ลูกเขยมังกร นิยาย บท 165

บทที่ 165 ใครสวมเขาให้ใครกันแน่

คำด่าที่หยาบคายแค่ไหนเสี้ยห้าวก็ด่าออกมาหมด สองวันที่ผ่านมา โยว่หลิง รับรู้มาโดยตลอด

เฉินเฟิงคืออะไรที่น่าขยะแขยง และน่ารังเกียจสำหรับเสี้ยห้าวมาก

ในที่สุดวันนี้ก็ได้เจอ ถึงแม้เฉินเฟิงจะไม่ได้ดูไม่ได้อย่างที่เสี้ยห้าวบอก แต่ โยว่หลิง ก็ไม่ชอบ

“เขานั่นแหละ”

เสี้ยห้าวพูดขึ้นอย่างเย็นชา ตอนนี้ที่บ้านตระกูลเสี้ย คนที่เขาเกลียดที่สุดไม่ใช่เสี้ยเมิ่งเหยา แต่เป็นเฉินเฟิง!

โดยเฉพาะยิ่งหลังจากที่รู้ว่าหลินจงเหว่ยเป็นเพื่อนของเขา เขาก็ยิ่งเกลียดเฉินเฟิงเข้ากระดูกดำเลย

เพราะถ้าไม่ใช่เฉินเฟิงแนะนำ หลินจงเหว่ยก็คงไม่สร้างความอับอายให้กับเขาและ เสี้ยฉี่ชาว

ถึงแม่ตอนนี้จะไม่มีเฉินเฟิง ตอนนี้คนที่รับผิดโครงการที่ยู่ฉวนซาน ก็ยังเป็นเขาเสี้ยห้าว ไม่ใช่เสี้ยเมิ่งเหยา!

เพราะฉะนั้นการที่ได้เจอเฉินเฟิง นั่นคือเรื่องทั้งหมดที่ทำให้เสี้ยห้าวโมโห แต่ตอนนี้ต่อหน้า โยว่หลิง เขาไม่สามารถที่จะทำอะไรได้

แน่นอนว่า สิ่งที่สำคัญคือ เขาได้เห็นทักษะของเฉินเฟิงแล้ว เขาเองรู้สึกว่าขนลุก อาจถูกเฉินเฟิงทำร้ายจนตาย

“หลิงหลิง จำหน้าตาของไอขี้ขลาดไว้ คราวหน้าถ้าเจอไอ้ขี้ขลาดนี้ เธออยู่ให้ห่างมันเลยนะ เธอจำความน่าขยะแขยงของมันไว้เลย” เสี้ยห้าวพูดขึ้นด้วยเสียงที่เย็นชา ถึงแม้เขาจะทำอะไรเฉินเฟิงไม่ได้ แต่เขาสามารถใช้คำพูดเพื่อเอาชนะเฉินเฟิงได้

“ไม่ต้องห่วง จะไม่ให้เขาเข้าใกล้ในระยะเกินสามเมตร” โยว่หลิงเหลือบไปตามองเฉินเฟิง ความรู้สึกของเธอที่มีต่อเฉินเฟิงแย่มาก ถ้าเขามีความเป็นลูกผู้ชายพอ เขาก็คงไม่เป็นลูกเขยที่เเต่งเข้าบ้าน ไม่เป็นแมงดา

“ดีมาก” เสี้ยห้าวพยักหน้า

“โอเค เสี้ยห้าว งั้นนายกลับไปได้แล้ว เดี๋ยวเพื่อนสนิทก็มาแล้ว” โยว่หลิงเหลือบไปมองเวลา แล้วพูดไล่

นัดเจอเพื่อนสนิท? เฉินเฟิงว่ามันรู้สึกแปลกๆ ทำไมต้องมานัดเจอที่โรงแรม? เขาทำไมรู้สึกว่า บนหัวของเสี้ยห้าวมีเขาควายงอกออกมา

“โอเค ที่รัก คุยกับเพื่อนสนิทเสร็จโทรหาฉันนะ ฉันมารับเธอนะ”เสี้ยห้าวพูดด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย

“อืม รู้แล้วหน่า นายรีบกลับไปเถอะ”โยว่หลิงพยักหน้าด้วยความรำคาญ

“โอเค ที่รัก งั้นผมไปก่อน”แม้ว่าเสี้ยห้าวจะยังไม่อยากกลับ แต่ก็ขยับขาแล้วเดิน ในใจก็ค่อยแต่คิดว่า อีกไม่นานเขาก็จะจีบโยว่หลิงสำเร็จ แต่ทำไม โยว่หลิง ถึงไม่พาเขาไปเจอเพื่อนสนิท

หลังจากที่เสี้ยห้าวกลับ เฉินเฟิงก็เดินเข้าลิฟต์ อีกไม่ถึงสิบนาที หานหลงกับกู้ตงเชินคนพวกนี้น่าจะมาถึงแล้ว

ขาหน้าเฉินเฟิงก้าวเข้าลิฟต์ โยว่หลิง ก็เดินตามเข้ามา แต่เมื่อเห็นเฉินเฟิงก็กำลังจะขึ้นไปชั้นสิบหกเหมือนกัน โยว่หลิง ก็รู้สึกไม่พอใจ เมื่อคิดว่าต้องอยู่ในลิฟต์กับเฉินเฟิงที่ไอ้***เหม็นสิบวินาที เธอรู้สึกขยะแขยง

“แกออกไป รอรอบหน้าไม่ได้เหรอ ?” โยว่หลิง ขมวดคิ้วแล้วถาม

เฉินเฟิงเลิกคิ้วแล้ว ถาม :“ลิฟต์นี่ของบ้านเธอเหรอ?”

เหลือบไปมองเฉินเฟิงแล้วพูด “ลิฟต์ไม่ใช่ของบ้านฉัน แต่ฉันขึ้นไปกับแกแล้วรู้สึกขยะแขยง”

“เธอรู้สึกขยะแขยงเธอก็ออกไป ไม่มีใครห้าม!”เฉินเฟิงยิ้มจางๆกล่าว ผู้หญิงอย่าง โยว่หลิง คงถูกหมาอย่างเสิ่นห้าวเลียบขาแข้งเลียขาจนเคยตัวสินะ ถึงได้คิดว่าคนทั้งโลกต้องยอมเธอหมด แต่เขาไม่เหมือนกับสุนัขอย่างเสี้ยห้าว

“แก.....” โยว่หลิง ชี้ไปที่หน้าตรงจมูกของเฉินเฟิง รู้สึกรำคาญ ไอ้***เหม็น กล้าที่จะมาต่อล้อต่อเถียงกับฉันงั้นหรอ

“ฉัน ฉันทำไม?” เฉินเฟิงกอดอกแล้วมองไปที่ โยว่หลิง อย่างเฉยชา

“แกมันขยะ ชาตินี้ก็เป็นได้แค่ลูกเขยที่แต่งเข้าบ้าน! “ โยว่หลิงค่อยปล่อยมือลงมา แล้วก็ปลอบใจตัวเอง ฉันไม่เหมือนกับคนแบบเฉินเฟิง