ลูกเขยมังกร นิยาย บท 772
บทที่ 772 อู๋คุน
"คำถามของนายเกี่ยวข้องกับการประลองด้วยหรอ?"
วิลเลียมมองผ่านหน้ากากผี แววตาที่มองไปทางเติ้งนีเคล้าไปด้วยความเย็นยะเยือก
"ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับการประลองหรอก เพียงแต่เดี๋ยวฉันจะถอดหน้ากากของนายทิ้งด้วยมือตนเอง ให้นายเผยใบหน้าที่แท้จริงออกมา！”
เติ้งนีเชิดคางขึ้น ไม่เกรงกลัวแววตาของวิลเลียมแม้แต่น้อย ทว่าเติ้งนีกลับมองไปที่เขา
"ถ้าแกสามารถมีชีวิตรอดออกไปจากสนามประลอง เราค่อยว่ากัน！”
สิ้นเสียงของวิลเลียม รอบตัวของเขาเต็มไปด้วยรังสีอาฆาต แต่เติ้งนีไม่กลัวแม้แต่น้อย
กรรมการที่อยู่ด้านข้างอดไม่ได้ที่จะกลอกตามองบน ไม่ว่าจะประลองยังไงก็ล้วนต้องพูดอะไรเล็กน้อย พูดในสิ่งที่เหี้ยมโหด
"การประลอง เริ่มต้น......อย่างเป็นทางการ！”
กรรมการไม่รอให้พวกเขาทั้งสองพูดคุยกันต่อ ประกาศเริ่มต้นการประลองทันที กรรมการกลัวว่าขืนเป็นแบบนี้ต่อไปทั้งสองจะเข้าสู่การประลองจนถึงขั้นเอาเป็นเอาตาย ถ้าเป็นเช่นนั้นคงไม่ดีแน่
แทบจะเวลาเดียวกับที่สิ้นเสียงของกรรมาร เติ้งนีและวิลเลียมก้าวเท้าพร้อมกัน ร่างกายของพวกเขาพุ่งตัวราวกับธนู
"ผลัวะ！”
เสียงดังขึ้น ทั้งสองพุ่งชนเข้าหากัน เกิดเป็นลมพายุขนาดใหญ่ ตัวของเติ้งนีก้าวถอยหลังอย่างเสียไม่ได้ เขาก้าวถอยหลังเจ็ดแปดก้าวติดต่อกันกว่าจะสามารถหยุดร่างกายตัวเองเอาไว้ได้
"ทำไมเขาถึงแข็งแกร่งแบบนี้！”
ภายในใจของเติ้งนีสั่นสะท้าน เขาคิดไม่ถึงจริงๆว่าวิลเลียมจะแข็งแกร่งมากขนาดนี้ เติ้งนีไม่ได้ออมมือเขาใช้วิชาโยคะอินเดียโบราณเข้าสู้กับวิลเลียมตั้งแต่แรกเริ่ม ทว่าคิดไม่ถึงกลับเป็นฝ่ายเสียเปรียบ
ทางด้านวิลเลียมในเวลานี้เพ่งเล็งโอกาสได้เป็นอย่างดี พุ่งตัวไปหาเติ้งนีด้วยความรวดเร็ว ความเร็วของเขาถึงระดับสูงสุด พุ่งตัวไปตลอดทาง มีเสียงฟ้าร้องดังระงม
เติ้งนีขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วก้าวถอยหลัง เมื่อกี้เขาพุ่งโจมตีเต็มแรงทว่าคิดไม่ถึงวิลเลียมกลับรับเอาไว้ได้ เวลานี้พลังปราณภายในร่างกายของเขาไม่คงที่ ไม่สามารถแสดงความสามารถออกมาเต็มกำลัง จึงทำได้เพียงถอย หลีกเลี่ยงพลังที่กำลังพุ่งเข้ามาตน
นับตั้งแต่วินาทีนี้ เติ้งนีเป็นฝ่ายเสียเปรียบ วิลเลียมไล่ล่าไม่ยอมแพ้ ทางด้านเติ้งนีทำได้เพียงถอยหลัง มีบ้างบางครั้งที่จะหยุดยั้งการโจมตีของฝ่ายตรงข้าม เพียงแต่เขายังคงเป็นฝ่ายเสียเปรียบมาโดยตลอด ไม่สามารถจู่โจมได้
"ผลัวะ！”
เสียงดังขึ้น เห็นเพียงวิลเลียมพุ่งหมัดออกไป ทำลายการสกัดกั้นของเติ้งนี ต่อยไปยังแผงอกของเติ้งนี
"ฟู่！”
เติ้งนีอาเจียนเป็นเลือด กระดูกซี่โครงของเขาหักไปหลายท่อน บริเวณหน้าอกยุบ ร่างกายบินถอยหลังอย่างห้ามไม่ได้
วิลเลียมและเติ้งนีแลกกระบวนท่ากันไม่ถึงสามสิบครั้ง เติ้งหนีถูกวิลเลียมชกตรงหน้าอก เกือบจะตาย แม้ว่าเขาจะไม่ตาย แต่ตอนนี้เติ้งสีก็สูญเสียพลังในการต่อสู้ไปแล้ว
"ปั้ง！”
ร่างกายของเติ้งนีกระแทกลงบนพื้นอย่างแรง เลือดสดกระอักไหลออกมาอีกครั้ง แววตาของเขาเผยความหวาดกลัว
เมื่อกี้ตอนประลองกับวิลเลียม เติ้งนีรู้ทันทีว่าความสามารถของตนไม่อาจสู้อีกฝ่ายได้ ทว่าคิดไม่ถึงวิลเลียมจะแข็งแกร่งจนน่ากลัวมากขนาดนี้
"ซุกซ่อน? หึ ไม่มีใครสามารถทำให้ฉันเผยความสามารถที่แท้จริงออกมา！”
คำพูดของวิลเลียมเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน ขณะที่เขากำลังพูดอยู่นั้นก็หันหลังเดินออกไปจากสนามประลอง
"การแข่งขันจบลง วิลเลียมชนะ！”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกเขยมังกร
คือรำคาญพระเอกแนวนี้มากมีเงินรวยแต่ทำตัวติดดินให้คนดูถูกตัวเอง ดูถูกตัวเองก็ไม่เท่าไรเมียตัวเองต้องมาทนโดนดูถูกไปด้วยเพื่อ..ตระกระความคิดนี้มันยังไง ไม่ต้องอวดรวยก็ได้ แค่รู้จักปรับลุคตัวเอง ให้ไม่ดูติดดินเกินไปจนคนอื่นดูถูกแค่นี้ก็ยากเกินไปรึไง ไม่รำคาญพวกโง่วิ่งมาหาเรื่อง ก็ควรนึกถึกว่าพวกโง่จะหาเรื่องเมียตัวเองด้วยสิ...
งง ตั้งแต่ตอน800มาเนี่ยเหมือนคนละเรื่องเลย แค่พระเอกชื่อเด่วกัน จู่ๆพระเอกก้อไปจีบหลินหวั่นชิวซะงั้น ตัวละครเก่าหายหมด มีแต่ตัวละครใหม่ผุดขึ้นมา ต่อสู้กันแบบไมม่มีสาเหตุ...
อ่านมาถึงตอนนี้ ต้องบอกเลยว่าอ่านไปปวดหัวไป เล่าประวัติพระเอกมาว่าเป็นเด็กที่ถูกตระกูลทอดทิ้ง แม่ตายออกจากบ้านตั้งแต่เด็ก ไม่ได้เรียนหนังสือ แต่เล่ามาซะอย่างกับพระเอกเก่ง ฉลาด ทันคน มีความรู้ อ่านแล้วหงุดหงิดใจริงๆ...