ลูกเขยฟ้าประทาน นิยาย บท 11

“คุณผู้หญิงซูอยู่ที่ไหนครับ” จงเหลียงถามอย่างไม่แยแส

ซูไห่เฉาคิดว่าจงเหลียงแค่ถามไปอย่างงั้น เขาจึงหาเหตุผลมาอ้างง่าย ๆ ว่า

“เธอป่วยครับ จากนี้ไปผมจะรับผิดชอบติดตามความร่วมมือกับบริษัทคุณเองครับ”

จงเหลียงพยักหน้าและพูดว่า “ถ้าเป็นอย่างนั้น เราค่อยคุยกันหลังจากที่คุณผู้หญิงซูหายเป็นปกติแล้วดีกว่าครับ”

หลังจากพูดจบ จงเหลียงก็หันหลังกลับและเดินออกไปทันที

ซูไห่เฉาชะงักไปครู่หนึ่ง แล้วจึงรีบวิ่งตามจงเหลียงไปทันทีและพูดว่า “พี่จงครับ ผมจะรับผิดชอบเรื่องนี้เองครับ คุณวางใจได้เลย ผมมีความสามารถมากกว่าซูหยิงเซี่ยแน่นอนครับ การเป็นหุ้นส่วนกับบริษัทของคุณ....”

ก่อนที่ซูไห่เฉาจะพูดจบ จงเหลียงก็หยุดอยู่ที่ด้านข้างของรถของเขาแล้วพูดว่า “มีคนจำนวนมากที่ต้องการเป็นหุ้นส่วนกับบริษัทลั่วเฉว ในเมื่อตระกูลซูไม่มีความซื่อสัตย์ ผมคงต้องพิจารณาเรื่องนี้ใหม่อีกครั้ง”

เมื่อซูไห่เฉาเห็นรถของคุณจงเหลียงขับออกไป เขาก็ยืนแน่นิ่งอยู่ตรงนั้น ก่อนหน้านี้เขาคิดว่าจงเหลียงคงไม่สนใจเรื่องนี้ แต่ทัศนคติของเขาเด็ดขาดอย่างไม่น่าเชื่อ

พิจารณาเรื่องนี้ใหม่อีกครั้งอย่างนั้นเหรอ!

ประโยคนี้ทำให้ซูไห่เฉาหัวหมุน เดิมทีตระกูลซูเป็นบริษัทที่มีความแข็งแกร่งพอประมาณ แต่ท่ามกลางคู่แข่งจำนวนมาก การได้เป็นหุ้นส่วนแบบนี้ถือเป็นเรื่องที่ยากมาก ถ้ามันถูกทำลายด้วยมือของเขา คุณย่าคงจะไม่ฆ่าเขาใช่ไหม?

จะทำอย่างไรดี?

หรือจะต้องให้ซูหยิงเซี่ยมาทำงานนี้จริง ๆ อย่างนั้นเหรอ?

ซูไห่เฉารับไม่ได้ เมื่อคืนนี้เขาเพิ่งจะอวดอำนาจต่อหน้าซูหยิงเซี่ย ถ้าเขาต้องขอร้องให้เธอมาจัดการเรื่องนี้ต่อ แล้วเขาจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน?

ทันใดนั้น โทรศัพท์ของซูไห่เฉาก็ดังขึ้น

“ไห่เฉา คุณย่ามาถึงบริษัทแล้ว จงเหลียงยังไม่มาอีกเหรอ?” ซูกั๋วหลินถาม ชายชราคนนี้ก็ภูมิใจในตัวเขามากเช่นกันที่แย่งโอกาสนี้มาจากซูหยิงเซี่ยได้ มันสำคัญกับตำแหน่งของซูไห่เฉาในบริษัทเป็นอย่างมาก ถ้าซูไห่เฉาทำเรื่องนี้ได้สำเร็จ เขาจะได้เป็นผู้อำนวยการของตระกูลซูอย่างแน่นอน

“ผมจะไปที่ห้องประชุมเดี๋ยวนี้ครับ” ซูไห่เฉาพูดอย่างเอาจริงเอาจัง

ในห้องประชุม บรรดาญาติ ๆ ของตระกูลซูรวมตัวกันอยู่ที่นั่น เพราะครั้งนี้คือการเจรจาขอเป็นหุ้นส่วนที่สำคัญมาก เพื่อแสดงความจริงใจของตระกูลซู จึงไม่มีใครกล้าที่จะไม่เข้าร่วม

หญิงชราของตระกูลซูนั่งในที่นั่งผู้อำนวยการ เมื่อเธอเห็นว่าซูไห่เฉามาที่ห้องประชุมคนเดียว เธอจึงถามขึ้นว่า “จงเหลียงยังไม่มาอีกเหรอ?”

“คุณย่าครับ” ซูไห่เฉาพูดพลางก้มหัวลง

หญิงชราของตระกูลซูขมวดคิ้วและถามว่า “เกิดอะไรขึ้น แกไม่ได้ทำให้อะไรให้จงเหลียงรู้สึกขุ่นเคืองหรอกใช่ไหม?”