ลูกเขยมังกร นิยาย บท 62

บทที่ 62 ซ่อนมีดสั้นในม้วนแผนที่

ในความเป็นจริง เสิ่นจุนเหวินในตอนนั้นแทบจะระเบิดออกมาอยู่แล้ว

ก่อนจะถึงคืนนี้ เขาบอกคนทั้งเมือง ว่าเสี้ยเมิ่งเหยาจะต้องเปลี่ยนมาเป็นผู้หญิงของเขา แต่ในตอนนี้ เสี้ยเมิ่งเหยาที่อยู่ต่อหน้าเขากลับไปอิงแอบอยู่ในอ้อมกอดของผู้ชายอีกคน

เสิ่นจุนเหวินรู้สึกว่าใบหน้าของตัวเองคงเขียวไปหมดแล้ว

“เสี้ยเมิ่งเหยา หวานเลี่ยนกันเสร็จรึยัง?”เสิ่นจุนเหวินมองเสี้ยเมิ่งเหยาด้วยสายตาเย็นชา “หวานกันเสร็จแล้วก็กลับมาหาฉันได้แล้ว อย่าลืมว่าตอนนี้เธอเป็นผู้หญิง!”

ซ่อนมีดสั้นไว้ในม้วนแผนที่！（ใช้เพื่อเปรียบเปรยว่าเมื่อเหตุการณ์ดำเนินมาจนถึงจุดสิ้นสุด ข้อเท็จจริงย่อมปรากฏออกมา）

เสิ่นจุนเหวินฉีกหน้ากากออกจนหมด ในเมื่อเสี้ยเมิ่งเหยาจะดื้อด้านไม่เอามีดจี้ไม่ยอมทำ งั้นเขาเองก็ไม่จำเป็นต้องเสแสร้งต่อไป ยังไงในมือเขาก็ยังมีสัญญาที่ทำไว้กับหลินหลันอยู่ ขอแค่ยังถือสัญญาไว้อยู่ในมือ เสี้ยเมิ่งเหยาก็ต้องยอมเชื่อฟังแน่นอน

“เสิ่นจุนเหวิน ฉันไม่รู้ว่านายกับแม่ฉันไปตกลงอะไรกัน แต่ฉันจะขอบอกนายให้ชัดเจน ไม่ว่าจะมีข้อตกลงอะไร ฉันก็ไม่ยอมรับทั้งนั้น ทางที่ดีนายยอมแพ้ไปซะเถอะ!”เสี้ยเมิ่งเหยาพูดด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง

“เสี้ยเมิ่งเหยา เรื่องที่แม่ของเธอเอาเงินฉันไปหนึ่งพันล้าน เธออย่าพูดว่าไม่รู้!”เสิ่นจุนเหวินน้ำเสียงเย็นเยือก เงินของเขามันได้ง่ายขนาดนั้นเลยรึไง?

“เรื่องเงินน่ะฉันให้แม่คืนให้นายเหมือนเดิมก็ได้”เสี้ยเมิ่งเหยาพูดเบาๆ

เสิ่นจุนเหวินแสยะยิ้ม “แล้วเธอคิดว่าฉันขาดเงินเหรอ?”

“งั้นนายจะเอายังไง?”เสี้ยเมิ่งเหยากัดฟัน พูดอย่างโกรธเคือง

“ง่ายๆ นะ เธอหย่ากับเจ้ากระจอกเฉินเฟิงนั่นเดี๋ยวนี้ แล้วมาเป็นผู้หญิงของฉันซะ!”เสิ่นจุนเหวินแลบเลียริมฝีปาก ไม่ได้ซุกซ่อนความปรารถนาในดวงตาเลยแม้แต่น้อย เจ้ากระจอกเฉินเฟิงนั่นจะมีพรสวรรค์แล้วยังไงล่ะ เมื่อมาอยู่ต่อหน้าอำนาจที่แท้จริง พรสวรรค์ก็เป็นได้แค่เรื่องห่วยๆ นั่นแหละ

“ไม่มีทาง!”เสี้ยเมิ่งเหยาพูดอย่างเย็นชา

“ไม่มีทางเหรอ?”เสิ่นจุนเหวินเอ่ยเสียงเย็น “งั้นเธอก็รอแม่เธอเข้าไปนอนในคุกได้เลย”

เสิ่นจุนเหวินพูดขณะหยิบมือถือขึ้นมา เงินที่หลินหลันได้รับไม่ใช่ก้อนเล็กๆ แต่เป็นพันล้าน ถ้าให้ทนายของเขาดำเนินการล่ะก็ มันก็เพียงพอที่จะทำให้หลินหลันติดคุกไปชั่วชีวิต

ใบหน้าสวยของเสี้ยเมิ่งเหยาปรากฏแววตื่นตระหนก หรืออยากจะเห็นแม่แท้ๆ ติดคุกชั่วชีวิตจริงกันล่ะ?

อีกด้านหนึ่ง หลินหลันที่เฝ้าอยู่หน้าจอถ่ายทอดสดกำลังร้องไห้ ตอนนี้ในที่สุดเธอก็เข้าใจ ว่าทำไมซุนกุ้ยฟางถึงบอกว่าถือเงินเสิ่นจุนเหวินนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย

จะถือไม่ได้ ก็เพราะมันร้อนจนลวกมือ!

“คุณเสิ่น ไว้หน้าผมหน่อยได้ไหม?”เฉินเฟิงถอนหายใจ สุดท้ายก็ลุกขึ้นอย่างอดไม่ได้

เขาอยากจะให้บทเรียนกับหลินหลันสักหน่อย แต่ก็ไม่ได้วางแผนว่าจะให้หลินหลันติดคุก แบบนั้นเสี้ยเมิ่งเหยาก็คงรับไม่ไหว

“ไว้หน้านาย? คิดว่าตัวเองเป็นใคร!”เสิ่นจุนเหวินมองเฉินเฟิงอย่างเหยียดหยาม พูดอย่างเย็นชา เจ้ากระจอกตอนนี้ก็รู้จักขอร้องฉันเหรอ? สายไปแล้ว!

เฉินเฟิงขมวดคิ้ว “คุณไม่ไว้หน้าผมเลยจริงๆ เหรอ?”

ทันใดนั้นเสิ่นจุนเหวินก็หัวเราะขึ้น “อยากให้ฉันไว้หน้านายเหรอ? ก็ได้ คุกเข่า เห่าเหมือนหมาสามครั้ง จากนั้นก้มหัวแทบเท้าฉัน แล้วฉันจะไว้หน้านาย!”

เสิ่นจุนเหวินร้ายกาจอย่างไม่มีใครเปรียบ นี่เป็นโอกาสดีที่จะทำให้เฉินเฟิงอับอาย และให้เขาได้ระบายความโกรธได้อย่างดี

“เสิ่นจุนเหวิน อย่าให้มันมากเกินไปนัก!”

เสี้ยเมิ่งเหยาโกรธสุดๆ ถ้าต้องทำให้เฉินเฟิงอับอายเพื่อช่วยหลินหลันจริงๆ งั้นเธอก็ยอมที่จะไม่สนหลินหลัน!

“เกินไปงั้นเหรอ? เสี้ยเมิ่งเหยา ให้เจ้ากระจอกนี่เห่าสามครั้งแล้วก้มหัวให้ฉัน ก็ช่วยแม่เธอให้ไม่ต้องนอนคุกไปอีกนานเชียวนะ ฉันไม่รู้สึกว่ามันเกินไปเลยสักนิด”เสิ่นจุนเหวินเอ่ยอย่างเหยียดหยาม แน่นอน ต่อให้เฉินเฟิงจะทำเรื่องพวกนั้นจริงๆ แต่เขาที่สมควรจะข่มก็ต้องข่มอยู่ดี จะให้ปล่อยเสี้ยเมิ่งเหยาไปคงไม่ได้

“คุกเข่าลง! รีบคุกเข่าแล้วเห่าสิ!”หลินหลันที่อยู่หน้าจออยากจะบินไปหาเฉินเฟิง แล้วจับหัวเขาก้มลงไปเลยซะเดี๋ยวนั้น