ลูกเขยมังกร นิยาย บท 167

บทที่ 167สงคราม

หานหลงเดินนำออกจากลิฟต์ ตามด้วยกู้ตงเชินกับ จางตงเฉิน

ขณะที่ออกจากลิฟต์ หานหลงกับกู้ตงเชินคุยหัวเราะอย่างสนุก แต่ขณะที่พูดอยู่ๆ จู่ๆกู้ตงเชินก็เงียบไป

แล้วหันไปมองตามที่กู้ตงเชินมองไป ก็เห็นฉากที่ทำให้เขาขนสันหลังลุกซู่

หลิวป้าว ชายผู้มีความสามารถของเขา กำลังคุกเข่าอยู่ต่อตรงของเฉินเฟิง!

แม้ว่าอากาศจะเป็นช่วงปลายฤดูใบไม้ร่วง แต่บนหน้าผากของหานหลงก็มีเหงื่อออก

“ท่านหาน!”

ให้ตายเถอะ ในเวลาแบบนี้ หลิวป้าวตื่นเต้นตะโกนเรียก

หานหลงหน้าบูดหน้าบึ้งดินไปหาตรงหน้าหลิวป้าว

“ท่าน....”

ก่อนที่หลิวป้าวจะพูดจบ หานหลงได้เตะเข้าที่ปาก เตะคำว่าหานกลับเข้าปาก

หลิวป้าวที่ถูกเตะกับพื้นถึงกับมึนงงทันที

ทำไม.....ท่านหานถึงเตะตัวเอง?

โยว่หลิงที่อยู่ด้านหลังมึนงงสับสนเช่นกับหลิวป้าวเคยบอกว่า ท่านหานบอกว่าเขาคนที่มีความสามารถไม่ใช่เหรอ? ทานหานยังจะให้เขารับช่วงต่อในอนาคต?

แต่ทำไมตอนนี้.....

โยว่หลิงยังคงสงสัยว่าทำไมหานหลงถึงเตะหลิวป้าว แต่ในวินาทีต่อ หานหลงเดินไปตรงหน้าเฉินเฟิง ก้มลงโค้ง เคารพเหมือนคันธนู การกระทำนี้ไขข้อข้องใจทั้งหมด!

“คุณชายเฉิน！ขอโทษด้วยครับ ผมมาช้าไป” เหงื่อเย็นบนหน้าผากของหานหลงเริ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ ตอนนี้เขาได้แต่ภาวนาหลิวป้าว ไม่ได้ทำอะไรมากเกินไป มิฉะนั้น ทั้งเขา และหลิวป้าวต้องรับโทษพร้อมกับ

คุณชายเฉิน？！

เมื่อได้ยินการเรียกแบบนี้ ความคิดของหลิวป้าวหัวก็ระเบิดขึ้นเสียงดัง หัวใจเหมือนถูกคลื่นลูกใหญ่ซัดเข้า

เป็นไปได้ยังไง?

ท่านหานเรียกลูกเขยที่แต่งเข้าว่า คุณชายเฉิน？！

ในตอนนี้ โยว่หลิง ก็หน้าซีดเหมือนกัน และแม้แต่ขาเรียวสวยของเธอก็เริ่มสั่นอย่างควบคุมไม่ได้

ถ้าเกิดตอนนี้เสี้ยห้าวอยู่ตรงหน้าเธอ เธอคงจะฉีกเขาเป็นชิ้นๆๆ!

ไอ้บ้านี่! เขาพูดว่าเฉินเฟิงคือแมงดาที่เกาะชายกระโปรงหญิง

แมงดาแม่***สิ! โยว่หลิงอยากจะตบปากตัวเองจริงๆ

“เฉินเฟิงโบกมือ แล้วยิ้มบอก:“ไม่เป็นไร”

“คุณชายเฉิน ไอ้บ้านี่....”หานหลงอดไม่ได้ที่จะมองไปที่หลิวป้าว แล้วพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม: “คุณชายเฉิน ผมไม่เคร่งครัดในวินัยเอง ความผิดผมเอง เชิญคุณชายเฉินลงโทษได้ครับ”

“เฉินเฟิงส่ายหัว แล้วพูด: “ไม่เป็นไร มันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร”

ไม่เห็นแก่พระภิกษุก็ควรต้องเห็นแก่พระพุทธรูป ยังไงการหลงก็เป็นคนของเขา และตอนนี้หานหลงก็อยู่ในความดูแลของเขา เขาก็ยังต้องให้เกียรติหานหลง ยิ่งไปกว่านั้นคือหลิวป้าวยังไม่ได้ทำอะไรเขา เขาก็ไม่ถือสาหลิวป้าว

เมื่อเห็นเฉินเฟิงปล่อยตัวหลิวป้าว หานหลงก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก ดูแล้วคงไม่ใช่เรื่องใหญ่

“ไอ้โง่! ยังไม่รีบขอบคุณคุณชายเฉินอีก!”หานหลงจ้องมองไปที่หลิวป้าวอย่างเย็นชา แล้วพูด

“ขอบพระคุณครับ!....ขอบคุณคุณชายเฉิน” ขอบคุณมากครับ แทบจะคลานไปที่เท้าของเฉินเฟิง คุกเข่าก้มกราบขอบคุณ

หลังจากได้เห็นความสามารถของเฉินเฟิง เขารู้ว่า ถ้าเฉินเฟิงต้องการฆ่าเขา มันก็แค่เรื่องง่ายๆ

แต่เฉินเฟิงก็ปล่อยเขาไปอย่างคนใจกว้าง เขารู้จึงรู้สึกขอบคุณมากเฉินเฟิงจากใจจริง

“โทษฐานความตายละเว้น แต่โทษความผิดละเว้นไม่ได้! ไอ้โง่ คุกเข่า สำนึกความผิดไปเลยสามวัน คิดไตร่ตรองดูความโง่ของตัวเองทำไมถึงได้โง่!ขนาดนี้” ถึงเฉินเฟิงจะบอกไม่ถือสา แต่เขาก็ยังให้ต้องเกียรติเฉินเฟิง ให้หลิวป้าวคุกเข่าสามวัน นั่นก็เท่ากับว่าเขาให้เกิยรติเฉินเฟิง

“รับทราบครับ ท่านหาน ผมจะคิดไตร่ตรองดูความโง่เขลาขอตัวเองครับ”หลิวป้าวรีบพยักหน้า อย่างรีบร้อน เมื่อเทียบกับการที่ได้ชีวิตคืนมา คุกเข่าสามวันนี้ก็กลายเป็นเรื่องเล็กไปเลย