ลูกเขยมังกร นิยาย บท 572

บทที่ 572 อยู่ต่อ

สิ่งที่ทำให้เธอไม่เข้าใจคือ ทำไมคนเหล่านี้ถึงต้องการลักพาตัวเธอ? ไม่ว่าจะมองไปทางไหน เธอก็ไม่มีค่าพอที่จะถูกลักพาตัวไป

“เพราะพ่อของเธอ” เฉินเฟิงพูด

“พ่อของฉัน?” หลินหวั่นชีวตะลึง

เฉินเฟิงถอนหายใจ เมื่อเห็นหลินหวั่นชีวท่าทางแบบนั้น เหมือนไม่รู้มาก่อนว่าตัวเองมีพ่ออีกคน ไม่แน่แม้แต่ชื่อของหลินชีงตี้เธอก็อาจจะไม่รู้จัก

“ใช่ พ่อของเธอ เขาชื่อหลินชีงตี้...

เฉินเฟิงไม่คิดปกปิด แต่เล่าเรื่องราวทั้งหมดเกี่ยวกับเรื่องนี้อีกครั้ง เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างหลินชีงตี้และแม่ของหลินหวั่นชีวแต่ในแผนของหลินชีงตี้เห็นได้ชัดว่า หลินหวั่นชีวมีความสำคัญอย่างยิ่ง

หลังจากฟังเฉินเฟิงพูดจบ หลินหวั่นชีวก็ยังไม่ได้สติกลับมา เธอไม่คาดคิดว่าพ่อของเธอจะมีต้นกำเนิดที่ยิ่งใหญ่เช่นนี้ หนึ่งในเก้าปรมาจารย์ภายในหวาเซี่ยและเป็นผู้ที่มีอำนาจมากที่สุดในโลก

“พี่เฉินเฟิง นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันรู้จักชื่อพ่อ”

หลินหวั่นชีวมองไปที่เฉินเฟิงด้วยใบหน้าที่ซับซ้อน “ก่อนหน้านี้ฉันเคยถามแม่ของฉัน แต่แม่ไม่เคยบอกฉัน เธอบอกเพียงว่าพ่อของฉันเป็นคนตรงไปตรงมาและวันหนึ่งเขาจะกลับมาหาฉัน”

เฉินเฟิงไม่พูดอะไร ประสบการณ์ของเขาค่อนข้างคล้ายกับหลินหวั่นชีว เมื่อเขายังเป็นเด็กเมื่อใดก็ตามที่เขาถามซูจ้าวชิงเกี่ยวกับเฉินห้าวเทียน ซูจ้าวชิงไม่เคยพูดถึงเรื่องนี้

มีช่วงเวลาที่หนึ่ง ที่รู้สึกเกลียดเฉินห้าวเทียนจากก้นบึ้งของหัวใจ เขารู้สึกว่าเฉินห้าวเทียนเป็นคนที่ขาดความรับผิดชอบที่ทอดทิ้งภรรยาและลูกชายของเขา

แต่ซูจ้าวชิงบอกว่าเฉินห้าวเทียนเป็นผู้ชายที่ไม่ย่อท้อที่สุดในโลก

เฉินเฟิงส่ายหัว เขาไม่อยากนึกถึงเหตุการณ์ในอดีตอีกต่อไป งานเร่งด่วนที่สุดคือการหาวิธีที่จะทำให้หลินหวั่นชีวปลอดภัย

“ฉันจะพาเธอกลับก่อนเถอะ” เฉินเฟิงพูด

“กลับ? จะกลับที่ไหน?” หลินหวั่นชีวผงะ

“หวาเซี่ย ไม่นานจะมีคนมารับเธอ” เฉินเฟิงบอกว่าก่อนที่จะมาญี่ปุ่นเขาได้ติดต่อกับสือโพ่จุนในญี่ปุ่นผ่านทางสหพันธ์สงคราม เมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้วเขาได้แจ้งแผนกอ้านเสินอิ่น ในไม่ช้าคนของแผนกอ้านเสินอิ่นจะเข้ามารับ หลินหวั่นชีวและส่งLไปที่สหพันธ์สงคราม

“นายล่ะ พี่เฉินเฟิง พี่จะไม่กลับกับฉันเหรอ?” หลินหวั่นชีวถามโดยไม่รู้ตัว

เฉินเฟิงส่ายหัว “ตอนนี้ฉันยังกลับไม่ได้”

“ทำไม?”

“ฉันมีเรื่องที่ต้องจัดการ ฉันกลับไปไม่ได้จนกว่าฉันจะจัดการเรื่องในมือให้เสร็จ” เฉินเฟิงพูด ตอนนี้เขาไม่สามารถไปกับLได้อยู่แล้ว เขาเพิ่งฆ่านินจาจำนวนมากเป็นไปไม่ได้ที่ญี่ปุ่นจะปล่อยให้เขาออกไปจากประเทศอย่างผยอง

อีกอย่างหลินหวั่นชีวมีตัวตนในฐานะทายาทปรมาจารย์บวกกับความกดดันของสหพันธ์สงครามจากสมาคมบูโดที่ ตราบใดที่หลินหวั่นชีวถูกส่งไปที่สหพันธ์สงคราม ญี่ปุ่นก็จะปล่อยหลินหวั่นชีวกลับไปอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

“พี่เฉินเฟิง ถ้าพี่อยู่ที่ญี่ปุ่นฉันกลัวว่ามันจะอันตรายมาก...” หลินหวั่นชีวกังวลเล็กน้อยแม้ว่าเธอจะไม่รู้เรื่องอะไร แต่เธอก็เข้าใจความจริงที่ว่าการฆ่าคนต้องชดใช้ด้วยชีวิต

ยิ่งไปกว่านั้นเฉินเฟิงฆ่าคนไม่ได้หนึ่งหรือสองคนแต่เป็นร้อยคน!

วงการศิลปะการต่อสู้ของญี่ปุ่นและคนทั่วหล้าจะต้องไม่ปล่อยเขาไป

“ไม่เป็นไร ไม่อันตรายเชื่อฉันเถอะ” เฉินเฟิงยิ้มมันอันตรายแน่นอน ถ้าเขาอยู่ในญี่ปุ่น ถ้าไม่มีอุบัติเหตุอะไรเกิดขึ้นคนในวงการศิลปะการต่อสู้ของญี่ปุ่นและคนทั่วหล้าจะตามล่าเขา

แต่นี้ก็ไม่ใช่ไม่มีทางออก

สิบนาทีต่อมา รถญี่ปุ่นสีดำคันหนึ่งหยุดอยู่ข้างทาง

ชายคนหญิงคนลงจากรถ

ทั้งชายและหญิงสวมชุดดำเกือบจะกลมกลืนไปกับแสงค่ำคืน

หลังจากทั้งสองลงจากรถแล้วพวกเขาก็มองไปรอบ ๆ ตรวจสอบให้แน่ใจว่าไม่มีใครตามมา จากนั้นพวกเขาก็โทรหาเฉินเฟิง แล้วกระซิบ “รุ่นพี่ พวกเราถึงแล้ว”