ลูกเขยฟ้าประทาน นิยาย บท 13

ซูไห่เฉาที่ถูกวางสายใส่รู้สึกหงุดหงิดมาก เขาขว้างโทรศัพท์ลงบนพื้นจนมันแตกเป็นเสี่ยง ๆ

“ไอ้คนต่ำต้อย กล้าดียังไงมาวางสายใส่ฉัน!” ซูไห่เฉาพูดอย่างโกรธเกรี้ยว

ซูกั๋วหลินรู้สึกเป็นกังวล ถ้าซูหยิงเซี่ยไม่ออกมารับหน้าแทน พวกเขาจบเห่แน่

“ไห่เฉาเกิดอะไรขึ้น ซูหยิงเซี่ยไม่ยอมช่วยเหรอ?” ซูกั๋วหลินถาม

ซูไห่เฉายิ้มเยาะและพูดขึ้นว่า “หานซานเฉียนรับสายแทน มันบอกว่าซูหยิงเซี่ยป่วย”

“ป่วยอย่างนั้นเหรอ?” ซูกั๋วหลินถ่มน้ำลายลงพื้นและพูดด้วยน้ำเสียงดูถูกว่า “ฉันว่าเธอคงแกล้งป่วยน่ะสิและจงใจไม่ช่วยมากกว่า”

ถึงซูกั๋วหลินจะรู้สึกโกรธจัด แต่เขาก็ยังควบคุมอารมณ์ได้ ไม่ว่าจะยังไง ก็ต้องขอให้ซูหยิงเซี่ยออกมารับหน้าแทนให้ได้ การร่วมมือกับเธอคือเรื่องเล็ก แต่การถูกไล่ออกจากตระกูลซูนั้นคือเรื่องใหญ่

“ไห่เฉาไปกันเถอะ พ่อจะพาแกไปเอง” ซูกั๋วหลินกล่าว

ตั้งแต่ที่ซูไห่เฉาถูกหานซานเฉียนวางสายใส่ สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเย็นชา เขาโกรธมากและแน่นอนว่าต้องไปจัดการกับหานซานเฉียน

เมื่อพวกเขามาถึงชุมชนที่ครอบครัวของซูหยิงเซี่ยอาศัยอยู่ ซูกั๋วหลินก็แสดงท่าทางรังเกียจออกมาอย่างเห็นได้ชัด

“ครอบครัวซูต่ำต้อยที่สุดในตระกูลซูจริง ๆ อาศัยอยู่ในสถานที่แบบนี้ได้ยังไงกัน”

“พ่อ พวกมันมีบ้านแบบสุนัขอยู่ก็ถือว่าไม่เลวแล้ว เงินเดือนแค่ไม่กี่หมื่นหยวนจะให้พวกมันอาศัยอยู่ในคฤหาสน์เขาหยุนติงหรือไงกัน?” ซูไห่เฉาพูดพลางหัวเราะเยาะเย้ยไปด้วย

การจะอาศัยอยู่ในโครงการคฤหาสน์เขาหยุนติงจะต้องเป็นคนที่มีอำนาจ และความปรารถนาสูงสุดของหญิงชราก็คือการที่ครอบครัวของตระกูลซูจะได้ย้ายเข้าไปอยู่ในคฤหาสน์บนภูเขาหยุนติง เพราะการอาศัยอยู่ที่นั่นเท่านั้นที่จะสามารถถือว่าได้ว่าเป็นพื้นฐานแรกของตระกูล

เมื่อเสียงเคาะประตูดังขึ้น หานซานเฉียนก็บอกให้ซูหยิงเซี่ยกลับเข้าไปในห้อง ในเมื่อจะแกล้งป่วย ก็ต้องแสดงให้แนบเนียน

เมื่อประตูถูกเปิดออก ซูไห่เฉามองไปที่หานซานเฉียนอย่างโกรธแค้น

“หานซานเฉียน เมื่อกี้แกกล้าวางสายใส่ฉันเหรอ?” ซูไห่เฉาพูด

“ใช่”

ซูไห่เฉายกกำปั้นขึ้นและเหวี่ยงไปที่ใบหน้าของหานซานเฉียนอย่างสุดกำลัง

“คนต่ำต้อยอย่างแกมีสิทธิ์อะไรมาวางสายใส่ฉัน”

ปั๊ก!

บทที่ 13 1

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกเขยฟ้าประทาน