ลูกเขยมังกร นิยาย บท 220

บทที่ 220 วิชาดอกไม้ลิ่วลมตัดใบไม้!

“คุณเฉิน คุณไม่ตามไปหรือ” เวลาแค่ชั่วพริบตาเดียว อู๋จิ่วโยก็หนีไปไกลกว่ายี่สิบเมตรแล้ว ดูแล้วเขาคงล้มลุกคลุกคลานผ่านลานบ้านไปที่รั้วแล้ว ทว่าเฉินเฟิงกลับยังยืนอยู่ที่เดิมไม่ขยับ เย่ไห่ถังจึงร้อนใจขึ้นมา

“ต้องตามไปแน่นอน” เฉินเฟิงตอบอย่างเสียไม่ได้ อู๋จิ่วโยมาหาถึงที่แล้ว หากเขายังปล่อยให้อู๋จิ่วโยหนีไปอีก อย่างนั้นเขาคงต้องหาเต้าหู้สักก้อนมาให้ตัวเองกระแทกตายแล้ว

หลังจากที่เฉินเฟิงพูดจบ เย่ไห่ถังยังถามว่าจะตามไปอย่างไรอีก กลับเห็นว่าเฉินเฟิงเด็ดใบไม้สีเขียวบนต้นแปะก๊วยที่อยู่ข้างๆ มาหนึ่งใบ

จากนั้นก็โยนขึ้นไปปล่อยให้ปลิวไปตามลม ปัดเบาๆ

ฟิ้ว!

ใบไม้ล่องลอยในอากาศ! พุ่งไปทางที่อู๋จิ่วโยกำลังวิ่งหนีไป

เย่ไห่ถังกระแทกเท้าด้วยความโกรธ เธอคิดไม่ถึงว่า วิธีที่เฉินเฟิงใช้จะเป็นวิธีแบบนี้ หยิบใบไม้มาหนึ่งใบ!

นั่นคืออู๋จิ่วโยนะ จอมยุทธ์ผู้มีวรยุทธ์ระดับกลาง

ไม่ใช่คนธรรมดา การที่เฉินเฟิงดูถูกเขาแบบนี้ เท่ากับเป็นการปล่อยเสือเข้าป่า?!

ป้าชิงที่นอนอยู่บนพื้นก็ถอนหายใจ คิดว่าเฉินเฟิงใช้วิธีนี้แล้วอาจจะช้าเกินไป

เย่ไห่ถังและป้าชิงต่างก็คิดเช่นนี้ แค่คิดก็รู้เลยว่า ตอนนี้อู๋จิ่วโยจะดีใจขนาดไหน

แม้จะไม่มีโอกาสกลับตัว แต่ว่าเขากลับรู้สึกได้ว่า เฉินเฟิงใช้อาวุธตามล่าเขา

ช่างเป็นความคิดที่เพ้อฝันลมๆ แล้งๆ จริงๆ!

อู๋จิ่วโยอดไม่ได้ที่จะตื่นเต้นยินดี อย่างไรเสียเขาก็เป็นจอมยุทธ์ผู้มีวรยุทธ์ระดับกลางที่แข็งแกร่ง เฉินเฟิงกลับดูถูกเขาเช่นนี้

แค่ใบไม้ใบเดียว คิดว่าจะทำอะไรเขาได้?

คิดว่าตนเองเป็นปรมาจารย์หรืออย่างไร!

กำแพงรั้วใกล้เข้ามาเรื่อยๆ อู๋จิ่วโยยิ่งรู้สึกตื่นเต้นยินดี ขอแค่ข้ามผ่านกำแพงนี้ไปได้ เขาก็หนีเอารอดชีวิตได้แล้ว!

สุดท้าย เขาก็มาถึงขอบกำแพง

แม้ว่ากำแพงจะสูงสองเมตร แต่ว่าอู๋จิ่วโยกลับไม่หวาดหวั่นสักนิด สำหรับผู้มีวรยุทธ์ชั้นกลางอย่างเขา กำแพงสูงสองเมตรกับกองดินเล็กๆ แทบไม่มีอะไรต่างกัน แค่ยกขาก็ก้าวข้ามไปได้

อู๋จิ่วโยคิดพลางเตรียมยกขาขึ้น ข้ามกำแพงตรงหน้า

เวลานี้เอง เขากลับรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ ทำไมขาของเขา ถึงได้เย็นวูบวาบ

ไม่มีเรี่ยวแรงเลย

อู๋จิ่วโยอดไม่ได้ที่จะก้มดู มองดูขาขวาของตนเองตั้งแต่หน้าแข้งลงไป

สายตา ชั่ววินาทีนั้นทำให้เขาตกใจจนแทบหยุดหายใจ เป็นวิญญาณที่ล่องลอย!

ขาของเขา……

ไม่มีแล้ว!

ตั้งแต่ส่วนหน้าแข้งลงไป ขาดหายไป!

ขาดหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่? อู๋จิ่วโยไม่ทันได้คิดถึงคำถามข้อนี้แล้ว เพราะความเจ็บปวด!

ความเจ็บปวดแทบขาดใจเข้ามาแทน!

ความเจ็บปวดที่รุนแรง วินาทีนั้นทำให้อู๋จิ่วโยขาดการทรงตัว ล้มลงกับพื้น

อู๋จิ่วโยไร้ซึ่งเสียงร้อง ขาขวาขาดหายไป เลือดพุ่งออกมาเป็นน้ำพุ!

ฉากที่น่ากลัวสยดสยองนี้ ทำเอาเติ้งซื่อชีตกใจจนแทบเสียสติ วิญญาณเลื่อนลอย

เย่ไห่ถังและป้าชิงเองก็ตัวแข็งทื่อ ราวกับรูปปั้น

วิชาดอกไม้ลิ่วลมตัดใบไม้!

วิชาศิลปะการต่อสู้ของปรมาจารย์ในตำนาน!

หรือว่าเฉินเฟิงตรงหน้านี้ จะเป็นปรมาจารย์?!