ลูกเขยมังกร นิยาย บท 2

บทที่ 2 อุบัติเหตุทางรถยนต์ที่แปลกประหลาด

ทุกคนในตระกูลเสี้ยต่างก็ตกใจมาก เสี้ยเมิ่งเหยาเป็นไข้สูงหรือเปล่า? หมายความว่าถ้าเฉินเฟิงไม่เข้าไปในศาลบรรพบุรุษ คุณก็จะไม่เข้าไปงั้นหรือ?

“เสี้ยเมิ่งเหยา คุณจะทรยศตระกูลเสี้ยเพื่อคนนอกหรือ?” เสี้ยห้าวสีหน้าดูมืดมนเล็กน้อย เขาไม่คาดคิดว่า เสี้ยเมิ่งเหยาจะพูดเช่นนี้ เพื่อเฉินเฟิง ต้องรู้ว่า พิธีไหว้บรรพบุรุษเป็นหนึ่งในกิจกรรมที่สำคัญที่สุดของตระกูลเสี้ยทุกครั้งที่ไหว้บรรพบุรุษ ทุกคนในตระกูลเสี้ยจะต้องอยู่ด้วย นี่คือกฎข้อเหล็ก!

ทายาทของตระกูลเสี้ยไม่มาไหว้บรรพบุรุษ ก็จะถือว่าไม่กตัญญู!

ถ้าวันนี้เสี้ยเมิ่งเหยาไม่เข้าไปในศาลบรรพบุรุษจริงๆ ด้วยนิสัยเจ้าของตระกูลเสี้ยเสี้ยหยุนเสิ้งนั้น เกรงว่าเสี้ยเมิ่งเหยาจะถูกไล่ออกจากตระกูลเสี้ย!

ดังนั้น ธรรมชาติของเรื่องนี้ ไม่สามารถพูดได้ว่ามีความร้ายแรงมากน้อยแค่ไหน

"เมิ่งเหยา เข้าไปเถอะ ลูกพี่ลูกน้องพูดถูก นี่คือบรรพบุรุษของตระกูลเสี้ยของคุณ นามสกุลของผมคือเฉินมันไม่เหมาะสมจริงๆ" เฉินเฟิงลุกขึ้นยืนและพูดอีกครั้ง

เขารู้ดีว่า ระหว่างเสี้ยเมิ่งเหยาและเสี้ยห้าวต้องมีคนถอยก้าว มิฉะนั้นทั้งคู่ก็จะถูกลงโทษ

แต่ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเสี้ยเมิ่งเหยาจะถูกลงโทษอย่างรุนแรงมากขึ้น เฉินเฟิงไม่ต้องการโดยธรรมชาติ ที่เสี้ยเมิ่งเหยาถูกไล่ออกจากตระกูลเสี้ยเพราะตัวเขาเอง ในเวลานี้ เขาทำได้เพียงยืนขึ้น และยอมจำนนเท่านั้น

แม้ว่ามันจะน่าอายมาก แม้ว่าจะถูกทุกคนดูหมิ่นมากขึ้นก็ตาม แต่เฉินเฟิงก็ยังคงเต็มใจเสมอ

เพื่อเสี้ยเมิ่งเหยาแล้ว เขาสามารถทิ้งศักดิ์ศรีทั้งหมดของเขาได้

" เฉินเฟิง....... " ดวงตาของเสี้ยเมิ่งเหยาเป็นสีแดง และเธอเข้าใจโดยธรรมชาติว่า ที่เฉินเฟิงยอมจำนนนั้น เป็นเพราะใคร แต่ยิ่งเป็นแบบนี้ เธอก็ยิ่งไม่เต็มใจ และยิ่งรู้สึกผิดต่อเฉินเฟิง

"เอาละ ผมจะไปส่งอาหารแล้ว และจะกลับมาในตอนเย็น" เฉินเฟิงแสร้งทำเป็นไม่มีอะไร และหลังจากพูดจบแล้ว เขาก็หันหลังจากไปโดยไม่หันกลับมามองเลย

แม้ว่าเขาจะรู้สึกอับอายอย่างมากจากการดูถูกของเสี้ยห้าว แต่ในขณะนี้ อารมณ์ของเฉินเฟิงนั้นสงบลงอย่างน่าประหลาดใจ และยังมีความสุขเล็กน้อย เพราะเมื่อกี้นี้เสี้ยเมิ่งเหยาพูดว่า" เขาเข้าไป ฉันก็เข้าไปด้วย! "

นี่เป็นครั้งแรกที่เสี้ยเมิ่งเหยายืนเคียงข้างตัวเองในรอบสามปีที่ผ่านมา โดยเลือกตัวเองอย่างมั่นคงเป็นครั้งแรก

ด้วยประโยคนี้ เฉินเฟิงรู้สึกว่าความคับแค้นใจทั้งหมดที่เขาประสบนั้น คุ้มค่ามาก!

..........

หลังจากส่งอาหารเสร็จ เฉินเฟิงก็กลับบ้าน และเริ่มทำอาหาร

ฝีมือการทำอาหารของเขาดีมาก สามปีที่ผ่านมา หลังจากถูกเสี้ยเว่ยกั๋วรับเลี้ยงเข้ามา เขาได้รับการยอมรับจากเสี้ยเว่ยกั๋วเพราะฝีมือการทำอาหารของเขา

ในคำพูดของเสี้ยเว่ยกั๋ว ผู้ชายที่ทำอาหารได้ เป็นผู้ชายที่ดี

ในเวลานั้นเสี้ยเมิ่งเหยามีความประทับใจในตัวเขา ด้วยความช่วยเหลือของเสี้ยเว่ยกั๋ว ไปๆมาๆ เขาจึงกลายเป็นลูกเขยของตระกูลเสี้ย

แต่ว่า หลังจากแต่งงานแล้ว ความขัดแย้งหลายอย่างก็ค่อยๆปะทุออกมา

เสี้ยเว่ยกั๋วไม่ได้รับการเอาใจใส่อย่างจริงจังในตระกูลเสี้ย และธุรกิจของครอบครัวก็เริ่มมืดมน เฉินเฟิงไม่มีความสามารถในการทำธุรกิจ และไม่สามารถช่วยเสี้ยเว่ยกั๋วได้ ดังนั้นเขาจึงสามารถหาเลี้ยงชีพได้ด้วยการส่งอาหารเท่านั้น

การใช้ชีวิตที่บ้านยากขึ้นเรื่อยๆ และหลินหลันแม่ยายก็ไม่พอใจเฉินเฟิงมากขึ้นเรื่อยๆ เธอมักจะดุว่าเฉินเฟิงว่าไร้ประโยชน์ และรู้สึกว่าเฉินเฟิงไม่คู่ควรกับเสี้ยเมิ่งเหยาเลย

หากไม่มีเฉินเฟิง ด้วยรูปลักษณ์ของเสี้ยเมิ่งเหยาต้องได้แต่งงานกับครอบครัวที่ร่ำรวยแน่ๆ และครอบครัวก็จะไม่อยู่ในสถานการณ์ดั่งปัจจุบัน

เฉินเฟิงไม่สามารถต่อต้านเรื่องนี้ได้ เขาเป็นลูกนอกสมรส ไม่มีเงินทอง และไม่มีการศึกษา เขายังด้อยกว่าเสี้ยเมิ่งเหยาที่จบการศึกษาจากมหาวิทยาลัยชื่อดัง และยังเป็นดาวมหาลัยในเวลาเรียนสี่ปีที่เรียนอยู่ในโรงเรียน

สิ่งเดียวที่เขาสามารถมอบให้เสี้ยเมิ่งเหยาได้ คือความจริงใจของเขาทั้งหมดที่เขามี

แต่ในโลกนี้ ความจริงใจมักเป็นสิ่งที่ด้อยค่าที่สุด

หลังจากนำอาหารปรุงสำเร็จมาวางที่โต๊ะแล้ว เฉินเฟิงก็อดไม่ได้ที่จะสงสัยเล็กน้อย เวลานี้ในวันธรรมดา เสี้ยเว่ยกั๋วและภรรยาของเขากลับมาแล้ว ทำไมวันนี้ถึงกลับมาช้าลง?

ในเวลานี้ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น

"เฉินเฟิง หึ้หึ้ พ่อ....... พ่อโดนรถชน....... "

สีหน้าของเฉินเฟิงเปลี่ยนไปอย่างมาก เป็นเสียงของเสี้ยเมิ่งเหยาที่อยู่ในโทรศัพท์ แต่ข่าวที่ส่งมาทำให้เฉินเฟิงไม่น่าเชื่อเลย

พ่อตาประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์?

"ไม่ต้องห่วงเมิ่งเหยา ผมจะไปที่โรงพยาบาลเดียวนี้" เฉินเฟิงกล่าวคำปลอบใจสั้นๆ และวางสายโทรศัพท์ และไปโรงพยาบาลด้วยจักรยานไฟฟ้าทันที

เมื่อเขาถึงโรงพยาบาล เฉินเฟิงก็พบว่า เสี้ยเมิ่งเหยานั่งอยู่บนม้านั่ง และกำลังร้องไห้อย่างเสียใจ

หลินหลันผู้เป็นแม่ยาย เดินไปมารอบๆ ที่หน้าประตูห้องฉุกเฉินด้วยความตื่นเต้น

“เมิ่งเหยา เกิดอะไรขึ้นหรือ? ” เฉินเฟิงวิ่งเหยาะๆไปที่เสี้ยเมิ่งเหยา และถามอย่างกังวล

เสียงตบ!