ลูกเขยมังกร นิยาย บท 129

บทที่ 129 นางจิ้งจอก

โจวเซ่าฟึงสั่นเทาไปทั้งตัว เบื้องลึกในนัยน์ตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความโกรธเคืองและแค้นใจ แม้ว่าจะต่อหน้าคนนอก แต่ตู้จื่อเยว่ก็ไม่เคยให้เกียรติเขา ตบหน้าเขาแบบนี้ เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นบ่อยมาก

แต่แม้ว่าจะโมโห ทว่าเขากลับไม่กล้าทำอะไรตู้จื่อเยว่ เขารู้ดี ตนเองไม่สามารถต่อต้านตู้จื่อเยว่ได้ ตู้จื่อเยว่สามารถทำให้เขาหายไปได้ตลอดเวลา แล้วหาลูกเขยคนใหม่มาแต่งเข้าบ้าน

"ที่รัก คุณฟังผมพูด ผมซื่อสัตย์กับคุณ นางสารเลวเสี้ยเมิ่งเหยาเป็นคนยั่วยวนผม！”โจวเซ่าฟึงชี้ไปที่หน้าของเสี้ยเมิ่งเหยา แล้วพูดใส่ร้าย เวลานี้ เขาทำได้เพียงโยนความผิดให้กับเสี้ยเมิ่งเหยา ไม่อย่างนั้นจากนิสัยเจ้าคิดเจ้าแค้นของตู้จื่อเยว่ คงต้องถลกหนังเขาแน่ๆ

เสี้ยเมิ่งเหยาอ้าปากกว้าง คล้ายไม่อยากจะเชื่อว่าโจวเซ่าฟึงจะพูดแบบนี้

"โจวเซ่าฟึง！คุณยังเป็นคนอยู่ไหม?！”เสี้ยเมิ่งเหยาด่าด้วยความโมโห ทั้งๆที่โจวเซ่าฟึงเป็นคนพูดเสนอเองว่าจะเลี้ยงดูเธอ แต่สุดท้ายแค่ชั่วพริบตา เขากลับทำร้ายเธอ หาว่าเธอเป็นฝ่ายยั่วยวนเขาก่อน

"เสี้ยเมิ่งเหยา อย่ามาแกล้งทำเป็นใสซื่อบริสุทธิ์ที่นี่！นับตั้งแต่รู้ว่าฉันเป็นผู้จัดการของคฤหาสน์นานาชาติจิ่วหลง คุณก็ส่งสัญญาณต่างๆให้ผมตลอดเวลา บอกให้ผมให้เงินคุณเดือนละห้าแสนหยวน คุณก็จะมานอนกับผม แต่ผมบอกกับคุณว่า ตอนนี้ผมเป็นสามีของจื่อเยว่ ผมไม่มีวันตกลงกับข้อเสนอของคุณ คุณก็เลยวิ่งมายั่วยวนตรงหน้าผม......." สีหน้าของโจวเซ่าฟึงเต็มไปด้วยความโมโหและน่าสงสาร คนที่ไม่รู้ เกรงว่าจะคิดว่าเรื่องนี้เป็นความจริง

"คุณโกหก！ทั้งๆที่คุณเป็นคนพูดเองว่าจะเลี้ยงดูฉัน" เสี้ยเมิ่งเหยาโมโหจนแทบจะบ้าแล้ว ไม่ว่าอย่างไรเธอก็คิดไม่ถึง โจวเซ่าฟึงจะกลายเป็นแบบนี้ไปได้

สวีตงเหลียงและพวกหวังเจียเมิงรายล้อมเข้ามา ทว่าไม่มีใครกล้าพูดเข้าข้างเสี้ยเมิ่งเหยา ความเป็นในใจของพวกเขาต่างก็รู้ดี ว่าโจวเซ่าฟึงเป็นฝ่ายมาหาเสี้ยเมิ่งเหยาก่อน ถ้าจะบอกว่ายั่วยวนนั้น ก็ต้องเป็นโจวเซ่าฟึงที่เป็นฝ่ายยั่วยวนเสี้ยเมิ่งเหยา ไม่ใช่เสี้ยเมิ่งเหยายั่วยวนโจวเซ่าฟึง

แต่คำพูดนี้ พวกเขากลับไม่กล้าพูดต่อหน้าตู้จื่อเยว่

"เพี๊ยะ"

ตู้จื่อเยว่หัวเราะในลำคอแล้วง้างมือขึ้น จากนั้นตบลงมาบนใบหน้าสวยๆของเสี้ยเมิ่งเหยา เธอตบจนปากของเสี้ยเมิ่งเหยาแตก มีเลือดไหลออกมา

"ผู้หญิงสารเลว ยังจะกล้าเถียงอีก！ทำไมไม่ส่งกระจกชะโงกดูเงาดูเงาของตนเอง สามีของฉันเนี่ยนะที่จะเลี้ยงดูแก?！”

"ไม่ใช่แบบนี้ ฟังฉันอธิบายก่อน！”เสี้ยเมิ่งเหยาถูกรังแกจนแทบจะร้องไห้แล้ว

แต่ "เพี๊ยะ" เสียงดังขึ้น ตู้จื่อเยว่ตบไปที่หน้าของเสี้ยเมิ่งเหยาอีกครั้งด้วยความโมโห

"อธิบาย? อธิบายอะไร！ตอนนั้นในมหาวิทยาลัย แกมันก็เป็นนางสุนัขจิ้งจอกอ้อร้อ มายั่วยวนสามีของฉัน คิดไม่ถึงว่าผ่านไปสามีแล้ว แกยังคงเป็นนางสุนัขจิ้งจอกอ้อร้อ ยังไม่ตายใจอีก！”

"เพี๊ยะ"

"ดูท่าแล้วเมื่อสามปีก่อน ฉันยังสั่งสอนแกไม่พอสินะ นางสุนัขจิ้งจอกเจ้าเล่ห์อย่างแกถึงไม่จำใส่หัว！”

ทุกครั้งที่ตู้จื่อเยว่พูดออกมาหนึ่งประโยค เธอก็จะตบไปที่หน้าของเสี้ยเมิ่งเหยาอย่างแรง ชั่วพริบตา ใบหน้าสวยๆของเสี้ยเมิ่งเหยาก็บวมแดงเป็นแถบ

หลี่เสว่และหวังเจียเมิงที่ยืนอยู่ข้างๆนั้น สีหน้าของพวกเธอมีความสุขขึ้นมา เสี้ยเมิ่งเหยา คิดไม่ถึงจริงๆว่าแกจะได้เจอกับผู้หญิงที่ไร้เหตุผลอย่างตู้จื่อเยว่ใช่ไหม

"ใครก็ได้มาที มัดตัวนางผู้หญิงคนนี้เอาไว้！”ตู้จื่อเยว่เอามือท้าวสะเอวแล้วพูดออกคำสั่ง แม้ว่าจะตบหน้าเสี้ยเมิ่งเหยาไปสิบกว่าครั้งแล้ว แต่เธอก็ยังคงไม่หายโมโห

สิ้นเสียงตู้จื่อเยว่ พนักงานรักษาความปลอดภัยสองคนที่สวมชุดสีดำก็เดินออกมาด้วยสีหน้าเย็นชาพร้อมกับเอาเชือกมาด้วย พวกเขายืนอยู่ตรงหน้าเสี้ยเมิ่งเหยา

"ตู้จื่อเยว่ คุณคิดจะทำอะไร?！”เสี้ยเมิ่งเหยากลัวมาก ใบหน้าสวยๆของเธอซีดขาว

ตู้จื่อเยว่หัวเราะอย่างเย็นยะเยือก ทว่าไม่ได้พูดอะไร พนักงานรักษาความปลอดภัยสองคนที่สวมชุดสีดำเอาเชือกมามัดตัวเสี้ยเมิ่งเหยาเอาไว้ แน่นอนว่าเสี้ยเมิ่งเหยาไม่สามารถขัดขืนได้ ไม่นาน เธอก็ถูกคนสองคนนั้นมัดแน่น