ลูกเขยมังกร นิยาย บท 489
บทที่ 489 การแสดงออกของหลินหลันที่เปลี่ยนไป
วินาทีแรก วินาทีที่สอง สามวินาที...
เจ็ดวินาที แปดวินาที เก้าวินาที....
ไม่ถึงสิบวินาทีด้วยซ้ำ!
นอกจากจางจื้อเหวกับหลี่หงที่อยู่ฝั่งนั้น แล้วก็ไม่มีใครยืนอยู่อีกเลย!
ทุกคนต่างลงไปกองกับพื้นเป็นแถว!
เสียง “ผลัก”
หลี่หงตกใจตนก้นลงไปกองอยู่กับพื้น
จางจื้อเหวก็ขาอ่อน ปากแห้งผาก
นักสู้ยี่สิบกว่าคน ไม่ถึงสิบวินาที ก็ล้มระเนระนาดไปหมด ไอ้หมอนี่มันเป็นคนหรือว่าผีกันแน่?
จางจื้อเหวกับหลี่หงตกใจจนเสียสติ คนมามุงดูและคนที่เดินผ่านไปมา ต่างอ้าปากค้างกันไปทั่ว
“เขาไม่ใช่...ข่าวที่ลือว่านักสู้ผู้ยอดฝีมือใช่ไหม?”
“มีความเป็นไปได้ ใช้เวลาไม่ถึงสิบวินาทีก็จัดการคนวัยกลางคนตั้งยี่สิบกว่าคน ขนาดสายลับพิเศษยังทำไม่ได้เลย”
ตอนนี้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาต่างถกเถียงกันเรื่องเฉินเฟิง ทว่าเฉินเฟิงเดินมาที่ด้านหน้าของจางจื้อเหว
“แก...แกจะทำอะไร?”
จางจื้อเหวตกใจจนพูดติดๆ ขัดๆ จิตใต้สำนึกบอกให้ถอยหลัง ทว่าเขายังไม่ทันก้าวเท้าถอยหลังเลย ด้านหน้าก็มืดสนิทแล้ว
“เพี๊ยะ”
เสียงตบที่ดังฟังชัด จางจื้อเหวเหมือนกับว่าว ลอยละล่องออกไป
คนยังไม่ทันตกถึงพื้น ก็กระอักเลือดพร้อมทั้งฟันเจ็ดถึงแปดซี่หลุดออกมา
เฉินเฟิงสีหน้าเย็นเฉียบ คนอย่างจางจื้อเหว ไม่จำเป็นต้องพูดเรื่องหลักการอะไร เพราะว่าถ้าคุณพูดกับเขาเรื่องหลักการ พวกเขาก็จัดลงมือกับคุณทันที
พอหมัดของคุณมันเก่งกล้ากว่าของพวกเขา พวกเขาถึงยอมพูดเรื่องหลักการกับคุณ
ทว่าเฉินเฟิง ไม่ใช่เป็นคนที่พูดอะไรง่ายๆ ซะด้วย
ถ้าคุณอยากพูดกับฉันเรื่องการชกต่อย งั้นก็จะก็ต่อยกับคุณ ต่อยคุณจนยอมแพ้หมดหนทาง
“พลั๊ว”
เมื่อจางจื้อเหวหล่นมากองที่พื้นก็กระอักเลือดพร้อมทั้งฟันมาอีกหลายซี่ ในเวลานี้ใบหน้าของเขามีแต่เลือด ท่าทางทรมานที่สุด การตบของเฉินเฟิงเมื่อครู่ ดูเหมือนจะตบเบาๆ ความจริงแล้วตบฟันร่วงเกือบหมดปาก เขารู้สึกว่าเฉินเฟิงลงแรงอีกนิด ไม่แน่ศีรษะของเขา ก็คงโดนเฉินเฟิงตบจนหัวขาดกระเด็นไปแล้ว
ในเวลานี้เอง เฉินเฟิงก็เดินเข้ามา
จางจื้อเหวขนหัวลุก พร้อมทั้งถอยหลังกลับตามจิตใต้สำนึก แต่พบว่า ร่างกายที่สั่นเทาไปทั้งตัว แทบไม่หลงเหลือแรงเอาไว้เลย
“เรื่องที่เกิดขึ้น มันสำคัญไหม?” เฉินเฟิงมองจางจื้อเหวลงมาจากด้านบน พร้อมทั้งยิ้มให้อย่างเยือกเย็น
“สำคัญ สำคัญ!” จางจื้อเหวก็เหมือนเจ้าไก่น้อยที่ได้แต่ผงกหัวจิกอยู่ตลอดเวลา
“สำคัญ?” มุมปากเฉินเฟิงกระตุกรอยยิ้มการถากถาง
“ตอนนี้พูดว่าสำคัญ แกไม่รู้สึกว่ามันช้าไปแล้วเหรอไง?”
พูดจบ เฉินเฟิงก็เอาเท้าเหยียบไปบนตัวจางจื้อเหว
เสียง “กร๊อบแกร๊บ”
คนที่เดินผ่านไปผ่านมาทั้งๆ ที่ห่างไปสิบเมตร ก็ได้ยินเสียงกระดูกที่แตกละเอียด
เท้าของเฉินเฟิง สามารถทำให้กระดูกซี่โครงของจางจื้อเหวหักไปสี่ถึงห้าท่อน ต้องใช้เวลาหลายเดือน ที่จางจื้อเหวต้องนอนพักรักษาตัวอยู่บนเตียง
หลังจากที่จัดการกับจางจื้อเหวแล้ว เฉินเฟิงก็มองมาทางหลี่หง หลี่หง เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้เป็นคนตัวต้นเหตุในการก่อเรื่องทั้งหมด!
“แก...แกอย่าเข้ามา!”
เมื่อเห็นเฉินเฟิงเดินเอามือไพล่หลังเดินมาหา หลี่หงเริ่มกระวนกระวายใจทันที
“ฉัน...ฉันเป็นผู้หญิง แกไม่สามารถทำร้ายผู้หญิง!”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกเขยมังกร
งง ตั้งแต่ตอน800มาเนี่ยเหมือนคนละเรื่องเลย แค่พระเอกชื่อเด่วกัน จู่ๆพระเอกก้อไปจีบหลินหวั่นชิวซะงั้น ตัวละครเก่าหายหมด มีแต่ตัวละครใหม่ผุดขึ้นมา ต่อสู้กันแบบไมม่มีสาเหตุ...
อ่านมาถึงตอนนี้ ต้องบอกเลยว่าอ่านไปปวดหัวไป เล่าประวัติพระเอกมาว่าเป็นเด็กที่ถูกตระกูลทอดทิ้ง แม่ตายออกจากบ้านตั้งแต่เด็ก ไม่ได้เรียนหนังสือ แต่เล่ามาซะอย่างกับพระเอกเก่ง ฉลาด ทันคน มีความรู้ อ่านแล้วหงุดหงิดใจริงๆ...