ลูกเขยมังกร นิยาย บท 11

บทที่ 11 เดินเข้ามา นอนออกไป

“เมิ่งเหยา นี่ฉัน ก็เพื่อดีต่อตระกูลเรา พ่อของเธอยังไม่รู้ว่าจะฟื้นขึ้นมาวันไหน ทีมงานวิศวกรรมที่อยู่ในมือของเธอ คงไม่อาจปล่อยไว้เฉย ๆ หรอกนะ การเจรจากับบริษัทติ่งเฟิงครั้งนี้ มันเกี่ยวข้องถึงความเป็นความตายของตระกูลเสี้ยเราเลยนะ เพื่อป้องกันไม่ให้เกิดความเสียหายใด ๆ เราต้องรวบรวมทรัพยากรทั้งหมดที่มีเข้าด้วยกัน” เสี้ยห้าวพูดด้วยใบหน้าเด็ดเดี่ยว

พอเสี้ยจื่อหลันเห็นว่าจะมีโอกาสดีที่จะกลั่นแกล้ง เสี้ยเมิ่งเหยาแล้ว ก็รีบพูดเสริมขึ้นว่า “ฉันรู้สึกว่าเสี้ยห้าวพูดได้ถูกนะ เมิ่งเหยา เวลาแบบนี้ เธอก็อย่าเห็นแก่ตัวอีกเลย เพื่อตระกูลเราแล้วพวกเธอยอมเสียสละอะไรหน่อยจะเป็นไรไป”

เมื่อวานเสี้ยจื่อหลันเพิ่งโดนเสี้ยเมิ่งเหยาและเฉินเฟิงตบหน้ามา ก็เกลียดพวกเขาเข้ากระดูกตั้งนานแล้ว ขอแค่ได้ลอบกัดเสี้ยเมิ่งเหยาเท่านั้น จะให้เธอทำอะไรก็ได้

ถ้าไม่ใช่เพราะว่าจ้าวซื่อหัวรั้งไว้ ว่าให้เธออย่าเพิ่งบุ่มบ่าม เธอก็คงจะหาพวกอันธพาลไปสั่งสอนเสี้ยเมิ่งเหยาตั้งนานแล้ว

พวกญาติคนอื่น ๆ ของตระกูลเสี้ยต่างก็พูด และแสดงออกว่าเห็นด้วย

ด้านที่หนึ่งคือเพื่อเป็นผลดีกับสองพ่อลูกเสี้ยห้าว ในเมื่อพวกเขาจะเป็นผู้ปกครองตระกูลอนาคต

ส่วนด้านหนึ่งคือ เพื่อจะเตะครอบครัวเสี้ยเว่ยกั๋วออกจากแผนผังสมาชิกหลักประจำตระกูลเสี้ย แบบนี้พวกเขาจะได้มีส่วนแบ่งผลกำไรมากขึ้น

คำพูดจาเสียดสีของผู้คนล้วนเข้าสู่แก้วหูของเสี้ยเมิ่งเหยาไม่ขาดสักคำ ในห้องประชุม มีผู้คนหลายสิบคน แต่ไม่มีใครยืนอยู่ข้างเสี้ยเมิ่งเหยาสักคน

ดวงตาคู่สวยของเสี้ยเมิ่งเหยาแดงก่ำ โกรธจนร่างงามตัวสั่น เธอไม่เคยคิดมาก่อนว่าวันหนึ่ง จะโดนผู้คนทำเย็นชาแบบนี้ใส่

คนที่ปฏิบัติต่อเธอเหล่านี้ ยังเป็นคนของบ้านเธอเอง

เสี้ยเมิ่งเหยาอดไม่ได้ที่จะมองไปทางที่นั่งประธานกรรมการเสี้ยหยุนเสิ้ง เธอหวังว่า เสี้ยหยุนเสิ้งจะเห็นแก่เสี้ยเว่ยกั๋ว แล้วช่วยเธอพูดสักคำ

แต่คำพูดที่เสี้ยหยุนเสิ้งพูดออกมานั้น กลับยิ่งทำให้จิตใจเธอเย็นวาบ

“ให้เว่ยกั๋วพักผ่อนอยู่ที่โรงพยาบาลอย่างสบายใจเถอะ” ความหมายของเสี้ยหยุนเสิ้งเห็นได้ชัดเจนแล้วว่า เขาสนับสนุนเสี้ยห้าว!

หน้าเรียวของเสี้ยเมิ่งเหยาขาวซีดสูญเสียสีเลือดไปหมดสิ้น คำพูดนี้ของเสี้ยหยุนเสิ้งสามารถพูดได้ว่า เป็นคำตัดสินโทษตายให้แก่เสี้ยเว่ยกั๋ว ครอบครัวของเธอจะไม่มีความหวังได้พลิกตัวอีกแล้ว

“วันนี้พอแค่นี้ละกัน เลิกประชุมได้!” เสี้ยหยุนเสิ้งค่อย ๆ ลุกขึ้น แล้วออกจากห้องประชุมไป

เสี้ยห้าวก็ลุกขึ้นตาม แต่ว่าพอเขาเดินมาถึงหน้าเสี้ยเมิ่งเหยา มองเสี้ยเมิ่งเหยาอย่างผู้เหนือกว่า แล้วพูดอย่างได้ใจขึ้นว่า “เสี้ยเมิ่งเหยา ยังกล้าเป็นคู่แข่งกับฉันอีกไหม?”

“หน้าไม่อาย!” เสี้ยเมิ่งเหยากัดฟันขาวแน่น ดวงตาคู่สวยแดงก่ำ

“ฮา ฮา หน้าไม่อาย? หน้าไม่อายแล้วยังไงล่ะ เธอไม่เห็นเหรอ แม้แต่คุณปู่ก็ยังยืนอยู่ข้างคนหน้าไม่อายอย่างฉัน” เสี้ยห้าวหัวเราะเสียงดังแล้วพูดขึ้น อยู่ในตระกูลเสี้ย เสี้ยหยุนเสิ้งก็คือสวรรค์ ! ขอแค่เสี้ยหยุนเสิ้งเป็นคนตัดสินใจ ต่อให้รู้ว่าไม่ถูกต้อง คนตระกูลเสี้ยทุกคนก็จะต้องปฏิบัติตาม

“หืม เธอก็ไสหัวกลับบ้านไปซะดี ๆ ไปส่งอาหารกับสามีที่ไร้ค่าคนนั้นของเธอไป นั่นถึงจะเป็นเรื่องที่เธอสมควรทำ” เสี้ยห้าวยิ้มเสียงเย็นทีหนึ่ง แล้วฮัมเพลงจากไป

รอจนห้องประชุมไม่เหลือใครแล้ว เสี้ยเมิ่งเหยาก็อดกลั้นต่อไปอีกไม่ไหวแล้ว เธอฟุบหน้าลงกับโต๊ะแล้วเริ่มสะอื้นขึ้นมา

ช่วงตอนเย็น เฉินเฟิงรีบกลับบ้านแต่หัววัน เขาเอาข้าวใส่ลงในหม้อนึ่ง จากนั้นก็เตรียมตัวออกไปรับเสี้ยเมิ่งเหยา

แต่ว่า พอเปิดประตูออกก็พบว่าเสี้ยเมิ่งเหยาได้ยืนอยู่ที่หน้าประตูแล้ว

“ทำไมวันนี้กลับมาเร็วจัง?” เฉินเฟิงถามขึ้น

เสี้ยเมิ่งเหยาไม่ได้พูดอะไร พอเฉินเฟิงเงยหน้าขึ้น ถึงรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ

เสี้ยเมิ่งเหยาขอบตาแดงก่ำ และที่สำคัญบนตัวเธอยังมีกลิ่นเหล้าที่แสบจมูกอีกด้วย

เสี้ยเมิ่งเหยาดื่มเหล้ามาหรือนี่? เฉินเฟิงคิ้วขมวดเข้าหากัน แต่งงานกันมาสามปี เสี้ยเมิ่งเหยาแทบจะไม่เคยแตะต้องเหล้าแม้แต่หยดเดียว แล้วทำไมวันนี้ถึงได้ดื่มเหล้าจนกลิ่นเหล้าคละคลุ้งไปทั้งตัวแบบนี้

เสี้ยเมิ่งเหยาเดินเข้าประตูมาเหมือนร่างไร้วิญญาณ จากนั้นก็มานั่งเหม่อลอยอยู่บนโซฟา

เฉินเฟิงรู้สึกเป็นกังวลอย่างมาก เขากำลังจะเปิดปากถาม และเวลานี้หลินหลันก็เดินออกมาจากห้องนอนพอดี