ลูกเขยมังกร นิยาย บท 430

บทที่ 430 การต่อต้านของเสี้ยเมิ่งเหยา

"ฉันใสซื่อเกินไป? " หลินหลันแสยะยิ้มอย่างเย็นชา "หลินเย่น หรือว่าเธอควรไปควรดูหน่อย ตอนนี้ชื่อของท่านประธานบริษัทคางเหม่ยกรุ๊ปแล้วค่อยมาพูดคำๆ นี้! "

"หลินหลัน นี่เธอหมายความว่ายังไง?! " จู่ๆ หลินเย่นก็รู้สึกได้สติขึ้นมา ความหมายของคำพูดนี้หลินหลันคงไม่ใช่ว่า......

"ความหมายของฉัน เธอเองก็ไปสืบดูก็พอแล้วหนิ" หลินหลันแสยะยิ้มไม่หยุด เธอรอเวลานี้ รอมานานมากแล้ว

แต่ก่อนหลินเย่นมักจะใช้ฐานะที่ตนเป็นรองผู้จัดการมาทระนงตัวเองต่อหน้าเธอ ตอนนี้ตาเธอสักที

ไม่รอให้หลินเย่นพูด หลินหลันก็วางสายลง

หลังจากได้ยินเสียงตู๊ดๆ หลินเย่นก็เริ่มรู้สึกไม่สบายใจ

ตั้งแต่ตอนแรก เธอก็ควรที่จะสังเกตเห็น ที่ผ่านมาหลินหลันอยู่ต่อหน้าเธอ ก็มักจะทำท่าทีที่กดเสียงให้ต่ำลงอย่างถ่อมตน แต่วันนี้ หลินหลันกลับไม่เหมือนที่ผ่านมา เธอทำตัวทระนงตัวมาก

ถ้าไม่มีอะไรหนุนหลังไว้ หลินหลันก็ไม่มีทางกล้าทำแบบนี้

หรือว่าเสิ้งเมิ่งเหยาจะเป็นท่านประธานบริษัทคางเหม่ยกรุ๊ปจริงๆ?

ถึงแม้ภายในใจลึกๆ จะไม่เชื่อแค่ไหน ทว่าหลินเย่นยังคงเอามือถือออกมา แล้วเปิดTianyancha จากนั้นก็เริ่มสืบหาข้อมูล

หลังจากหนึ่งนาที ก็มีเสียงก็อกแก็กดังขึ้น มือถือของหลินเย่นจึงหล่นลง

และนิ้วมือของหลินเย่นกลับสั่นเทา ริมฝีปากขาวซีด แล้วทำท่าทางที่ไม่รู้เรื่องอะไรสักอย่าง

เสี้ยเมิ่งเหยา กลับเป็นท่านประธานบริษัทคางเหม่ยกรุ๊ป!

ผ่านไปสักพัก หลินเย่นถึงจะยอมรับในความจริงนี้อย่างยากลำบาก

ข่าวของTianyancha ไม่มีทางเป็นข่าวปลอม ต่อให้เป็นแบบนี้ภายในใจลึกๆ ของเธอก็ไม่อยากจะเชื่อ ทว่าเรื่องจริงอยู่ตรงหน้าแล้ว เธอกลับไม่ยอมรับไม่ได้

ที่ผ่านมาของเล่นที่สามารถปล่อยให้เธอบีบคั้นได้อย่างอำเภอใจ กลับเปลี่ยนเป็นบุคคลที่เธอไม่สามารถไปผิดใจด้วย แล้วยังมีความเป็นอยู่ในฐานะที่สูงส่ง

"ทำไมถึงเป็นแบบนี้? ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้? "

"ไอ้คนชั้นต่ำนั้นทำยังไงกันเนี่ย?! "

หลินหลันกัดฟันกรอด แล้วยอมรับความจริงไม่ค่อยได้ ทันใดนั้นเสี้ยเมิ่งเหยากลายเป็นบุคคลสูงส่งที่เธอเอื้อมไม่ถึงแบบนี้

ต้องรู้ว่าบริษัทคางเหม่ยกรุ๊ปเป็นบริษัทเรือบรรทุกเครื่องบินที่มีมูลค่าทางตลาดราวๆ แสนล้าน ต่อให้เสี้ยเมิ่งเหยารับผิดชอบแค่บริษัทลูกของคางเหม่ยกรุ๊ปในจงไห่ ทว่าแค่บริษัทลูกก็ราวๆ สามหมื่นล้านแล้ว

เสี้ยเมิ่งเหยายยังสาว ก็ได้เป็นท่านประธานบริษัทแบบนี้ งั้นอนาคตของเธอก็ไม่มีขีดสิ้นสุด!

แม้กระทั่งถึงขั้นที่ ต้องให้หลินเย่นเคารพยกย่อง!

คนเราก็เป็นแบบนี้ สามารถยอมรับคนอื่นที่แย่กว่าตนเองได้ ทว่าไม่สามารถยอมรับคนอื่นที่ดีกว่าตนเอง โดยเฉพาะคนแบบนี้ เป็นคนที่ตนเองดูถูกตอนก่อนหน้านี้

หลังจากที่โมโหในระยะสั้นๆ หลินเย่นก็ถูกความรู้สึกที่หมดเรี่ยวแรงปกคลุม ถึงแม้จะนึกไม่ออกว่าเสี้ยเมิ่งเหยาได้กลายเป็นท่านประธานบริษัทคางเหม่ยกรุ๊ปภายในชั่วพริบตาได้ยังไง ทว่าตอนนี้เวลานี้ หลินเย่นกลับไม่พิจารณาไม่ได้ว่าถึงปัญหานี้

แล้วตนเองควรทำยังไง?

จนถึงตอนนี้ ไม่ว่าจะยังไงเสี้ยเมิ่งเหยาก็ไม่มีทางก้มหัวให้หวางเต๋อฟาแน่นอน

หวางเต๋อฟาในตอนนี้ ก็ไม่คู่ควรที่จะให้เสี้ยเมิ่งเหยาก้มหัวให้

ทว่าเสี้ยเมิ่งเหยาไม่ก้มหัว เธอที่เป็นรองผู้จัดการก็คงรักษาตำแหน่งนี้ไม่ได้อีกต่อไป

หวางเต๋อฟาไม่มีทางไว้หน้าเธอแน่นอน

หลินเย่นยิ่งคิดก็ยิ่งเครียด เครียดจนลำตัวสั่นเทาเล็กน้อย เรื่องมันดำเนินถึงวันนี้แล้ว คือสิ่งที่เธอไม่สามารถคาดคิดได้

"ต้องเป็นเพราะชื่อซ้ำ ใช่ ชื่อมันซ้ำ! " ถางรั่วเสวี่ยนส่ายหน้าอย่างขาดสติเล็กน้อย จากนั้นก็เหมือนคิดอะไรได้ ใบหน้าจึงเปล่งประกายแสงอีกครั้ง

ความเป็นไปได้ที่ชื่อซ้ำถึงแม้จะน้อยมาก แต่ว่าน้อย ก็ไม่เท่ากับว่าไม่มี!

"ไม่ใช่ชื่อซ้ำ" หลินเย่นถอนหายใจแรงๆ อีกครั้ง จากนั้นก็เอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงหนักหน่วง "รั่วเสวี่ยน แม่รู้ว่าแกยอมรับไม่ได้ ทว่าความจริงก็วางอยู่ตรงนั้นแล้ว เสี้ยเมิ่งเหยาคนนี้ ก็คือไอ้คนชั้นต่ำที่ป้าสามของแกให้กำเนิด หลายวันก่อนเธอมาจงไห่ และได้กลายเป็นท่านประธานคนใหม่ของบริษัทคางเหม่ยกรุ๊ป ก็เพิ่งจะรับตำแหน่งไม่กี่วันก่อน......"

"หนูไม่เชื่อ หนูไม่เชื่อ! " ถางรั่วเสวี่ยนคร่ำครวญจะเป็นจะตาย ข่าวนี้สำหรับเธอแล้ว เป็นเหมือนฟ้าผ่าในวันที่อากาศแจ่มใส เธอยิ่งไม่อยากจะเชื่อมากกว่าหลินเย่น เสี้ยเมิ่งเหยาจะกลายเป็นท่านประธานของบริษัทคางเหม่ยกรุ๊ป

เพราะว่าถิ่นเกิด ตั้งแต่เด็กเธอก็ดูถูกเสี้ยเมิ่งเหยาที่เป็นพี่สาวลูกพี่ลูกน้องคนนี้ รู้สึกว่าเสี้ยเมิ่งเหยาไอ้คนนอก

แต่วันนี้ ไอ้คนบ้านนอกคนนี้กลับเข้าไปในบริษัทคางเหม่ยกรุ๊ปที่เธอใฝ่ฝัน และก็ได้พลิกผัน กลายเป็นท่านประธานบริษัทคนนี้

นี่จะทำให้เธอยอมรับได้ยังไง?!

หลินเย่นส่ายหัว แล้วไม่พูดไม่จาอีก เธอรู้ว่าลูกสาวตนเองเย่อหยิ่งทะนงตัวแค่ไหน เรื่องนี้จู่โจมถางรั่วเสวี่ยนมาก และไม่ได้น้อยไปกว่าเธอที่จะทิ้งตำแหน่งรองผู้จัดการไป

"รั่วเสวี่ยน ไม่ว่าแกจะเชื่อหรือไม่ เราต้องยอมรับความจริงนี้"

"ไอ้คนชั้นต่ำ ตอนนี้กลับชีวิตดีไปกว่าเราสองแม่ลูกแล้ว" หลินเย่นพูดอย่างไม่พอใจเล็กน้อย ตอนนี้ เรื่องที่เธอจะได้ทิ้งตำแหน่งรองผู้จัดการบริษัทจงเสิ้ง ก็เกือบจะเป็นจริงแล้ว

หวางเต๋อฟาไม่สามารถทำอะไรเสี้ยเมิ่งเหยาได้ ก็ต้องระบายความโมโหที่เธอแน่นอน

ดังนั้นในสถานการณ์ที่เร่งด่วนนี้ เธอต้องวางแผนอื่นเพื่อเป็นทางออก

"เธอต้องไปเป็นคู่นอน ต้องเป็น! "

"ไร้ยางอาย! "

ถางรั่วเสวี่ยนยังคงพูดเองเออเองกับการคิดวางแผนที่ร้ายกาจนี้ และไม่มีกระจิตกระใจไปฟังคำพูดของหลินเย่นอยู่แล้ว