ลูกเขยมังกร นิยาย บท 450
บทที่ 450 จำความรู้สึกไว้ให้ดี
“พี่ทาว!”
พอเห็นหวังทาวสิ้นฤทธิ์ในพริบตา สองคนด้านหลังหวังทาวตกใจมาก ไม่คิดอะไรยกหมัดพุ่งหาเฉินเฟิงทันที
เฉินเฟิงยิ้มเย็น จับมือที่กำหมัดของหวังทาวบิดเล็กน้อย ใช้มือเดียวยกหวังทาวขึ้น
จากนั้นก็ทำเหมือนโยนขยะทิ้ง เขาโยนหวังทาวเบาๆไปชนหน้าสองคนนั้นอย่างจัง
หลังจากเสียงร้องโหยหวนสองเสียง ทั้งสองคนโดนกระแทกลอยไปล้มลงที่พื้นอย่างแรง
ทั้งหมดนี้เหมือนนาน แต่ที่จริงแล้ว ตั้งแต่หวังทาวลงมือ จนทั้งสามคนล้มลงกับพื้น ใช้เวลาไม่ถึงห้าวินาทีเลย!
สีหน้าหวู่เหวินโป๋ตะลึง พอเฉินเฟิงเดินมาทางเขาด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ อย่างแรกที่หวู่เหวินโป๋ทำคือถอยหลัง
ระหว่างถอยหลัง เขาก็มองเฉินเฟิงด้วยสายตาหวาดกลัวพลางว่า:
“แก...แกจะทำอะไร? แก....อย่าเข้ามานะ!”
เฉินเฟิงหลุดหัวเราะพรืด: “กลัวซะขนาดนี้เลย?”
พอพูดคำนี้ออกมา หวู่เหวินโป๋หน้าแดงขึ้นเรื่อยๆ ทั้งอายทั้งโกรธ ที่จริงเขาไม่ได้ขี้ขลาดเลย แทบจะเรียกได้ว่ากล้ามากด้วย เพราะมีตระกูลหวู่เหวินคอยเป็นกำลังสนับสนุน เขาแทบจะไม่กลัวใครเลยในจงไห่นี่
แต่วันนี้กลับเจอเฉินเฟิง ที่ไม่คิดเลยว่าจะมาไม้นี้!
คนปกติเวลาทะเลาะกับเขา พอเห๊นรถลัมโบร์กีนีรุ่นลิมิเต็ดที่ราคาเกือบสิบล้านของเขา จะคิดถึงฐานะของเขาก่อนว่าจะลงมือไหม
แต่เฉินเฟิงกลับทำเหมือนไม่เห็นรถลัมโบร์กีนีของเขาเลย
บอกลงมือก็ลงมือเลย!
ไม่มีสัญญาณเตือนเลยสักนิด!
ตบเขาจนรับมือไม่ทัน
เดิมคิดว่า พอพวกหวังทาวสามคนมาจะช่วยเขากู้สถานการณ์กลับมา แต่ไม่คิดเลยว่า หวังทาวที่มีชื่อเสียงในวงการอยู่บ้าง พอมาอยู่ต่อหน้าเฉินเฟิงกลับเหมือนเศษกระดาษ รับมือไม่ไหวแม้แต่กระบวนท่าเดียวของเฉินเฟิง
นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย?
“พ่อฉันคือหวู่เหวินเฉินอิง!”
พอเห็นเฉินเฟิงทำท่าก้าวเข้ามาอีกก้าว ศักดิ์ศรีเส้นสุดท้ายในใจหวู่เหวินโป๋ก็ขาดผึง เขาแทบจะตะโกนคำพูดนี้ออกมา
เมื่อก่อนต่อให้ทะเลาะกับใคร เขาก็ไม่ยอมพูดว่าพ่อตัวเองคือหวู่เหวินเฉินอิง เพราะถ้าพูดออกมามันดูแหยมาก โดยเฉพาะสำหรับคุณชายระดับสูงของจงไห่อย่างเขา
เอะอะก็ร่ำๆชื่อพ่อตัวเอง มันเป็นพฤติกรรมที่น่าขายหน้ามาก
แต่วินาทีนี้เขาไม่สนอะไรแล้ว เขากลัวว่าถ้าไม่พูดชื่อหวู่เหวินเฉินอิงออกไป เขาอาจจะไม่มีโอกาสพูดมันอีกเลย!
“หวู่เหวินเฉินอิง?” เฉินเฟิงยิ้มมุมปากอย่างนึกขัน
“ใช่ใช่ใช่! หวู่เหวินเฉินอิง! พ่อฉันคือหวู่เหวินเฉินอิง! บริษัทอสังหาริมทรัพย์เหวินยิงเป็นของบ้านฉันเอง!” พอเห็นเฉินเฟิงตกใจกับชื่อหวู่เหวินเฉินอิง หวู่เหวินโป๋ดีใจขึ้นมาทันที
แต่สีหน้าดีใจนี่อยู่ไม่กี่วินาที ก็ได้ยินเฉินเฟิงหัวเราะบอกว่า: “ขอโทษนะ ฉันไม่รู้จักหวู่เหวินเฉินอิงอะไร”
“ไม่รู้จักหวู่เหวินเฉินอิง?!”
หวู่เหวินโป๋อึ้งก่อน เขามีสีหน้าเหลือเชื่อ ในจงไห่นี่ยังมีคนไม่รู้จักหวู่เหวินเฉินอิงพ่อเขาด้วย?
ไม่รู้จักหวู่เหวินเฉินอิงได้ งั้นบริษัทอสังหาริมทรัพย์เหวินยิงน่าจะเคยได้ยินใช่ไหม?
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกเขยมังกร
งง ตั้งแต่ตอน800มาเนี่ยเหมือนคนละเรื่องเลย แค่พระเอกชื่อเด่วกัน จู่ๆพระเอกก้อไปจีบหลินหวั่นชิวซะงั้น ตัวละครเก่าหายหมด มีแต่ตัวละครใหม่ผุดขึ้นมา ต่อสู้กันแบบไมม่มีสาเหตุ...
อ่านมาถึงตอนนี้ ต้องบอกเลยว่าอ่านไปปวดหัวไป เล่าประวัติพระเอกมาว่าเป็นเด็กที่ถูกตระกูลทอดทิ้ง แม่ตายออกจากบ้านตั้งแต่เด็ก ไม่ได้เรียนหนังสือ แต่เล่ามาซะอย่างกับพระเอกเก่ง ฉลาด ทันคน มีความรู้ อ่านแล้วหงุดหงิดใจริงๆ...