ซูไห่เฉาที่ถูกวางสายใส่รู้สึกหงุดหงิดมาก เขาขว้างโทรศัพท์ลงบนพื้นจนมันแตกเป็นเสี่ยง ๆ
“ไอ้คนต่ำต้อย กล้าดียังไงมาวางสายใส่ฉัน!” ซูไห่เฉาพูดอย่างโกรธเกรี้ยว
ซูกั๋วหลินรู้สึกเป็นกังวล ถ้าซูหยิงเซี่ยไม่ออกมารับหน้าแทน พวกเขาจบเห่แน่
“ไห่เฉาเกิดอะไรขึ้น ซูหยิงเซี่ยไม่ยอมช่วยเหรอ?” ซูกั๋วหลินถาม
ซูไห่เฉายิ้มเยาะและพูดขึ้นว่า “หานซานเฉียนรับสายแทน มันบอกว่าซูหยิงเซี่ยป่วย”
“ป่วยอย่างนั้นเหรอ?” ซูกั๋วหลินถ่มน้ำลายลงพื้นและพูดด้วยน้ำเสียงดูถูกว่า “ฉันว่าเธอคงแกล้งป่วยน่ะสิและจงใจไม่ช่วยมากกว่า”
ถึงซูกั๋วหลินจะรู้สึกโกรธจัด แต่เขาก็ยังควบคุมอารมณ์ได้ ไม่ว่าจะยังไง ก็ต้องขอให้ซูหยิงเซี่ยออกมารับหน้าแทนให้ได้ การร่วมมือกับเธอคือเรื่องเล็ก แต่การถูกไล่ออกจากตระกูลซูนั้นคือเรื่องใหญ่
“ไห่เฉาไปกันเถอะ พ่อจะพาแกไปเอง” ซูกั๋วหลินกล่าว
ตั้งแต่ที่ซูไห่เฉาถูกหานซานเฉียนวางสายใส่ สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเย็นชา เขาโกรธมากและแน่นอนว่าต้องไปจัดการกับหานซานเฉียน
เมื่อพวกเขามาถึงชุมชนที่ครอบครัวของซูหยิงเซี่ยอาศัยอยู่ ซูกั๋วหลินก็แสดงท่าทางรังเกียจออกมาอย่างเห็นได้ชัด
“ครอบครัวซูต่ำต้อยที่สุดในตระกูลซูจริง ๆ อาศัยอยู่ในสถานที่แบบนี้ได้ยังไงกัน”
“พ่อ พวกมันมีบ้านแบบสุนัขอยู่ก็ถือว่าไม่เลวแล้ว เงินเดือนแค่ไม่กี่หมื่นหยวนจะให้พวกมันอาศัยอยู่ในคฤหาสน์เขาหยุนติงหรือไงกัน?” ซูไห่เฉาพูดพลางหัวเราะเยาะเย้ยไปด้วย
การจะอาศัยอยู่ในโครงการคฤหาสน์เขาหยุนติงจะต้องเป็นคนที่มีอำนาจ และความปรารถนาสูงสุดของหญิงชราก็คือการที่ครอบครัวของตระกูลซูจะได้ย้ายเข้าไปอยู่ในคฤหาสน์บนภูเขาหยุนติง เพราะการอาศัยอยู่ที่นั่นเท่านั้นที่จะสามารถถือว่าได้ว่าเป็นพื้นฐานแรกของตระกูล
เมื่อเสียงเคาะประตูดังขึ้น หานซานเฉียนก็บอกให้ซูหยิงเซี่ยกลับเข้าไปในห้อง ในเมื่อจะแกล้งป่วย ก็ต้องแสดงให้แนบเนียน
เมื่อประตูถูกเปิดออก ซูไห่เฉามองไปที่หานซานเฉียนอย่างโกรธแค้น
“หานซานเฉียน เมื่อกี้แกกล้าวางสายใส่ฉันเหรอ?” ซูไห่เฉาพูด
“ใช่”
ซูไห่เฉายกกำปั้นขึ้นและเหวี่ยงไปที่ใบหน้าของหานซานเฉียนอย่างสุดกำลัง
“คนต่ำต้อยอย่างแกมีสิทธิ์อะไรมาวางสายใส่ฉัน”
ปั๊ก!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกเขยฟ้าประทาน