ลูกเขยมังกร นิยาย บท 17

บทที่ 17 โดนสวมเขา

เวลานี้เฉินเฟิงกลับไม่แปลกใจเลย เขาเข้าใจดี วัฒนธรรมของคนตระกูลใหญ่แบบนี้ ตำแหน่งหัวหน้าตระกูล ยังไงก็ต้องสืบทอดให้ผู้ชายไม่สืบทอดให้ผู้หญิงตลอดกาลอยู่แล้ว

“เฮ้อ มีคนบางคน ก็มักจะคิดว่าตัวเองเป็นสิ่งสำคัญ คิดว่าพอนอนกับหลินจงเหว่ยไปแล้ว ก็จะสามารถสมหวังทุกประการแล้วเหรอ?” เสี้ยจื่อหลันพูดเยาะเย้ยขึ้นมาประโยคหนึ่ง หลังจากพูดจบแล้ว เธอยังตั้งใจมองไปทางเฉินเฟิงครั้งหนึ่ง หัวเราะแล้วถามขึ้น “เฉินเฟิงนายยังไม่รู้ใช่ไหม ว่าเมื่อวานเมียนายไปเจรจาธุรกิจกับผู้จัดการใหญ่ของบริษัทติ่งเฟิงมายังไง”

“หือ?” เฉินเฟิงยักคิ้ว

“ได้ยินมาว่า พวกเขาสองคนไปเปิดห้องที่โรงแรมฮิลตัน ยังเปิดห้องเพรสซิเดนท์สูทด้วยนะ และเจรจากันนานถึงสามชั่วโมงเลย”เสี้ยจื่อหลันพูดใส่นมใส่ไข่เพื่อจะยุแยงตะแคงรั่ว

“จากนั้นล่ะ?”

เฉินเฟิงแสร้งทำเป็นตกใจ แล้วถามขึ้น เสี้ยเมิ่งเหยาเจรจาธุรกิจกับหลินจงเหว่ยยังไงนั้น เขารู้ดียิ่งกว่าใคร ยัยผู้หญิงโง่เสี้ยจื่อหลัน ที่ใส่ไว้ในสมองมีแต่ปูนหรือไง?

“อะไรจากนั้นล่ะ? เฉินเฟิง นายนี่สมองพิการเหรอ? หลินจงเหว่ยหล่อเหลาและมีเงินทอง และ เสี้ยเมิ่งเหยาก็สะสวย แล้วพวกเขาก็อยู่ด้วยกันสองต่อสอง ถ้าฉันจะพูดว่าพวกเขาอยู่ในโรงแรมสองสามชั่วโมงเพื่อเขียนการบ้านกัน นายจะเชื่อเหรอ?” เสี้ยจื่อหลันไม่ได้โกรธแค่เพียงสิ่งเดียว เจ้าโง่เฉินเฟิงนี่ ตัวเองพูดเป็นนัยชัดเจนขนาดนี้แล้ว ทำไมยังไม่เข้าใจอีก

“เชื่อซิ” เฉินเฟิงพยักหน้าอย่างจริงจัง “ใช่ พวกเขาเขียนการบ้านอยู่ด้วยกัน เมิ่งเหยากลับมาก็บอกฉันหมดแล้ว”

“ฮา ฮา”

เสี้ยเมิ่งเหยาอดไม่ได้ที่จะหัวเราะมีเสียงออกมา เธอดูออกตั้งนานแล้วว่า เฉินเฟิงกำลังแกล้งโง่อยู่ เพื่อแกล้งเสี้ยจื่อหลันเหมือนแกล้งลิงเล่น เจ้าชั่วนี่ กลายเป็นคนคิดเล็กคิดน้อยขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย

พอเห็นเสี้ยเมิ่งเหยาหัวเราะ เสี้ยจื่อหลันก็รู้สึกถึงความผิดปกติ แต่ว่าเวลานี้ เธอทำได้แค่กัดฟันแน่นและพูดอย่างหัวชนฝาว่า “เฉินเฟิง เจ้าคนปัญญาอ่อน เสี้ยเมิ่งเหยาสวมเขาให้แกแล้ว แกรู้ตัวหรือยัง!”

“อ่อ ฉันรู้แล้ว” เฉินเฟิงพูดขึ้นสีหน้าจริงจัง

เสี้ยจื่อหลันพูดไม่ออก รู้แล้วยังสงบนิ่งได้ขนาดนี้?

“เฉินเฟิง นายยังเป็นผู้ชายอยู่หรือเปล่า? โดนเมียตัวเองสวมเขาแล้ว นายไม่โกรธบ้างเลยเหรอ?” เสี้ยจื่อหลันก่นด่าออกมา

“ทำไมฉันจะต้องโกรธ?” เฉินเฟิงถามกลับ

“นาย……นายนี่มันคนไร้ค่าจริง ๆ !” เสี้ยจื่อหลัน ไม่มีอะไรจะพูดแล้ว

“เขาไม่ใช่ไม่กล้าโกรธ แต่คือโกรธแล้วก็ไม่กล้าทำอะไรเสี้ยเมิ่งเหยาอยู่ดี” เสี้ยห้าวเยาะเย้ยเสียงเรียบ เขาดูถูกเฉินเฟิงมาจากก้นบึ้งหัวใจเลย รู้สึกว่าเฉินเฟิงทำให้ขายหน้าผู้ชายหมดเลย วันนั้นที่ห้องไหว้บรรพบุรุษ เขาเหยียดหยามเฉินเฟิงขนาดนั้น เฉินเฟิงกลับไม่พูดอะไรสักแอะ

“เสี้ยห้าว ได้ยินมาว่า เมื่อวานนายโดนคนตีมา นายยังโอเคอยู่ไหม?” เฉินเฟิงดูมีสีหน้าจริงใจ ถ้าคนที่ไม่รู้ ยังจะคิดว่าเขาเป็นห่วงเสี้ยห้าวจริง ๆ

“พอเลย ฉันโดนตีแล้วมันเกี่ยวอะไรกับคนไร้ค่าอย่างนายด้วย!” เสี้ยห้าวสีหน้าดูไม่ดีขึ้นมาทันที เมื่อวานเขาโดนหลินจงเหว่ยตีจนเกิดภาพฝังใจ เพราะฉะนั้นตอนนี้ เขาจะเกลียดที่สุดถ้าคนอื่นพูดถึงเรื่องนี้

แต่ว่าเฉินเฟิงกลับยังสาดเกลือลงบนแผลของเขา

“ฉันแค่เป็นห่วงเป็นใยนายหน่อยเท่านั้นเอง ทำไมนายต้องโกรธด้วยละ” เฉินเฟิงถอนหายใจ แล้วพูดขึ้น

“ไสหัวไป! กูไม่ต้องการให้คนไร้ค่าอย่างมึงมาห่วงใย มึงมันไอ้คนไร้ค่าที่โดนคนสวมเขาแล้ว กล้าโกรธแต่ไม่กล้าพูดอะไรสักคำ มีสิทธิ์อะไรมาห่วงใยกู!” เสี้ยห้าวตะคอกออกมาอย่างโกรธจัด

เสี้ยเมิ่งเหยายืนมองอยู่ข้าง ๆ ตกใจจนปากค้าง เหมือนกับว่าเพิ่งรู้จักเฉินเฟิงครั้งแรก นี่ยังใช่สามีที่อ่อนแอของตัวเองอีกเหรอ? ทำไมฝีปากดีขนาดนี้ แค่สองสามคำก็ทำให้เสี้ยห้าวโกรธจนระเบิดออกมาได้ขนาดนี้

“โดนคนสวมเขากับห่วงใยนาย ระหว่างสองเรื่องนี้มันขัดแย้งกันเหรอ? หรือว่าฉันโดนสวมเขาแล้วก็ไม่สามารถห่วงใยนายได้แล้วเหรอ?” เฉินเฟิงยังคงมีใบหน้าที่จริงใจเหมือนเดิม

“มึงหุบปากให้กูเดี๋ยวนี้ !” เสี้ยห้าวโกรธจนเดือดจัดแล้ว อยากจะกระโดดขึ้นมาเตะเฉินเฟิงสักที ที่จริงวันนี้เขากะว่าจะมาโอ้อวดต่อหน้าเสี้ยเมิ่งเหยาสักหน่อย ให้เสี้ยเมิ่งเหยาสะเทือนใจสักหน่อย แต่ปรากฏว่าพอโดนเฉินเฟิงมาก่อกวนแบบนี้ คนที่สะเทือนใจกลับเป็นตัวเขาซะเอง

มุมปากของเสี้ยเมิ่งเหยามีรอยยิ้มสดใสปรากฏขึ้นมา ทำไมเมื่อก่อนเธอถึงไม่พบว่า เฉินเฟิงยังมีด้านที่สนุกขนาดนี้ด้วย

“เธอยิ้มอะไร นังคนชั้นต่ำ? !” ตอนนี้เสี้ยห้าวที่อารมณ์ไม่ดีอยู่แล้ว พอเห็นเสี้ยเมิ่งเหยายิ้มแล้ว อารมณ์ของเขาก็ยิ่งไม่ดีขึ้นไปอีก