ลูกเขยฟ้าประทาน นิยาย บท 12

ซูกั๋วหลินและซูไห่เฉาถูกทิ้งไว้ในห้องประชุม

ซูกั๋วหลินหน้าดำคร่ำเครียด เขาพูดอย่างเกรี้ยวกราดว่า “ฉันไม่รู้ว่าซูหยิงเซี่ยวางยาอะไรจงเหลียง ตำแหน่งของแกในบริษัทสูงกว่าเธอแท้ ๆ แต่เขากลับไม่ไว้หน้าแกแบบนี้”

ซูไห่เฉากัดฟันกรอด เขาเงยหน้าขึ้นและพูดอย่างเย้ยหยันว่า “ซูหยิงเซี่ยคงจะนอกใจไอ้คนต่ำต้อยนั่นน่ะสิ คิดไม่ถึงเลยจริง ๆ”

“จะเพราะอะไรก็ช่าง เรื่องนี้ต้องให้เธอเป็นคนจัดการเท่านั้น สิ่งที่คุณย่าพูด ท่านรักษาคำพูดเสมอ” ซูกั๋วหลินพูดพร้อมกับถอนหายใจ

เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ซูไห่เฉาก็ปวดหัว รู้อย่างงี้เมื่อคืนเขาไม่น่าโทรหาซูหยิงเซี่ยเลย เพราะตอนนี้เขาต้องไปขอร้องให้ซูหยิงเซี่ยออกมารับหน้าแทนเขา เรื่องนี้เกิดขึ้นเร็วเกินไปจนเขาตั้งตัวไม่ทัน

“ผมคงต้องโทรหาเธอ”

ซูไห่เฉาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมากดหมายเลขของซูหยิงเซี่ย

เขาไม่กล้าชักช้าในเรื่องนี้ เพราะถ้าหากจงเหลียงเลือกบริษัทอื่นเป็นหุ้นส่วนขึ้นมาจริง ๆ คงไม่มีทางแก้ไขได้อีกแล้ว

วันนี้ซูหยิงเซี่ยถูกสั่งให้พักผ่อนอยู่ที่บ้าน ในใจของเธอรู้สึกหดหู่และขุ่นเคือง ขณะที่เธอดูทีวีอยู่ที่บ้าน โทรศัพท์มือถือของเธอก็ดังขึ้น

เธอกำลังจะลุกขึ้นไปรับโทรศัพท์ หานซานเฉียนก็เอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ของเธอ

“ซูไห่เฉาโทรมาน่ะ ผมจะรับแทนคุณเอง” หานซานเฉียนกล่าว

ซูหยิงเซี่ยไม่รู้ว่าหานซานเฉียนต้องการจะทำอะไร แต่ในเมื่อเขาพูดแบบนั้น ซูหยิงเซี่ยจึงไม่ได้ว่าอะไร

“หยิงเซี่ย เธอต้องมาที่บริษัทเดี๋ยวนี้” หานซานเฉียนเปิดลำโพงและเสียงของซูไห่เฉาก็ดังขึ้นจากโทรศัพท์

เมื่อได้ยินเสียงของซูไห่เฉา ซูหยิงเซี่ยก็โกรธมาก ผู้ชายคนนี้โทรมาโอ้อวดกับเธอเมื่อคืนยังไม่พอ เขายังต้องการให้เธอไปอับอายในบริษัทอีกเหรอ?

เธอกำลังจะตอบกลับ แต่หานซานเฉียนทำท่าทางห้ามเธอเอาไว้ ๆ