ลูกเขยมังกร นิยาย บท 597
บทที่ 597 ร้องไห้กลับไป
“แกแน่ใจว่าจะทำแบบนี้?” ผูชางจวู้นถลึงตาใส่หวู่เหวินโป๋ ถามเสียงขรึม
“แน่ใจ” หวู่เหวินโป๋พูดอย่างสงบนิ่ง จากนั้นเขาเบนสายตาไปที่นักแข่งรถกาวลี่ที่ตบหน้าเจ้าหน้าที่สาว “บอกมา เลือกข้อไหน?”
“แกคิดจะเป็นศัตรูกับฉันรวมถึงนักแข่งรถทั่วทั้งกาวลี่เพื่อผู้หญิงแพศยาคนหนึ่งจริงๆหรือไง?” นักแข่งรถกาวลี่คนนั้นเอ่ยถาม น้ำเสียงเขาเต็มไปด้วยความโกรธและความกลัวจางๆ
ด้านหนึ่งเขาไม่คิดมาก่อนเลยว่า หวู่เหวินโป๋จะกล้ามาหาเรื่องเขาโดยไม่เกรงกลัวว่าจะเป็นศัตรูกับนักแข่งรถทั่วทั้งกาวลี่เพื่อเจ้าหน้าที่สาวธรรมดาคนหนึ่ง
อีกด้าน ถ้าหวู่เหวินโป๋ยืนกรานจะลงมือจริงๆ ต่อให้ผูชางจวู้นออกหน้าปกป้องเขาก็ไม่มีประโยชน์ จริงอย่างที่หวู่เหวินโป๋พูด ที่นี่คือหวาเซี่ย และเป็นถิ่นของหวู่เหวินโป๋!
“ตบเขาสองฉาด ให้เขาไสหัวไป!” หวู่เหวินโป๋ออกคำสั่ง
“ครับ คุณชายโป๋!” บอดี้การ์ดดสองคนรับคำและก้าวเท้าเข้าหานักแข่งรถกาวลี่คนนั้น
“สารเลว ฉันเตือนแกไว้เลยนะ แกทำแบบนี้ไม่เพียงเป็นศัตรูกับนักแข่งรถทั่วทั้งกาวลี่ ยังเป็นศัตรูกับฉันและตระกูลฉัน รวมทั้งคนกาวลี่ทั้งหมดด้วย!” พอเห็นฉากนี้ ผูชางจวู้นเอ่ยปากอีกครั้ง น้ำเสียงข่มขู่เต็มพิกัด
ในฐานะราชานักแข่งรถกาวลี่อย่างเขา เป็นจอมทัพผู้นำนักแข่งรถชาวกาวลี่มาแข่งที่หวาเซี่ย ถ้าหวู่เหวินโป๋สั่งให้คนตบหน้านักแข่งรถกาวลี่คนนั้น เท่ากับตบหน้าเขาด้วย และเท่ากับว่าไม่เห็นตระกูลเขาและตระกูลหลี่ในสายตา!
“เหวินโป๋ นายทำถูกแล้ว ที่นี่คือหวาเซี่ย ไม่ต้องพูดว่าเขาเป็นแค่นักแข่งรถกาวลี่ธรรมดาคนหนึ่ง ต่อให้เขาเป็นประธานาธิบดีของกาวลี่มาเอง ก็จะมาทำร้ายคนโดยไร้เหตุผลไม่ได้!”
พอได้ยินคำข่มขู่ของผูชางจวู้น เฉินเฟิงเอ่ยปากทันที น้ำเสียงเขาพูดชัดถ้อยชัดคำ “ส่วนเรื่องคำขู่ของผูชางจวู้นนั่น ไม่ต้องไปใส่ใจ ให้คนของนายจัดการได้เต็มที่เลย ไม่เพียงแค่ตบสองฉาด หักขาเพิ่มอีกขาด้วย! พวกเขาอยากล้างแค้นให้มาหาพี่!”
“จัดการตามที่พี่เฟิงสั่ง!”
ได้ยินคำพูดของเฉินเฟิงข้างหู หวู่เหวินโป๋ฮึกเหิมมาก เดิมเขาก็ยังกังวลว่าทำแบบนี้จะเท่ากับเป็นการฉีกหน้าผูชางจวู้นเต็มๆ และเป็นศัตรูกับตระกูลผู แต่ตอนนี้เฉินเฟิงเอ่ยปากแล้ว เขาก็ไม่จำเป็นต้องกลัวอะไรอีก
พูดให้เวอร์หน่อย ขอเพียงเฉินเฟิงสั่งมาคำเดียว ต่อให้ผูชางจวู้นเขาก็กล้าชก!
“ครับ คุณชายเฉิน คุณชายโป๋!” บอดี้การ์ดสองคนรับคำในทันที และปราดเข้าไปหานักแข่งรถกาวลี่ที่ก่อเรื่องคนนั้น
“พวกแกคิดจะทำอะไร?”
นักแข่งรถกาวลี่คนนั้นตะคอกเสียงดังด้วยความโกรธ
“เพี๊ยะ---“
เขาได้รับตบหนึ่งมาเป็นคำตอบ
“เพี๊ยะ!”
นักแข่งรถกาวลี่คนนั้นกำลังจะด่า ก็โดนตบสองเข้าให้ เขามึนงงไปเลย
ในขณะเดียวกันบอดี้การ์ดดอีกคนก็ยกไม้ในมือตีลงไปที่ขาของนักแข่งกาวลี่คนนั้นอย่างแรง
“ปึ้ก!”
“พลั่ก---“
วินาทีต่อมามีเสียงสองเสียงดังขึ้นพร้อมกัน
นักแข่งกาวลี่คนนั้นโดนตีจนล้มไปกองกับพื้น ขาเขาหักทันที เลือดไหลนอง “อ๊า---“ นักแข่งกาวลี่คนนั้นมือกุมขาร้องโหยหวนไม่หยุด
“ดี ดีมาก!” พอเห็นฉากนี้ ผูชางจวู้นยิ้มอย่างโกรธจัด
เขาไม่ได้ห้าม และไม่ได้ให้คนของเขาห้ามปราม นอกจากจะไม่ได้ช่วยอะไรแล้ว อาจจะส่งผลกระทบกับการแข่งคืนนี้ด้วย
ถ้างั้นแผนการที่เขานำทีมมาแข่งรถทีห่วาเซี่ยนี่ก็จบกัน เท่ากันมาฟรีน่ะสิ
“แกแน่มาก! ฉันหวังว่าตอนแกแข่งคืนนี้จะแน่เหมือนตอนนี้นะ อย่าทำหงอเป็นหมาหดหัวล่ะ!” หลี่ตงชิงเอ่ยปาก เขาจ้องเขม็งไปที่หวู่เหวินโป๋ สายตาเต็มไปด้วยรังสีอาฆาต แทบอยากจะเข้าไปจับหวู่เหวินโป๋เลาะกระดูกและทำลายไม่ให้เหลือซากศพ เพื่อระบายความแค้นในใจ อืม
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกเขยมังกร
งง ตั้งแต่ตอน800มาเนี่ยเหมือนคนละเรื่องเลย แค่พระเอกชื่อเด่วกัน จู่ๆพระเอกก้อไปจีบหลินหวั่นชิวซะงั้น ตัวละครเก่าหายหมด มีแต่ตัวละครใหม่ผุดขึ้นมา ต่อสู้กันแบบไมม่มีสาเหตุ...
อ่านมาถึงตอนนี้ ต้องบอกเลยว่าอ่านไปปวดหัวไป เล่าประวัติพระเอกมาว่าเป็นเด็กที่ถูกตระกูลทอดทิ้ง แม่ตายออกจากบ้านตั้งแต่เด็ก ไม่ได้เรียนหนังสือ แต่เล่ามาซะอย่างกับพระเอกเก่ง ฉลาด ทันคน มีความรู้ อ่านแล้วหงุดหงิดใจริงๆ...