ลูกเขยมังกร นิยาย บท 430

บทที่ 430 การต่อต้านของเสี้ยเมิ่งเหยา

"ฉันใสซื่อเกินไป? " หลินหลันแสยะยิ้มอย่างเย็นชา "หลินเย่น หรือว่าเธอควรไปควรดูหน่อย ตอนนี้ชื่อของท่านประธานบริษัทคางเหม่ยกรุ๊ปแล้วค่อยมาพูดคำๆ นี้! "

"หลินหลัน นี่เธอหมายความว่ายังไง?! " จู่ๆ หลินเย่นก็รู้สึกได้สติขึ้นมา ความหมายของคำพูดนี้หลินหลันคงไม่ใช่ว่า......

"ความหมายของฉัน เธอเองก็ไปสืบดูก็พอแล้วหนิ" หลินหลันแสยะยิ้มไม่หยุด เธอรอเวลานี้ รอมานานมากแล้ว

แต่ก่อนหลินเย่นมักจะใช้ฐานะที่ตนเป็นรองผู้จัดการมาทระนงตัวเองต่อหน้าเธอ ตอนนี้ตาเธอสักที

ไม่รอให้หลินเย่นพูด หลินหลันก็วางสายลง

หลังจากได้ยินเสียงตู๊ดๆ หลินเย่นก็เริ่มรู้สึกไม่สบายใจ

ตั้งแต่ตอนแรก เธอก็ควรที่จะสังเกตเห็น ที่ผ่านมาหลินหลันอยู่ต่อหน้าเธอ ก็มักจะทำท่าทีที่กดเสียงให้ต่ำลงอย่างถ่อมตน แต่วันนี้ หลินหลันกลับไม่เหมือนที่ผ่านมา เธอทำตัวทระนงตัวมาก

ถ้าไม่มีอะไรหนุนหลังไว้ หลินหลันก็ไม่มีทางกล้าทำแบบนี้

หรือว่าเสิ้งเมิ่งเหยาจะเป็นท่านประธานบริษัทคางเหม่ยกรุ๊ปจริงๆ?

ถึงแม้ภายในใจลึกๆ จะไม่เชื่อแค่ไหน ทว่าหลินเย่นยังคงเอามือถือออกมา แล้วเปิดTianyancha จากนั้นก็เริ่มสืบหาข้อมูล

หลังจากหนึ่งนาที ก็มีเสียงก็อกแก็กดังขึ้น มือถือของหลินเย่นจึงหล่นลง

และนิ้วมือของหลินเย่นกลับสั่นเทา ริมฝีปากขาวซีด แล้วทำท่าทางที่ไม่รู้เรื่องอะไรสักอย่าง

เสี้ยเมิ่งเหยา กลับเป็นท่านประธานบริษัทคางเหม่ยกรุ๊ป!

ผ่านไปสักพัก หลินเย่นถึงจะยอมรับในความจริงนี้อย่างยากลำบาก

ข่าวของTianyancha ไม่มีทางเป็นข่าวปลอม ต่อให้เป็นแบบนี้ภายในใจลึกๆ ของเธอก็ไม่อยากจะเชื่อ ทว่าเรื่องจริงอยู่ตรงหน้าแล้ว เธอกลับไม่ยอมรับไม่ได้

ที่ผ่านมาของเล่นที่สามารถปล่อยให้เธอบีบคั้นได้อย่างอำเภอใจ กลับเปลี่ยนเป็นบุคคลที่เธอไม่สามารถไปผิดใจด้วย แล้วยังมีความเป็นอยู่ในฐานะที่สูงส่ง

"ทำไมถึงเป็นแบบนี้? ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้? "

"ไอ้คนชั้นต่ำนั้นทำยังไงกันเนี่ย?! "

หลินหลันกัดฟันกรอด แล้วยอมรับความจริงไม่ค่อยได้ ทันใดนั้นเสี้ยเมิ่งเหยากลายเป็นบุคคลสูงส่งที่เธอเอื้อมไม่ถึงแบบนี้

ต้องรู้ว่าบริษัทคางเหม่ยกรุ๊ปเป็นบริษัทเรือบรรทุกเครื่องบินที่มีมูลค่าทางตลาดราวๆ แสนล้าน ต่อให้เสี้ยเมิ่งเหยารับผิดชอบแค่บริษัทลูกของคางเหม่ยกรุ๊ปในจงไห่ ทว่าแค่บริษัทลูกก็ราวๆ สามหมื่นล้านแล้ว

เสี้ยเมิ่งเหยายยังสาว ก็ได้เป็นท่านประธานบริษัทแบบนี้ งั้นอนาคตของเธอก็ไม่มีขีดสิ้นสุด!

แม้กระทั่งถึงขั้นที่ ต้องให้หลินเย่นเคารพยกย่อง!

คนเราก็เป็นแบบนี้ สามารถยอมรับคนอื่นที่แย่กว่าตนเองได้ ทว่าไม่สามารถยอมรับคนอื่นที่ดีกว่าตนเอง โดยเฉพาะคนแบบนี้ เป็นคนที่ตนเองดูถูกตอนก่อนหน้านี้

หลังจากที่โมโหในระยะสั้นๆ หลินเย่นก็ถูกความรู้สึกที่หมดเรี่ยวแรงปกคลุม ถึงแม้จะนึกไม่ออกว่าเสี้ยเมิ่งเหยาได้กลายเป็นท่านประธานบริษัทคางเหม่ยกรุ๊ปภายในชั่วพริบตาได้ยังไง ทว่าตอนนี้เวลานี้ หลินเย่นกลับไม่พิจารณาไม่ได้ว่าถึงปัญหานี้

แล้วตนเองควรทำยังไง?

จนถึงตอนนี้ ไม่ว่าจะยังไงเสี้ยเมิ่งเหยาก็ไม่มีทางก้มหัวให้หวางเต๋อฟาแน่นอน

หวางเต๋อฟาในตอนนี้ ก็ไม่คู่ควรที่จะให้เสี้ยเมิ่งเหยาก้มหัวให้

ทว่าเสี้ยเมิ่งเหยาไม่ก้มหัว เธอที่เป็นรองผู้จัดการก็คงรักษาตำแหน่งนี้ไม่ได้อีกต่อไป

หวางเต๋อฟาไม่มีทางไว้หน้าเธอแน่นอน

หลินเย่นยิ่งคิดก็ยิ่งเครียด เครียดจนลำตัวสั่นเทาเล็กน้อย เรื่องมันดำเนินถึงวันนี้แล้ว คือสิ่งที่เธอไม่สามารถคาดคิดได้