ลูกเขยมังกร นิยาย บท 475

บทที่ 475 เก่งกว่านิดหน่อย

พอเฉินเฟิงออกไป หวู่เหวินเชี่ยนที่เก็บกักความโกรธไว้เต็มท้องได้ทีระบายใส่ตัวหวู่เหวินโป๋รัวเลย

“หวู่เหวินโป๋ ไอ้คนไม่ได้เรื่องเอ๊ย! ต้องเอาใจเจ้าบ้านั่นขนาดนี้เลยหรือไงหา?!”

“พี่ ดูพี่พูดซะ ผมเอาใจอะไรล่ะ ผมแค่พยายามรักษาความสัมพันธ์อันดีไว้ต่างหาก” หวู่เหวินโป๋มองบน หวุ่เหวินเชี่ยนอะไรก็ดี เสียอย่างเดียวคือตรงเกินไป บางทีอาจเพราะเข้าไปฝึกฝนในมหาปรมาจารย์ด้านกระบี่ตั้งแต่เด็ก ทำให้เธอไม่เข้าใจเรื่องธรรมดาของคนพวกนี้เอาซะเลย

ไม่ว่าจะทำอะไร ก็จะทำตามใจตัวเองก่อนเสมอ

ถ้าใช้คำพูดหนึ่งมาอธิบายก็คือ ไม่สนความเป็นตาย ไม่ยอมก็สู้ อยากให้ฉันพยายามเอาใจนาย ประจบนายหรอ?

ขอโทษนะ เป็นไม่ได้หรอก!

คนที่ออกมาจากมหาปรมาจารย์ด้านกระบี่ นิสัยแบบนี้เหมือนกันหมด

หวู่เหวินโป๋รู้มานานแล้ว

“ความสัมพันธ์อันดี? เมื่อวานเจ้านั่นตบนายหน้าบวมหน้าเชียว ตอนนี้นายบอกฉันเพื่อความสัมพันธ์อันดี?” หวู่เหวินเชี่ยนทำท่าเหมือนโกรธจนหายใจแทบไม่ออก วันนี้เธอพึ่งมาถึงจงไห่ ตอนเห็นใบหน้าเขียวบวมปูดของหวู่เหวินโป๋ เธอแทบจำเขาไม่ได้เลย

เธอไม่คิดเลยว่า หวู่เหวินโป๋ที่ปกติกร่างไม่สนใจใครจะมีวันที่โดนตบจนหน้าบวมหน้าเขียวแบบนี้

ในฐานะพี่สาว หวู่เหวินเชี่ยนต้องออกหน้าให้น้องชายตัวเองอยู่แล้ว เดิมเธอคิดจะไปหาเรื่องเฉินเฟิงเช้านี้เลย แต่หวู่เหวินเฉินอิงห้ามเธอไว้

เหตุผลที่ห้ามเธอนั้นง่ายมาก คนที่ตบหวู่เหวินโป๋เป็นคนตระกูลเฉิน ตระกูลหวู่เหวินหาเรื่องไม่ไหวหรอก

ตอนนั้นเธอโกรธแทบไฟลุก ลูกหลานตระกูลเฉินแล้วยังไงล่ะ ลูกหลานตระกูลเฉินนึกอยากทำร้ายใครเมื่อไหร่ก็ได้หรือไง?

“พี่ ผมบอกพี่แล้วไม่ใช่หรอไง ที่ผมโดนตบจนเป็นแบบนี้เพราะผมทำผิดก่อน ผมไม่เพียงท้าทายพี่เฟิง ยังหานักฆ่าไปลอบฆ่าพี่เฟิงด้วย ผมทำสองเรื่องนี้ พี่เฟิงไม่ฆ่าผมก็ถือว่าดีมากแล้วนะ แค่ตบผมไม่กี่ฉาดจะทำไมล่ะ” หวู่เหวินโป๋พูดอย่างจริงจัง โดนเฉินเฟิงสั่งสอนไปครั้งนี้ทำให้เขาเปลี่ยนไปเหมือนได้เกิดใหม่เลย

เมื่อก่อนเขากร่างไม่สนใจใคร พอครั้งนี้เจอเฉินเฟิงถึงได้รู้จักคำว่า เหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือคนยังมีคน อย่างแท้จริง

บางทีในสายตาหวู่เหวินเชี่ยน เขาทำเรื่องพวกนี้เพราะอยากประจบเฉินเฟิง แต่มีเขาแค่คนเดียวที่รู้ว่า เขาอยากกลับตัวจริงๆ

“เหอะ พูดซะเยอะ นายก็กลัวเจ้านั่นอยู่ดีแหละ” หวู่เหวินเชี่ยนแค่นเสียงหึ ที่จริงเห็นหวู่เหวินโป๋มีการเปลี่ยนแปลง ในฐานะพี่สาวเธอเองก็ดีใจมาก เพียงแต่เธอยังรับไม่ค่อยได้เท่านั้นว่า หวู่เหวินโป๋ที่เคยเย่อหยิ่งขนาดนั้นกลับแสดงท่าทีอ่อนน้อมถ่อมตนซะขนาดนี้ต่อหน้าชายหนุ่มอีกคน

“พี่ ผมกลัวพี่เฟิงมันไม่แปลกไม่ใช่หรอ? พี่ไม่ได้เห็น วันนั้นฉากที่พี่เฟิงลงมือที่หน้าวิลล่าตุงกง ปืนสองกระบอกอยู่ในมือพี่เฟิงไม่ถึงหนึ่งวินาทีก็กลายเป็นก้อนขยะสองก้อน เป็นพี่พี่ทำได้ไหมล่ะ?” หวู่เหวินโป๋พูดอย่างอิจฉาเล็กๆ

“ได้!” หวู่เหวินเชี่ยนเชิดคอแข็ง พูดแทบจะไม่คิดเลย เธอไม่ยอมโดนหวู่เหวินโป๋ดูถูกหรอก ต่อให้ทำไม่ได้ก็ต้องบอกได้

“ได้กับผีน่ะสิ พี่ อย่าคิดว่าผมไม่รู้ว่าความสามารถพี่น่ะแค่ไหนนะ” หวู่เหวินโป๋ยิ้มหยัน ไม่ไว้หน้าหวู่เหวินเชี่ยนสักนิด ถึงหวู่เหวินเชี่ยนจะฝึกฝนอยู่ที่มหาปรมาจารย์ด้านกระบี่ตั้งแต่เด็ก แต่ฝีมือหวู่เหวินเชี่ยนในตอนนี้ยังเป็นระดับต้นอ้านจิ้งแค่นั้นเอง