ลูกเขยมังกร นิยาย บท 247

บทที่247 ลุงสามมาแล้ว

“ไม่เกี่ยวอะไรกับนาย แต่กับเขา เกี่ยวข้องแน่นอน” หลินตงเล่นหูเล่นตามองไปที่เฉินเฟิง

เฉินเฟิงขมวดคิ้วแน่น

“หลินตง นายหมายความว่ายังไง？！” จูกว่างฉวนโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ

“ไม่ได้หมายความว่ายังไง เสี่ยวหยัน นายบอกกับทุกคนไปซิ นาฬิกาโรเล็กซ์ของนายหายได้อย่างไร” หลินตงเหลือบมองชายหนุ่มใส่แว่นตาสีทองที่ยืนอยู่ข้างๆด้วยความเกียจคร้าน

ชายหนุ่มคนนั้นโต้ตอบกลับอย่างรวดเร็ว หลินตงเพิ่งจะพูดจบประโยค ก็ชี้ไปที่เฉินเฟิงพร้อมเอ่ยพูดด้วยความโกรธ : “คือเขา เมื่อตะกี้ตอนที่เข้ามาในห้องโถง ชนกับฉัน หลังจากนั้นนาฬิกาโรเล็กซ์บนข้อมือฉันก็หายไปแล้ว”

“ห๊ะ？”

กลุ่มคนเกิดความโกลาหลขึ้นทันที

“เดิมทีคิดว่าไอ้หนุ่มคนนี้มาแค่กินข้าวฟรี คิดไม่ถึงว่ายังจะเป็นหัวขโมยอีกด้วย”

“แม่งเอ้ย จะขโมยของทั้งทีก็ดันมาขโมยที่นี่ รนหาที่ตายแท้ๆ”

“แล้วอีกอย่างที่ขโมยไปยังเป็นนาฬิกาโรเล็กซ์ นาฬิกาโรเล็กซ์ของเสี่ยวหยัน ราคากว่าสามแสนหยวนเลยแหละ”

“ทุกคนมาช่วยกัน ตีไอ้หัวขโมยคนนี้ให้ตาย！”

กลุ่มคนแห่กันเข้ามา อยากจะตีหัวขโมยกันอย่างคึกคัก

กลุ่มคนพากันห้อมล้อมเฉินเฟิงและจูกว่างฉวนไว้ตรงกลางพร้อมมองด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตร

“หลินตงนายเล่นสกปรกอะไร？！” จูกว่างฉวนกัดฟันเอี๊ยดอ๊าด เขาคิดไม่ถึงว่า หลินตงจะกล้าโยนความผิดให้คนอื่นต่อหน้าผู้คนมากมาย อย่างไม่ละอายใจขนาดนี้

“ไอ้ซากศพหมู มึงพูดอะไร？กูฟังไม่เข้าใจ”

หลินตงหัวเราะอย่างเย้ยหยัน ไม่ได้สนใจจูกว่างฉวนเลยแม้แต่น้อย

ในเมื่อจูกว่างฉวนและเฉินเฟิงมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน งั้นเขาก็เลยทำให้เฉินเฟิงกลายมาเป็นหัวขโมยสะเลย

สรุปได้ว่า ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตามแต่หากสามารถทำให้จูกว่างฉวนอับอายได้ เขาก็ยอมที่จะทำ

“เรียกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยขึ้นมา เอาตัวสองหนุ่มนี้ไปส่งที่สถานีตำรวจ” หลินตงพูดเบาๆ ราวกับว่าทุกสิ่งอย่างอยู่ในการควบคุมไว้หมดแล้ว

“ทุกคนสำรวจดูบนตัวของตัวเอง ยังมีสิ่งของอื่นๆหายไปอีกหรือเปล่า ถึงอย่างไรคนที่ชอบขโมยไปที่ไหนก็ต้องขโมย ของที่คนนี้ขโมยไป คงไม่ใช่แค่นาฬิกาโรเล็กซ์เรือนเดียว” เสี่ยวหยันยิ้มพร้อมพูดเตือน

“จริงด้วย ทุกคนรีบสำรวจดู”

“สร้อยคอของฉันล่ะ？”

“กระเป๋าเงินของฉันด้วย！”

“พระหยกของฉันก็หายไปแล้ว！”

กลุ่มแก๊งเพื่อนชั่วๆของหลินตงต่างพากันเอ่ยปากพูดอย่างตื่นตระหนก

“เกินไปแล้ว”

นี้คือ เสียงที่เฉินเฟิงเอ่ยปากพูดออกมาอย่างเนิบๆ เขาแสดงท่าทางที่สงบนิ่ง มองไม่ออกว่าดีใจหรือกำลังโกรธ

“เกินไปเหรอ？” หลินตงยกมุกมปากขึ้น : “คุณหัวขโมย มึงกำลังคุยอยู่กับกูเหรอ？”

เฉินเฟิงกลับไม่ได้โต้ตอบอะไร ได้แต่ย้อนถามอย่างนิ่งๆ: “นายคงอยากรู้ใช่ไหมว่าจุดจบของการใส่ร้ายฉันคืออะไร？”

“จุดจบ？ฮาฮาฮาฮา” หลินตงหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง หัวเราะจนน้ำตาไหลออกมาแล้ว เขาชี้ไปที่สันจมูกของเฉินเฟิง: “มึงก็แค่ไอ้หัวขโมย มึงกล้ามาพูดเรื่องจุดจบกับกู？”

“มึงรู้ไหมว่ากูเป็นใคร？”

“กูชื่อหลินตง！ ลุงของกู มีชื่อว่าหลินจ้าวจง เขาเป็นทายาทของตระกูลหลิน！”

“ตระกูลหลิน？ตระกูลหลินรู้จักไหม？คนบ้านนอก！”

“ไม่รู้จัก” เฉินเฟิงส่ายหน้าอย่างนิ่งๆ

“ไม่รู้จัก ฮาฮาฮา แม้แต่ตระกูลหลินก็ไม่รู้จัก？！” หลินตงขำจนท้องแข็ง ราวกับว่าการไม่รู้จักตระกูลหลินเป็นเรื่องที่น่าเหลือเชื่อยังไงอย่างนั้น

หลังจากนั้นไม่นาน เขาถึงจะหุบยิ้ม

“ก็จริง คนบ้านนอกแบบมึง ไม่รู้จักตระกูลหลินมันก็เป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว”