ลูกเขยมังกร นิยาย บท 60

บทที่ 60 《ถึงอลิซ》2

“คุณบอกว่าคุณเล่นเปียโนเป็น งั้นดีเลย คุณบอกมาสิว่าฉันเล่นผิดตรงไหน？” เสิ่นจุนเหวินถาม เฉินเฟิงเสียงเย็นชา กล้ามาทำเป็นเก่งต่อหน้า ไม่ใช่ว่าไม่รู้พื้นเพของคุณสักหน่อย เป็นแค่คนส่งอาหาร เปียโนที่มีแต่คนชนชั้นสูงเล่น คุณจะไปเคยสัมผัสได้อย่างไร

เสี้ยเมิ่งเหยาขมวดคิ้ว เธอคิดว่าเฉินเฟิงอาจจะถูกเสิ่นจุนเหวินทำให้โกรธมาก เธอกับเฉินเฟิงคบกันมาสามปี ดังนั้นเธอรู้จักดีกว่าเสิ่นจุนเหวิน ว่าเฉินเฟิงไม่เคยแตะเปียโนด้วยซ้ำ

ถึงเฉินเฟิงจะเล่นเป็น เกรงว่าจะไม่ได้เก่งขนาดนั้น แต่เสิ่นจุนเหวินนั้นอยู่ระดับสูงมาก คนปกติไม่มีทางฟังออก ว่าเสิ่นจุนเหวินเล่นผิดตรงไหน

เฉินเฟิงพูดออกมาแบบนี้ มันจะเป็นการทำร้ายตัวเองเสียเปล่าๆ

“จะให้ฉันพูดจริงเหรอ？” เฉินเฟิงถามพลางหรี่ตาลง

“พูดมา！”

เฉินเฟิงถอนหายใจ คุณบังคับฉันเองนะ ฉันไม่ได้อยากจะพูดเองนะ

“อย่าทำอวดเก่งหน่อยเลย คุณเล่นไม่เป็นด้วยซ้ำ……”

เสิ่นจุนเหวินคิดถึงประโยคที่พูดเย้ยหยัน ก็มีเสียงของเฉินเฟิงลอยมา： “ทำนองท่อนแรก คุณเล่นช้าเกินไป ส่วนโน้ตตัวที่เจ็ดกับตัวที่เก้าตรงกลาง มันเยอะไป คุณบังคับนิ้วได้ไม่ดีพอ จึงเล่นผิดไป……”

เฉินเฟิงเพิ่งจะเปิดปาก สีหน้าของเสิ่นจุนเหวินก็เริ่มเปลี่ยนไป เขารู้ดี ว่าสิ่งที่เฉินเฟิงพูดนั้นมันไม่ผิดเลย！

ทำนองช่วงแรก เขาเล่นผิดไปจริงๆ ！

แต่สิ่งที่ทำให้เสิ่นจุนเหวินรับแทบไม่ได้เลยก็คือ ปากของเฉินเฟิงนั้นคมราวกับมีด พูดแต่ละคำออกมาที ก็มีความผิดพลาดของเขามากกว่าสิบแล้ว！

เขาเล่นผิดจริงๆ มันยังมีอีกหลายจุดที่ผิด โดยที่เขาไม่ได้รู้เลย！

สีหน้าของเสิ่นจุนเหวินซีดเผือด บนหน้าผากมีเหงื่อออกเต็มไปหมด คนไร้ประโยชน์อย่างนี้ จะไปดูออกได้อย่างไร หรือว่าเขาเล่นเป็นจริงๆ แต่ถึงเขาจะเล่นเป็นก็คงไม่เก่งขนาดนี้สิ

ต้องรู้ด้วย ว่าแม้แต่อาจารย์ของเขา ได้มาฟังการเล่นของเขา ก็ยังฟังความผิดพลาดไม่ออกขนาดนั้น

หรือว่าการเล่นเปียโนของเฉินเฟิงจะดีกว่าอาจารย์สอนเปียโนชาวจีนของเขาอีกเหรอ？

ในหัวของเสิ่นจุนเหวินจู่ๆ ก็มีความคิดหนึ่งออกมา เพียงแต่ว่า ขนาดตัวเขาเองยังรับแทบไม่ได้

“อยากให้ฉันพูดต่อไหม？” เฉินเฟิงถามด้วยความแดกดัน เขาพูดถึงความผิดพลาดหลายสิบจุดของเสิ่นจุนเหวิน จริงๆ ยังมีอีกยี่สิบกว่าจุด แต่เขาขี้เกียจพูดต่อ

“คุณ……คุณฟังออกได้อย่างไร？” เสิ่นจุนเหวินกลืนน้ำลายอึกใหญ่ ด้วยความไม่อยากจะเชื่อ

“ความสามารถคุณแย่ขนาดนั้น แค่คนเล่นเปียโนก็ฟังออกแล้ว” เฉินเฟิงพูดพลางยิ้มอย่างไม่ปรานี

“บ้าที่สุด！ความสามารถฉันมันแย่ตรงไหน！” เสิ่นจุนเหวินหน้าแดงด้วยความโกรธ ความสามารถที่เขาภูมิใจที่สุด มีคนมาบอกว่าแย่ต่อหน้า ใครมันจะไปทนได้

เฉินเฟิงส่ายหัวพลางพูดว่า： “คุณไม่อยากจะยอมรับ ฉันก็ไม่รู้จะทำอย่างไร แต่ในสายตาฉัน ความสามารถของคุณ มันแย่มากจริงๆ”

เสี้ยเมิ่งเหยาอ้าปากแดงๆ ขึ้นมาหน่อย ก่อนที่แววตาจะมีความตะลึงซ่อนอยู่ เฉินเฟิงเล่น……เปียโนเป็นจริงๆ ！

อีกอย่างเมื่อเห็นท่าทีที่ดูมั่นใจของเขา มันชัดเจนเลยว่าไม่ใช่แค่เข้าใจแบบปกติ แต่ความสามารถของเขา มันดีกว่าเสิ่นจุนเหวินหลายสิบเท่า！

ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า เป็นแค่คนส่งอาหารจริงๆ เหรอ？

การถ่ายทอดสดมันระเบิดขึ้นอีกครั้ง