บทที่ 704 ช่วงเฟื่องฟู
“หึ ก็แค่รายการแสดงอันดับที่คนธรรมดาจัดทำขึ้นมา ไม่ต้องใส่ใจหรอก จำจุดประสงค์หลักของเราในครั้งนี้ให้ขึ้นใจก็พอ”
หงเทียนป้าที่อยู่ไกลออกไปลืมตาขึ้นก่อนเอ่ยเสียงเนิบ
“รับทราบครับอาจารย์!”
หงอี้ได้ยินคำพูดของคนเป็นอาจารย์ก็รีบหยัดตัวขึ้นทำความเคารพ
จุดประสงค์ในการเข้าร่วมการแข่งขันในครั้งนี้ของหงอี้แน่นอนว่าเขามาเพื่อฆ่าเฉินเฟิง จากนั้นก็ค่อยกำจัดผู้เข้าแข่งขันทั้งหมดของประเทศหวา
“สมควรตาย อันดับของฉันต่ำกว่าเฉินเฟิงได้ยังไง แถมยังต่ำกว่ามากมายขนาดนี้!”
มุมหนึ่งของโรงแรมแห่งนี้ ภายในห้องพักห้องหนึ่ง รอนแห่งแก๊งมาเฟียตระกูลชาย์เฟร์ก็กำลังโมโหเป็นอย่างมาก
เขาถูกจัดอยู่ในอันดับที่สิบแปดซึ่งห่างจากอันดับที่สี่ของเฉินเฟิงอยู่ถึงสิบสี่อันดับ
รอนยังพูดไม่จบ โซโล ชายเฟร์ผู้เป็นอาจารย์ของเขาก็ขมวดคิ้วมุ่นพลางเอ่ย “ไม่ว่าตอนไหน หากยังไม่บรรลุจุดประสงค์ อย่าตัดพ้อ การแข่งขันในครั้งนี้แข่งกันที่ความสามารถ แกต้องทำอย่างสุดความสามารถเพื่อเบียดขึ้นไปอยู่อันดับต้นๆให้ได้ หากได้ประชันกับเฉินเฟิงก็ยิ่งดีขึ้นไปอีก ถือโอกาสฆ่ามันซะ เช่นนั้นรายการจัดอันดับพวกนี้ก็เป็นเพียงแค่เรื่องตลกเท่านั้น!”
“ครับ ท่านพูดถูก!”
รอนตอบรับด้วยความเคารพ จากนั้นแววตาของเขาที่มองออกไปไกลก็มีประกายเกิดขึ้น “เฉินเฟิงนะเฉินเฟิง ตอนนี้ฉันอยากแข่งกับแกเหลือเกิน หากได้เจอกับแกตั้งแต่ช่วงแรกคงจะดีไม่น้อย!”
โซโล ชาย์เฟร์นิ่งเงียบไม่พูดไม่จาทว่าเขาก็คิดแบบนี้เหมือนกัน หากรอนได้ประชันกับเฉินเฟิงตั้งแต่ช่วงแรกของการแข่งขัน เช่นนั้นไม่เพียงแต่ได้กำจัดศัตรูของตระกูลเท่านั้น การแข่งขันต่อจากนั้นรอนก็ไม่มีเรื่องต้องกังวลอีก รอนะได้แสดงความสามารถออกมาได้อย่างเต็มที่ ส่วนเรื่องที่รอนจะแพ้ให้กับเฉินเฟิง เขาไม่เคยคิดมาก่อนเพราะเขาคิดว่ามันเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้
“คิดไม่ถึงว่าไอ้สุนัขลวงโลกอย่างเฉินเฟิงจะมีอันดับที่สูงกว่าฉัน น่าสนใจ!”
ภายในห้องพักอีกห้องหนึ่ง จั่วจู้อัจฉริยะด้านศิลปะการต่อสู้จากประเทศญี่ปุ่นที่กำลังดูรายการจัดอันดับพลางเผยรอยยิ้มเยือกเย็น
“การจัดอันดับนี้บอกอะไรไม่ได้ นี่เป็นแค่กลยุทธ์ทางการตลาดของบริษัทลอตเตอรีเท่านั้นแหละ เพียงแค่แกฆ่าเฉินเฟิงบนเวทีต่อหน้าทุกคนได้ การจัดอันดับพวกนี้ก็ไม่มีค่าอะไรเลย!”
ภายในห้องยังมีคนอีกคนหนึ่งนั่นก็คือกงปุ่นเหย่อู่ ผู้ดูแลคนใหม่ของสำนักจัานถังเสินอิ่น
ครั้งนี้เขามาด้วยตัวเองก็เพื่อกำจัดเฉินเฟิงให้สิ้นซาก เขาวางแผนไว้ว่าจะไม่ฝากความหวังทั้งหมดไว้ที่จั่วจู้ หากถึงตอนนั้นจั่วจู้ไม่สามารถฆ่าเฉินเฟิงได้ เช่นนั้นเขาจะลงมือเอง
“หึ ฆ่าเฉินเฟิงไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร เป้าหมายของผมคือตำแหน่งแชมป์ในครั้งนี้ต่างหาก ผมจะกำจัดจอมยุทธ์ทุกคนเพื่อเอาตำแหน่งแชมป์มาให้ได้ ถึงตอนนั้นไม่เพียงแค่ลบล้างความอัปยศของประเทศญี่ปุ่นได้เท่านั้น แต่ยังสามารถกู้ศักดิ์ศรีของประเทศญี่ปุ่นกลับคืนมาได้อีกด้วย!”
จั่วจู้แสยะยิ้มราวกับเขาเห็นเฉินเฟิงเป็นแค่ลูกไก่ในกำมือที่เขาจะทำยังไงกับมันก็ได้
กวงหมิงพลาซ่าแห่งวาติกัน พลาซ่าแห่งนี้เรียกได้ว่าเป็นสัญลักษณ์ของยุคสมัย พลาซ่าแห่งนี้สามารถจุคนได้สี่แสนถึงห้าแสนคนถือว่าเป็นสมบัติของวาติกัน ซึ่งกวงหมิงพลาซ่าตั้งอยู่ตรงข้ามกับคริสตจักรกวงหมิงพอดีจึงเป็นที่มาของชื่อนี้
กวงหมิงพลาซ่าเป็นสถานที่ที่ทางคูเรียแห่งวาติกันใช้สำหรับจัดกิจกรรมขนาดใหญ่
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกเขยมังกร
คือรำคาญพระเอกแนวนี้มากมีเงินรวยแต่ทำตัวติดดินให้คนดูถูกตัวเอง ดูถูกตัวเองก็ไม่เท่าไรเมียตัวเองต้องมาทนโดนดูถูกไปด้วยเพื่อ..ตระกระความคิดนี้มันยังไง ไม่ต้องอวดรวยก็ได้ แค่รู้จักปรับลุคตัวเอง ให้ไม่ดูติดดินเกินไปจนคนอื่นดูถูกแค่นี้ก็ยากเกินไปรึไง ไม่รำคาญพวกโง่วิ่งมาหาเรื่อง ก็ควรนึกถึกว่าพวกโง่จะหาเรื่องเมียตัวเองด้วยสิ...
งง ตั้งแต่ตอน800มาเนี่ยเหมือนคนละเรื่องเลย แค่พระเอกชื่อเด่วกัน จู่ๆพระเอกก้อไปจีบหลินหวั่นชิวซะงั้น ตัวละครเก่าหายหมด มีแต่ตัวละครใหม่ผุดขึ้นมา ต่อสู้กันแบบไมม่มีสาเหตุ...
อ่านมาถึงตอนนี้ ต้องบอกเลยว่าอ่านไปปวดหัวไป เล่าประวัติพระเอกมาว่าเป็นเด็กที่ถูกตระกูลทอดทิ้ง แม่ตายออกจากบ้านตั้งแต่เด็ก ไม่ได้เรียนหนังสือ แต่เล่ามาซะอย่างกับพระเอกเก่ง ฉลาด ทันคน มีความรู้ อ่านแล้วหงุดหงิดใจริงๆ...