ลูกเขยมังกร นิยาย บท 47
บทที่ 46 ประมูล
สวีเฟยหรงขมวดคิ้ว ในที่สุดเสิ่นจุนเหวินก็เกลียดเธอแล้ว เมื่อนึกถึงบุคคลที่คอยสนับสนุนเสิ่นจุนเหวินแล้วจู่ๆเธอก็รู้สึกปวดหัว
ทันใดนั้น สวีเฟยหรงก็หันหน้ามองไปที่ เฉินเฟิง ในความคาดหวังของเธอ ท่าทางที่แสดงออกของเฉินเฟิงในตอนนี้นั้นน่าจะตื่นตระหนกที่ทำให้เสิ่นจุนเหวินชายเศรษฐีผู้ร่ำรวยไม่พอใจ
แต่การแสดงของเฉินเฟิงนั้นเหนือความคาดหมายของเธออีกแล้ว
เขาเดินเข้าไปในวิลล่าโดยไม่ได้มองเธอเลย
สวีเฟยหรงตกตะลึงเขายังคงแสดงละครต่อหรือ? เขาจะไม่ขอความช่วยเหลือเหรอ?
เฉินเฟิงไม่รู้ความคิดของสวีเฟยหรงในตอนนี้ ถ้าเขารู้เขาคงพูดอะไรที่ไร้สาระเสิ่นจุนเหวินเพียงคนเดียวกล้าที่จะตอบโต้เขา พื้นที่หนึ่งในสามของเมืองชางโจว เฉินเฟิงไม่มีอะไรต้องกลัวแล้ว
แม้ว่า สวีเฟยหรงจะทำให้ เฉินเฟิงรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย แต่เขาก็ไม่ใช่คนขี้งกอะไร อย่างไรก็ตามตอนนี้เขาและ เสี้ยเมิ่งเหยาอาศัยอยู่ในบ้านของสวีเฟยหรง การช่วย สวีเฟยหรงจัดการกับ เสิ่นจุนเหวินในครั้งนี้ถือเป็นค่าตอบแทน
ด้วยเพราะเหตุนี้ เฉินเฟิงและ เสี้ยเมิ่งเหยาจึงอยู่ที่บ้านของสวีเฟยหรงเป็นเวลาสองวัน ในช่วงนี้หลินหลันได้โทรหาเสี้ยเมิ่งเหยาอยู่หลายสิบครั้ง หากไม่ได้ขอให้เสี้ยเมิ่งเหยากลับบ้านไม่งั้นก็คงให้เสี้ยเมิ่งเหยาตัดความสัมพันธ์แม่ลูก แต่ในครั้งนี้เสี้ยเมิ่งเหยาตั้งใจที่จะยืนหยัดอยู่ข้างเฉินเฟิง
หากว่าหลินหลันไม่ขอโทษเฉินเฟิง เธอก็จะไม่กลับไปอย่างแน่นอน
อารมณ์ของหลินหลันรุนแรงขึ้นโทรศัพท์มือถือพังไปบางส่วน
“หลินหลัน เมื่อไหร่เสี้ยเมิ่งเหยาจะกลับมา?”
ในห้องรับแขก ซุนกุ้ยฟางถามด้วยน้ำเสียงที่ไม่สบอารมณ์
หลังจากเฉินเฟิงและเสี้ยเมิ่งเหยาออกไป ซุนกุ้ยฟางก็พาหลินต้าจูนไปครอบครองห้องนอนของเฉินเฟิงและ เสี้ยเมิ่งเหยา อยู่อย่างสุขสบายเป็นเวลาสองวัน อันที่จริง หลินหลันรู้ดีว่า ซุนกุ้ยฟางกำลังเฝ้าดูเธอเพราะกลัวว่าเธอจะหนีไป
“พี่สะใภ้ เมิ่งเหยาเธอ...จะกลับมาในอีกไม่กี่วัน” หลินหลันตอบ
“หลินหลัน เธอคิดว่าฉันหูหนวกหรือยังไง?” ซุนกุ้ยฟางกล่าวด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น “อย่าคิดว่าฉันไม่ได้ยินว่าไอ้นังตัวดีนั่นพูดอะไรทางโทรศัพท์”
“พี่สะใภ้ ฉัน...” สีหน้าของหลินหลันเปลี่ยนไปทันที
“ฉันไม่สนใจว่าคุณจะใช้วิธีใด แต่คุณต้องให้นังตัวดีนั่นกลับบ้านภายในสามวัน หลังจากสามวันฉันไม่เห็นใครกลับมาและไม่ได้รับเงิน500,000 หึหึ สิ่งที่แย่ๆที่คุณทำไว้กับหวังเมิ่งหลงฉันจะแฉเรื่องอื้อฉาวผ่านโซเชียล!” ซุนกุ้ยฟางขู่ด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น
ใบหน้าของหลินหลันซีดลงทันทีราวกับว่าเลือดได้หายไปจากใบหน้าเธอ หากสิ่งที่เธอและหวังเมิ่งหลงทำถูกโพสต์ลงอินเทอร์เน็ตจะมีเพียงชะตากรรมเดียวที่รอเธออยู่คือความพังพินาศ!
“หลินหลัน ฉันจะบอกคุณไว้ คุณเองก็เป็นแค่ขยะ ก่อนหน้านี้นังตัวดีลูกสาวของคุณเคยเชื่อฟังคุณมากแต่ในตอนนี้เพื่อคนที่ขี้ขลาดคนหนึ่งแม้แต่คุณที่เป็นแม่ก็ไม่ต้องการแล้ว มีแม่ที่เป็นแบบคุณดูแล้วล้มเหลวจริงๆ” ซุนกุ้ยฟางโค้งงอริมฝีปาก เดิมทีเสี้ยเมิ่งเหยานั้นเชื่อฟังในคำพูดของหลินหลันมาโดยตลอด ในตอนนั้นเธอเองก็อิจฉาหลินหลันที่ได้ให้กำเนิดลูกสาวที่เชื่อฟัง แต่ในพริบตา เสี้ยเมิ่งเหยาก็วิ่งตามไอ้ขยะนั่นไปโดยไม่คิดจะกลับมา
“พี่สะใภ้ คุณพูดก็ถูก ฉันเองก็เป็นแค่ขยะ”
หลินหลันก้มหน้าลงและกัดฟัน ภายในใจนั้นกลับรู้สึกเกลียดชังเฉินเฟิงทั้งหมดต้องโทษเฉินเฟิง!
ถ้าไม่ใช่เพราะการชักจูงของเฉินเฟิง ด้วยนิสัยของเสี้ยเมิ่งเหยาที่เป็นเด็กดี เธอจะไม่มีวันปฏิเสธที่จะไม่ฟังเธอ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกเขยมังกร
งง ตั้งแต่ตอน800มาเนี่ยเหมือนคนละเรื่องเลย แค่พระเอกชื่อเด่วกัน จู่ๆพระเอกก้อไปจีบหลินหวั่นชิวซะงั้น ตัวละครเก่าหายหมด มีแต่ตัวละครใหม่ผุดขึ้นมา ต่อสู้กันแบบไมม่มีสาเหตุ...
อ่านมาถึงตอนนี้ ต้องบอกเลยว่าอ่านไปปวดหัวไป เล่าประวัติพระเอกมาว่าเป็นเด็กที่ถูกตระกูลทอดทิ้ง แม่ตายออกจากบ้านตั้งแต่เด็ก ไม่ได้เรียนหนังสือ แต่เล่ามาซะอย่างกับพระเอกเก่ง ฉลาด ทันคน มีความรู้ อ่านแล้วหงุดหงิดใจริงๆ...