ลูกเขยมังกร นิยาย บท 660
บทที่ 660 การแข่งขันศิลปะการต่อสู้ระดับโลก
ขอให้เธอกับเฉินเฟิงหย่ากันแล้ว เธอก็ยังเป็น
เช้าวันรุ่งขึ้น เมื่อฟ้ายังไม่สว่าง เฉินเฟิงตื่นขึ้นมาจากความฝัน ลืมตาทั้งคู่มาเห็นภายในห้องมืดมิด เงียบสงบมาก จนทำให้ได้ยินเสียงหายใจของเสี้ยเมิ่งเหยา ที่นอนอยู่ด้านข้าง
ใช่
เสี้ยเมิ่งเหยานอนอยู่ด้านข้างเขา หันด้านข้างให้กับเขา มือทั้งคู่กอดเขาไว้ นอนอยู่อย่างสบาย
ถึงแม้เมื่อคืนเสี้ยเมิ่งเหยา จะบอกว่าให้เขานอนโซฟา แต่สุดท้ายก็ยังคงใจอ่อน ให้เขาได้ขึ้นมานอนบนเตียง แต่ไม่ให้เขาทำอะไร ยิ่งไม่ให้ขยับมือเท้า ยังแบ่งเขตนอนคนละครึ่งอย่างชัดเจน
เฉินเฟิงละอายใจต่อความผิดของตน กลับความรู้สึกผิดในใจที่มีต่อเสี้ยเมิ่งเหยา จึงทำตัวว่าง่าย เรียบร้อย จนเมื่อเสี้ยเมิ่งเหยานอนหลับไปแล้ว เขาก็ไม่ไปแตะต้องเสี้ยเมิ่งเหยา
เขาขยับตัวเบาๆ ไม่ให้รบกวนถึงการนอนหลับของเสี้ยเมิ่งเหยา แล้วจูบบนหน้าผากของเสี้ยเมิ่งเหยาเบาๆ
เมื่อทำทุกอย่างเสร็จแล้ว เขาก็ลงจากเตียง ไปอาบน้ำล้างหน้าแปลงฟันในห้องน้ำ
“ทำไมคุณตื่นแล้ว?” หลังจากที่ล้างหน้าล้างตาเสร็จ เฉินเฟิงเดินออกมาจากห้องน้ำ แล้วก็เห็นว่าเสี้ยเมิ่งเหยาตื่นแล้ว
“ฉันก็ตื่นตรงเวลาเป็นประจำ ทำไมจะตื่นไม่ได้” เสี้ยเมิ่งเหยาพูดว่า “อีกอย่าง ฉันนอนหลับตื้นมาก คุณเสียงดังขนาดนี้ จะไม่ตื่นได้หรือ”
“ผมผิดไปแล้วครับ”
เฉินเฟิงยิ้มอย่างรู้สึกผิด แล้วก็พูดขึ้นว่า “ท่านประมุขก่วน ให้ผมไปหาหลังจากตื่นนอนแล้ว ผมตั้งใจจะวิ่งไปเกสต์เฮาส์ซีหู ถือว่าออกกำลังกาย คุณนอนต่อไปก่อน รอเมื่อผมจัดการเรื่องทางนั้นเสร็จแล้ว ผมจะกลับมาหาคุณ”
“อืม ตอนเที่ยงฉันไปทานข้าวกับคุณ หลังจากนั้นก็กลับจงไห่” เสี้ยเมิ่งเหยาพยักหัว
“รีบขนาดนี้เลยหรือ?” เฉินเฟิงค่อนข้างแปลกใจ
“ทางนั้นมีโครงการหนึ่งเดิมต้องตกลง เซ็นสัญญากัน ฉันเลื่อนไปแล้วสองวัน จะเลื่อนอีกไม่ได้แล้ว เพราะโครงการนั้นคู่ต่อสู้เยอะมาก หากเลื่อนอีก ก็จะตกอยู่ในมือคนอื่นแล้ว” เสี้ยเมิ่งเหยาพูดอธิบาย
ได้ยินคำพูดของเสี้ยเมิ่งเหยา ในใจเฉินเฟิงรู้สึกซาบซึ้งมาก เดินไปข้างเตียงอย่างไม่รู้ตัว โน้มตัวลง แล้วก็จูบหน้าผากเสี้ยเมิ่งเหยาอีกครั้ง
ครั้งนี้ เบามาก แต่กลับลึกซึ้งมาก
ทันใดนั้น เมื่อเฉินเฟิงกำลังจะลุกขึ้น กลับถูกแขนทั้งคู่ของเสี้ยเมิ่งเหยาโอบคอไว้ หลังจากนั้นก็จูบปากของเขา
เสี้ยเมิ่งเหยา เห็นเฉินเฟิงมีท่าทีแบบนี้ เธอเอียงอายเป็นอันดับแรก แล้วก็ทำเป็นเชิดหน้า พูดขึ้นว่า “อย่าแม้แต่จะคิด”
เมื่อพูดเสร็จ เสี้ยเมิ่งเหยาก็หันตัวกลับไปอีกครั้ง หันหลังให้กับเฉินเฟิง เหมือนกำลังทิ้งขว้างเฉินเฟิง แต่ที่จริงคือกำลังปิดบังความเอียงอายของตนเอง คิดถึงเมื่อกี้ที่ตนเองหวั่นไหว เธออยากที่จะหารูมุดเข้าไป ไม่ต้องออกมาตลอดไป
“ผมรู้อยู่แล้ว” เฉินเฟิงบ่นพึมพำ หลังจากนั้นก็ไปสวมเสื้อผ้าอย่างหงุดหงิด
“ฮ่าๆ...” เมื่อได้ยินเสียงของเฉินเฟิง เสี้ยเมิ่งเหยาหัวเราะขึ้นมาอย่างอดไม่ได้ ความเอียงอายนั้นก็จางหายไป
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกเขยมังกร
คือรำคาญพระเอกแนวนี้มากมีเงินรวยแต่ทำตัวติดดินให้คนดูถูกตัวเอง ดูถูกตัวเองก็ไม่เท่าไรเมียตัวเองต้องมาทนโดนดูถูกไปด้วยเพื่อ..ตระกระความคิดนี้มันยังไง ไม่ต้องอวดรวยก็ได้ แค่รู้จักปรับลุคตัวเอง ให้ไม่ดูติดดินเกินไปจนคนอื่นดูถูกแค่นี้ก็ยากเกินไปรึไง ไม่รำคาญพวกโง่วิ่งมาหาเรื่อง ก็ควรนึกถึกว่าพวกโง่จะหาเรื่องเมียตัวเองด้วยสิ...
งง ตั้งแต่ตอน800มาเนี่ยเหมือนคนละเรื่องเลย แค่พระเอกชื่อเด่วกัน จู่ๆพระเอกก้อไปจีบหลินหวั่นชิวซะงั้น ตัวละครเก่าหายหมด มีแต่ตัวละครใหม่ผุดขึ้นมา ต่อสู้กันแบบไมม่มีสาเหตุ...
อ่านมาถึงตอนนี้ ต้องบอกเลยว่าอ่านไปปวดหัวไป เล่าประวัติพระเอกมาว่าเป็นเด็กที่ถูกตระกูลทอดทิ้ง แม่ตายออกจากบ้านตั้งแต่เด็ก ไม่ได้เรียนหนังสือ แต่เล่ามาซะอย่างกับพระเอกเก่ง ฉลาด ทันคน มีความรู้ อ่านแล้วหงุดหงิดใจริงๆ...