ลูกเขยมังกร นิยาย บท 799

ดูเหมือนว่าหวางเสวเต้าก็รู้จักเฉินอิงไฉ คุณชายตระกูลเฉินคารวะเหล้าให้ เขารู้สึกยำเกรง รีบรับไป น้ำเสียงสงบขึ้นมาหน่อย

“คุณชายเฉิน ผมเองก็ได้ยินชื่อคุณชายเฉินแห่งเยี่ยนจิงมานาน เพียงแค่ไม่เคยมีโอกาสได้เจอ วันนี้มีโอกาสได้เจอ นับเป็นบุญสัมพันธ์ เหล้าจอกนี้ผมขอคารวะ คุณชายตามสบาย”

พูดจบ จึงกระดกแก้ว ดื่มหมดจอก

เห็นหวางเสวเต้าจริงใจขนาดนี้ เฉินอิงไฉไม่กล้าแสดงความอ่อนแอ

“น้องหวังช่างเปิดเผยจริงใจ จอกนี้ผมก็ขอคารวะหมดแก้ว”

เขาเองก็เหมือนกัน ดื่มจนหมด

คุณชายพวกนี้ดื่มสังสรรค์สรวลเสเฮฮาด้วยกัน เพื่อหาผลประโยชน์ ตอนนี้มีคุณชายตงเป่ยไร้เทียมทานเพิ่มมาอีกคนหนึ่ง ก็ไม่ใช่เรื่องเสียหาย

หน้าการผลักแก้วกันไปมา ต่างก็ลืมเรื่องไม่สบอารมณ์เฉินเฟิงไปชั่วขณะ

รอจนดื่มวนครบสามรอบ เฉินอิงไฉจึงถามหวางเสวเต้า

“คุณชายหวัง เยี่ยนจิงสู้ตงเป่ยไม่ได้ ภายใต้โอรสสวรรค์ เมืองราชันย์ คุณลุงหวังจะมาที่นี่ ประมาทไม่ได้นะ”

แต่หวางเสวเต้าอาศัยที่เมาเหล้า ทำเป็นไม่สนใจ

“ท่านผู้เฒ่ามีวิทยุทธ์ในตัว หมัดบ้าบอที่ตงเป่ยน่ะ แล้วก็กระบี่น่ะ ไม่มีอันไหนดีสักอัน มาเยี่ยนจิงคราวนี้ จะมีคนที่เก่งกาจไปกว่าที่ตงเป่ยเหรอ”

“น้องชาย พี่ไม่ได้โม้นะ เหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือคนยังมีคน ต้องเชื่อในจุดนี้ อย่างสมาพันธ์เยี่ยนจิง ในมือมีไม่น้อย ลองนัลดู ดูว่ามีกี่สมาพันธ์……”

ยังไม่ทันให้เฉินอิงไฉพูดจบ หวางเสวเต้าไม่สบอารมณ์

“หึ คนที่ไม่ยอมแก่ตายสักที สามสี่ปีก่อนผมเคยปะทะมือกับเขา มีแต่พวกที่ดีแต่ปาก”

เขาเรอออกมา

พอได้ยินว่าหวางลั่วปิงสู้แพ้คนที่สมาพันธ์เยี่ยนจิง เฉินอิงไฉก็แอบดีใจ ถ้าให้หวางลั่วปิงรับมือกับเฉินเฟิง อัตราชนะมีสูงมาก

“ที่แท้ตงเป่ยไร้เทียมทานเคยปะทะฝีมือกับบูโดแห่งจงหยวนแล้ว ผมนี่ความรู้น้อยจริงๆ น้องชาย งั้นจอกนี้ขอคารวะ”

ถ้าดื่มหมดสองสามแก้ว แม้ว่าไม่มีผู้หญิง แต่เฉินอิงไฉไม่สนใจแล้ว จึงดึงตงเป่ยไร้เทียมทานเป็นพวก นี่สำคัญกว่าอะไรทั้งหมด

อีกด้านหนึ่ง หลังจากที่ฉลองวันเกิดให้กับเพื่อนหลินหวั่นชิวแล้ว สองคนก็อิงแอบกัน เดินออกจาก บาร์บาร์เยว่เฟย เมื่อเห็นพวกเขาออกไป เจี่ยตงที่แอบมองอยู่ชั้นสามก็รู้สึกเดือดดาล

เขากับเฉินอิงไฉพูดไปสองสามกัน จึงออกไปก่อนก้าวหนึ่ง

เฉินอิงไฉรู้ว่าเขาจะทำอะไร แต่ตอนนี้เขามีคนที่สำคัญกว่าจะลากมาเป็นพวก จึงไม่ได้สนใจว่าคนนี้จะทำอะไร

ออกจาบาร์เยว่เฟย สองคนที่ไม่ได้เจอกันมานานแน่นอนย่อมต้องมีอะไรคุยกันมาก

“คิดถึงผมไหม”

มือบีบมือ จูงมือกัน เฉินเฟิงถามเสียงอ่อนเสียงหวาน

“ไม่！ฉันไม่ได้คิดถึงคุณสักหน่อย”

“ไม่คิดถึงจริงๆเหรอ”

เฉินเฟิงแสดงสีหน้าผิดหวัง

“อืม ก็ไม่ใช่ทั้งหมดหรอกนะ คิดถึงนิดหน่อย นิดเดียวจริงๆ อย่าคิดมาก”

ราวกับกลัวว่าเฉินเฟิงจะคิดมาก หลินหวั่นชิวรีบแก้คำพูด

“ผมคิดถึงคุณตลอดแหละ ไม่มีวันไม่มีคืนเลย ขอแค่ว่างลง ก็คิดถึงคุณแล้ว”

“อ๋า！”

สารภาพกันตรงๆแบบนี้ หลินหวั่นชิวทำตัวไม่ถูกเลย

“แบบนี้ได้ไงเนี่ย ฉัน ……ฉัน”