ่อที่ดีจริงๆ”

คำพูดเหล่านั้นฝากไปด้วยความประชด

เจียงเจิ้งไม่กล้าเงยหน้าเพราะความละอายใจ

“เราแค่อยากมาดูว่าคุณเป็นอยู่ยังไง?” ฟางเถิงมองไปรอบๆ จากนั้นก็แสดงแววตาที่เยาะเย้ยออกมา “ดูท่าตอนนี้คุณก็กำลังได้รับผลกรรมที่ตัวเองได้ทำลงไปอยู่แล้ว”

เจียงเจิ้งหลับตาลง “ผมขอโทษ ผมทำผิดต่อเสว่มั่น ผมไม่สมควรที่จะได้เป็นพ่อของสื้อสื้อ”

“ตอนนี้สื้อสื้อได้พบกับความสุขของเธอและมีครอบครัวเป็นของตัวเองแล้ว ผมไม่อยากให้คุณไปรบกวนเธออีก” ฟางเถิงพูดขึ้น

เจียงเจิ้งรับไม่ได้กับสิ่งที่เขาพูดมา “สื้อสื้อเป็นลูกสาวของผม ผมก็ต่อการเห็รเธอมีความสุขเหมือนกัน แต่การที่คุณมาห้ามไม่ให้ผมไปหาเธอแบบนี้ ผมทำไม่ได้หรอก”

ตอนนี้เขาเหลือแค่สื้อสื้อลูกสาวคนเดียวเท่านั้นแล้ว ไม่ว่ายังไงเขาก็ไม่มีทางตัดสัมพันธ์กับเธอเด็ดขาด

“เมื่อก่อนตอนที่เมียน้อยกับลูกสาวของเธอกลั่นแกล้งสื้อสื้อ คุณไปอยู่ไหน? แล้วตอนนี้คุณยังมีสิทธิ์อะไรไปพูดว่าสื้อสื้อเป็นลูกของคุณอีก?” ซ่างหยิงที่ทนต่อไปไม่ไหวได้ตะเบ็งเสียงออกมา

เคยเจอคนที่หน้าด้านมาก่อน แต่ก็ไม่เคยเห็นใครที่หน้าด้านได้ขนาดนี้

“เมื่อก่อนนั้นผมได้ทำผิดไปจริงๆ แต่ผมก็สำนึกผิดแล้ว ผมจึงอยากที่จะชดเชยให้สื้อสื้อจริงๆ พวกคุณไม่มีสิทธิ์มาห้ามไม่ให้ผมเจอกับเธอหรอก”

คำพูดของเจียงเจิ้งทำให้ฟางเถิงโกรธจนหัวเราะออกมา “การชดเชยที่ดีที่สุดก็คือไปให้พ้นจากสื้อสื้อ”

พูดจบเขาก็ลุกขึ้น จ้องเขม็งไปที่เจียงเจิ้ง แล้วพูดเตือนไปเบาๆ ว่า “ถ้าคุณกล้าไปหาสื้อสื้อ หรือสร้างปัญหาให้เธออีกละก็ผมไม่มีทางปล่อยคุณไว้แน่”

ไม่รอให้เจียงเจิ้งตั้งสติได้ เขาก็พาซ่างหยิงจากไปเลย

เจียงเจิ้งนั่งนิ่งไม่ไหวติง แต่ไม่นาน เขาก็ยิ้มออกมา ยิ้มไปยิ้มมา สุดท้ายเขาก็ร้องไห้ออกมา

เขาก้มหน้า สองมือกุมหน้า ร้องไห้ได้อย่างน่าอึดอัด

เขารู้สึกเสียใจจริงๆ เสียใจที่ทำไมตอนนั้นต้องทำแบบนั้นกับสื้อสื้อด้วย

พอนึกถึงหลานชายและหลานสาวที่น่ารักทั้งสองนั้น ความรู้สึกผิดทั้งหมดก็เข้ามารัดเขาไว้ราวกับตาข่ายที่แสนอึดอัด

หลังออกมา ซ่างหยิงหันกลับไปมอง จากนั้นก็ถอนหายใจออกมา “นี่เหล่าฟาง การทำแบบนี้มันไม่เกินไปหน่อยเหรอ?”

“ไม่เลย” เจียงเจิ้งเดินไปพูดไป “นี่คือผลจากการกระทำของเขาทั้งนั้น”

ซ่างหยิงก็ยังรู้สึกทำใจไม่ลง “ถึงฉันจะรู้สึกโกรธมาก แต่ยังไงเขาก็เป็นพ่อของสื้อสท้อ การที่เราทำแบบนี้ ถ้าวันหนึ่งสื้อสื้อรู้เรื่องขึ้นมา ไม่รู้ว่าเธอจะรู้สึกกับเรายังไงเหมือนกัน?”

“สื้อสื้อจะคิดยังไงก็ไม่สำคัญ ผมแค่ไม่อยากให้เธอกับพี่สามต้องทนทุกข์อีกแล้วเท่านั้น” ฟางเถิงเหลียวมามองเธอแวบหนึ่ง

ซ่างหยิงถอนหายใจอีกครั้ง แล้วไม่ได้พูดอะไรอีก

……

เมืองหลวง ฟางซื่อกรุ๊ป

ส้งหยาวได้ยื่นรายงานเรื่องการส่งออกของทั้งอาทิตย์ให้กับฟางยู่เชิน