ลูกเขยมังกร นิยาย บท 15

บทที่ 15 แยกห้องนอน

“เสี้ย! เมิ่ง! เหยา! เธอมันนังเด็กขายตัวตัวเหม็น!” เสี้ยห้าวหน้าตาแค้นจัด กัดฟันจนเสียงดังกรอก ๆ เขาโตมาขนาดนี้ ไม่เคยขายหน้าขนาดนี้ในที่ประชุมตระกูลมาก่อน เขาโดนเสี้ยหยุนเสิ้งตบหน้าต่อหน้าผู้คนมากมายขนาดนั้น ตอนนี้เสี้ยห้าวอยากจะกลืนเสี้ยเมิ่งเหยาลงไปทั้งตัว เพื่อระบายความโกรธแค้นที่อยู่ในใจ

“ห้าว” เวลานี้ เสี้ยฉี่ชาวผลักประตูเดินเข้ามา

“พ่อ” เสี้ยห้าวก้มหัวลง ก่อนหน้านี้เขาคิดอยากจะแย่งทีมงานที่อยู่ในมือของเสี้ยเว่ยกั๋วมาให้เสี้ยฉี่ชาว แต่พอโดนเสี้ยเมิ่งเหยาเอามาคลุกรวมกันแบบนี้ อย่าพูดถึงทีมงานที่อยู่ในมือของเสี้ยเว่ยกั๋วเลย ในทางกลับกันแม้แต่ทีมงานที่อยู่ในมือของเสี้ยฉี่ชาวก็ต้องเสียไปด้วย ทั้งหมดกลับสบายเสี้ยเว่ยกั๋วไปเลย นี่มันตามแบบฉบับชดใช้เมียไปแล้วยังต้องเสียทหารอีก

“เฮ้อ……”

เสี้ยฉี่ชาวถอนหายใจไปทีหนึ่ง แล้วพูดขึ้นว่า “แกรู้ไหมว่าตัวเองทำผิดพลาดไปตรงไหน?”

“พ่อ ก่อนหน้านั้นในการประชุมของตระกูล ผมไม่ควรอยากได้ทีมงานที่อยู่ในมือของคุณลุงสาม” เสี้ยห้าวพูดอย่างสำนึกผิด ถ้าหากว่าเขาไม่อยากได้ทีมงานของเสี้ยเว่ยกั๋ว ต่อมาเสี้ยเมิ่งเหยาก็คงจะไม่โกรธแค้นเขา แล้วย้อนกลับมาอยากได้ทีมงานของเสี้ยฉี่ชาวแทน

เสี้ยฉี่ชาวส่ายหัว แล้วพูดว่า “ไม่ เรื่องนั้นแกไม่ได้ทำผิด แต่กลับกัน แกทำได้ถูกต้องมาก!”

เสี้ยห้าวมองเสี้ยฉี่ชาวด้วยความสงสัยทีหนึ่ง

แล้วเสี้ยฉี่ชาวก็พูดต่อ “อยู่ในตระกูลใหญ่แบบบ้านเรานี้ ไม่มีเห็นแก่พี่น้องแต่แรกแล้ว มีเพียงแต่ผลประโยชน์เท่านั้น! เจ้าสามมันไม่มีปัญญาเอง ก็ไม่ควรจะได้ควบคุมทีมงานหลายทีมเหล่านั้น ถ้าทีมงานมีเราสองคนพ่อลูกมาควบคุมมันถึงจะได้ผลประโยชน์สูงสุด แกสามารถเข้าใจถึงส่วนนี้ได้ พ่อขอชื่นชมมาก”

“พ่อ งั้นผมทำผิดตรงไหนครับ?”

“แกผิดก็ผิดตรงที่ ไม่ควรต่อล้อต่อเถียงกับปู่ของแก เขาเป็นคนกุมอำนาจสูงสุดของตระกูลเสี้ยเรา ทุกอย่างในบ้าน ก็ต้องฟังที่เขาพูดทั้งนั้น แกเถียงเขาต่อหน้าคนตั้งเยอะขนาดนี้ แกจะให้เขาเอาหน้าไปไว้ที่ไหน?”

เสี้ยห้าว เพิ่งจะรู้สึกถึงความร้ายแรงของปัญหา แต่ว่าตอนนั้นเขาโมโหจนบ้าไปแล้ว ก็ไม่ได้คิดเยอะขนาดนั้น

“แต่ว่าก็ไม่เป็นไร รอสักพักของปู่แกก็หายโกรธแล้ว แกก็ไปยอมรับผิดกับเขาและทำท่าทางจริงใจสักหน่อย”

“ครับ พ่อ”

“ห้าว แกจะต้องจำไว้ อยู่ในบ้านนี้ แกทำได้ทุกเรื่อง แต่อย่างเดียวที่ห้ามทำคือการต่อล้อต่อเถียงกับปู่ของแก!” เสี้ยฉี่ชาวพูดกำชับขึ้นอีกครั้ง

“ครับ พ่อ ต่อไปผมจะไม่ทำแล้ว แต่ว่า ครั้งนี้ยัยเด็กขายตัวเสี้ยเมิ่งเหยา เอาทีมงานทั้งหมดในมือของเราไปแล้ว ต่อไปพวกเราจะทำยังไงต่อดี?” เสี้ยห้าวถามอย่างเป็นกังวล ทีมวิศวกรรมเป็นพลังและหัวใจหลักของตระกูลเสี้ย และเป็นอุบายที่ดีที่สุดเพียงหนึ่งเดียว ถ้าไม่มีทีมวิศวกรรมแล้ว พวกเขาสองพ่อลูกก็จะกลายเป็นผู้บัญชาการที่ไร้ทหาร

เสี้ยฉี่ชาวส่ายหัวไปมา ยิ้มอย่างมีความหมายลึกซึ้ง แล้วพูดว่า “ห้าว แกก็ยังไม่เข้าใจความหมายของฉันดีนะ”

“ทีมงานหลายทีมนั้น ถึงแม้จะให้เสี้ยเมิ่งเหยาไปแล้ว เธอจะไปทำอะไรได้ ทีมวิศวกรรม ทีมวิศวกรรมนะมันต้องมีวิศวกรรมให้ทำ ถึงจะเป็นทีมวิศวกรรมได้ ไม่งั้นมันก็เป็นแค่กลุ่มนกกาที่มาอยู่รวมตัวกันเท่านั้น”

“แต่ว่า พ่อ ยัยเด็กขายตัวเสี้ยเมิ่งเหยา เพิ่งจะเข้าร่วมเป็นหุ้นส่วนกับบริษัทติ่งเฟิงไม่ใช่เหรอ? ยู่ฉวนซานโครงการใหญ่ขนาดนั้น ยังไม่พอให้เธอทำเหรอ?” เสี้ยห้าวถามอย่างสงสัย

“ห้าว ยังจำที่พ่อเพิ่งกำชับแกไปเมื่อกี้ไหม อยู่ในบ้านนี้ แกสามารถทำได้ทุกเรื่อง แต่มีเพียงสิ่งเดียวก็คือห้ามต่อล้อต่อเถียงกับปู่ของแก?” เสี้ยฉี่ชาวพูดขึ้น

“พ่อ พ่อจะพูดว่า…….” เสี้ยห้าวดวงตาสว่างขึ้นมาทันที

เสี้ยฉี่ชาวพยักหน้า แล้วพูดว่า “เสี้ยเมิ่งเหยาเธอกับบริษัทติ่งเฟิงเป็นหุ้นส่วนกันแล้วไม่ผิด แต่ว่าว่าโครงการจะมีใครมาดำเนินการต่อนั้น กลับมีปู่ของแกเป็นคนมาตัดสินใจ”

“ไม่ว่าเสี้ยเมิ่งเหยาจะมีความสามารถแค่ไหน แต่ว่าเธอก็เป็นเพียงแค่ผู้หญิงคนหนึ่ง และที่สำคัญเธอยังมีสามีที่ไร้ค่าคนหนึ่ง ปู่ของแกไม่มีทางมอบโครงการยู่ฉวนซานให้เธอแน่นอน”

“แต่ว่าถ้าเป็นแกก็ไม่เหมือนกันแล้ว แกเป็นผู้ชายเพียงคนเดียวในรุ่นที่สามของตระกูลเสี้ย ต่อไปตระกูลเสี้ยถูกกำหนดมาแล้วว่าต้องส่งต่อไปให้มือแก ถึงแม้ว่าปู่ของแกจะไม่พอใจแกมากแค่ไหน เขาก็จะต้องให้แกมาดำเนินโครงการต่อ เพราะว่าแกถึงจะเป็นคนรับช่วงต่อของตระกูลเสี้ย!”

“ฮา ฮา พ่อ ผมเข้าใจแล้ว!” เสี้ยห้าวใบหน้าเต็มไปด้วยความดีใจ “และก็หมายความว่า ยัยเด็กขายตัวเสี้ยเมิ่งเหยา เป็นแค่คนวิ่งงาน ถึงแม้เธอจะเจรจาโครงการยู่ฉวนซานได้สำเร็จแล้ว แต่ว่าสุดท้าย คนที่จะมาทำให้เสร็จสมบูรณ์ได้กลับเป็นผม เพราะว่าโครงการจะต้องมีผมมาดำเนินการต่อ! ฮา ฮา นี่ผมจะต้องขอบคุณยัยเด็กขายตัวนั่นสักหน่อยไหม ถ้าไม่มีเธอ ผมก็คงไม่ได้โอกาสใหญ่หลวงคับฟ้าแบบนี้มาอยู่ในมือ”

เสี้ยฉี่ชาวยิ้มอ่อน ๆ แล้วพูดขึ้น “ใช่ แกควรจะขอบคุณเธอสักหน่อย”