ลูกเขยมังกร นิยาย บท 100

บทที่ 100 พี่ชาย รถพี่ล่ะ

ทันทีที่สายตาของหลิ่วจื่อหอาง ตกลงไปยังเรือนร่างของเสี้ยเมิ่งเหยาอีกครั้ง เขารู้สึกว่าเสี้ยเมิ่งเหยาดูเหมือนจะเข้าถึงได้มากกว่าสวีเฟยหรงหน่อย ดังนั้นหลิ่วจื่อหอาง จึงหันหน้าไปหาเสี้ยเมิ่งเหยา “พี่สาวทั้งสองจะไปไหนเหรอครับ คนขับรถที่บ้านกำลังจะมาถึง ผมให้เขาไปส่งพวกพี่ๆได้นะ”

“ไม่ต้องหรอก สามีของฉันกำลังมา” เสี้ยเมิ่งเหยาพูดอย่างเยาะเย้ย

นัยน์ตาของหลิ่วจื่อหอางโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ มีสามีแล้วยังจะแรดอะไรอยู่ตรงนี้

ในตอนนี้ เฉินเฟิงก็เดินเข้ามา

“เมิ่งเหยา” แม้ห่างกับเสี้ยเมิ่งเหยาไม่ถึงวัน แต่เฉินเฟิงรู้สึกเหมือนห่างกันนานนับเดือน

“ที่รัก” เสี้ยเมิ่งเหยาหน้าแดง กระโดดเข้าไปกอดในอ้อมแขนของเฉินเฟิง กอดเฉินเฟิงไว้แน่น

เฉินเฟิงรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย ทำไมวันนี้ถึงเรียกว่าที่รัก

ความอิจฉาริษยาพรั่งพรูออกมาจากสายตาของหลิ่วจื่อหอาง ดูชุดที่เฉินเฟิงสวมใส่ เห็นได้ชัดว่าเป็นพวกจนๆ ไอ้คนจนแบบนี้มีสิทธิ์อะไรถึงได้แต่งงานกับสาวสวย เป็นภรรยา

“ทำไมเฟยหรงมาที่นี่ด้วยล่ะ?” เฉินเฟิงหันไปถามสวีเฟยหรง

“ฉัน....ฉันไม่วางใจพ่อกับแม่ ก็เลยแวะมาดู” สวีเฟยหรงหยุดครู่หนึ่งแล้วพูด

“เรื่องคุณลุงคุณป้า ผมให้คนที่ไว้ใจได้ไปถามแล้ว เร็วๆนี้คงจะมีความคืบหน้า” เฉินเฟิงพูดยิ้มๆ เขาไม่ได้คิดที่จะบอกความจริงกับสวีเฟยหรง เพราะถึงบอกไปก็ไม่ได้ช่วยอะไรอยู่ดี มีแต่จะทำให้สวีเฟยหรงเป็นห่วง

“รบกวนคุณแล้ว” สวีเฟยหรงพูดด้วยความจริงใจ

เฉินเฟิงพูดพร้อมส่ายหัวว่า “เราไปกันเถอะ คนขับรถรอเราอยู่ข้างนอก”

“คนขับรถเหรอ?” เสี้ยเมิ่งเหยาและสวีเฟยหรงยังไม่ทันได้พูดอะไร หลิ่วจื่อหอาง ที่อยู่ข้างๆเอ่ยปากออกมาอย่างตาลปัตร มองเฉินเฟิงและพูดจาดูถูก “คนขับรถคุณงั้นเหรอ?”

เฉินเฟิงขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วพูดว่า “ทำไม มีปัญหาเหรอ?”

หลิ่วจื่อหอาง หัวเราะเยาะและพูดว่า “พี่ชายครับ พี่มีปัญญาจ้างคนขับรถด้วยเหรอ?” เขามองไปที่เสื้อผ้าของเฉินเฟิง เห็นได้ชัดว่าเป็นพนักงานธรรมดาๆ คนแบบนี้ ถ้าบอกว่าเป็นคนขับรถก็เชื่อนะ ยังมีคนขับรถมารับ เขามีปัญญาจ้างคนขับรถด้วยเหรอ!

“ผมจะมีปัญญาจ้างหรือไม่ มันเกี่ยวอะไรกับคุณด้วย?” เฉินเฟิงพูดอย่างเนิบๆ

หลิ่วจื่อหอาง ส่ายหัวแล้วพูดว่า “ไม่เกี่ยวอะไรกับผมแน่นอน แต่เกี่ยวกับพี่สาวคนสวยทั้งสองคนนั้นต่างหากล่ะ”

“หะ? เกี่ยวอะไรด้วย?” เฉินเฟิงพูดอย่างคล้ายจะยิ้มก็ไม่ยิ้ม

“ถ้าผมเดาไม่ผิด คนขับรถทุกคนของคุณ เป็นหน้าม้าที่คุณจ้างมาหรือเปล่า อีกอย่าง รถที่คนขับขับมานั้น ก็ไม่ได้เป็นรถที่ดีอะไรแน่นอน คุณกำลังโกหกพวกพี่คนสวยทั้งสองอยู่!” หลิ่วจื่อหอางพูดด้วยความมั่นใจ เหมือนเฉินเฟิงเป็นคนที่อวดตัวเองเพื่อให้ดูดี เขาเห็นเยอะ ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ยอมทำเพื่อที่จะไม่เสียหน้าต่อหน้าผู้หญิง

“อืม คุณเดาถูก คุณฉลาดมาก” เฉินเฟิงสีหน้าสงบ หลังจากพูดจบ เขาก็หันไปมองเสี้ยเมิ่งเหยาและสวีเฟยหรง “เราไปกันเถอะ”

“อืม ไปกันเถอะ” เสี้ยเมิ่งเหยายิ้มอย่างอ่อนหวาน เดินตามหลังเฉินเฟิงไป

หลิ่วจื่อหอาง สีหน้าไม่สู้ดีนัก เพราะถูกมองข้ามไป

เขาไม่คิดว่าจะถูกเฉินเฟิงเมินใส่ คำสุดท้ายที่เฉินเฟิงพูด เห็นได้ชัดว่าขี้เกียจที่จะไปสนใจเขา

“หยุดอยู่ตรงนั้น!” หลิ่วจื่อหอางเริ่มขุ่นเคือง และเดินไปหาเฉินเฟิงอย่างโมโหและพูดว่า “คุณกล้าพนันกับผมไหม?”

“คุณบ้าไปแล้วเหรอ?” เฉินเฟิงขมวดคิ้วเล็กน้อย