ลูกเขยมังกร นิยาย บท 8

บทที่ 8 จักรยานไฟฟ้าของคุณอยู่ที่ไหน

เสี้ยเมิ่งเหยากดริมฝีปากสีแดงของเธอไว้แน่น และปิดปากไว้ไม่พูด เธอรู้ว่าเสี้ยจื่อหลันสงสัยมาตลอดว่า เธอเป็นคนสวยอันดับหนึ่งในตระกูลเสี้ย ตราบใดที่เธอมีโอกาส เธอก็จะเยาะเย้ยเธอ เสี้ยเมิ่งเหยาชินกับมันมานานแล้ว

เสี้ยเมิ่งเหยาไม่ได้พูดอะไรสักคำ แต่เสี้ยจื่อหลันก็ยิ่งรู้สึกได้ใจ

"เมิ่งเหยา เฉินเฟิงจะซื้อรถให้คุณเมื่อไหร่ ในวันที่อากาศร้อนเช่นนี้ เขาจะให้คุณนั่งหลังจักรยานไฟฟ้าทุกวัน ฉันไม่รู้ว่า ฉันจะสงสารคุณดีหรือไม่"

" มันเกี่ยวอะไรกับคุณ? " เสี้ยเมิ่งเหยามองไปที่เสี้ยจื่อหลันด้วยความรังเกียจและพูด

มุมปากของเสี้ยจื่อหลันยกขึ้น แสร้งพูดว่า : " ฉันขอโทษนะ เมิ่งเหยาฉันลืมไปว่าค่าตอบแทนของเฉินเฟิงนั้นต่ำมาก ถ้าไม่มีอะไรอื่นๆเขาจะไม่สามารถซื้อรถได้ในชั่วชีวิตของเขา"

เสี้ยเมิ่งเหยากัดฟันสีเงินของเธอ และรู้สึกโกรธมาก เสี้ยจื่อหลันดูถูกเฉินเฟิงต่อหน้าเธอ ซึ่งทำให้เธอโกรธมาก แต่เธอยังไม่สามารถตอบโต้ได้ เพราะสิ่งที่เสี้ยจื่อหลันพูดคือความจริง เงินเดือนการส่งอาหารของเฉินเฟิงนั้น อย่าว่าแต่ซื้อรถเลย รักษาความเป็นอยู่ยังจะยากเลย

"เมิ่งเหยา หรือว่าไม่ต้องให้เฉินเฟิงส่งอาหารแล้ว ให้เขามาทำงานภายใต้สามีของฉัน บริษัท ของสามีฉันกำลังรับสมัครรปภ.อยู่ และเงินเดือนก็ไม่เลว อย่างน้อยก็ดีกว่าส่งอาหาร เฉินเฟิงต่อสู้สับสิบแปดปี ยังคงมีความหวังที่จะซื้อรถได้”

เสี้ยจื่อหลันหัวเราะเยาะและพูด เธอแต่งงานกับสามีที่ดี ไม่เหมือนเสี้ยเมิ่งเหยา เป็นผู้จัดการแผนกบุคคลของ บริษัท ตั้งแต่อายุยังน้อยโดยมีเงินเดือนปีละหนึ่งล้าน ดังนั้นทุกครั้งที่เธออยู่ต่อหน้าเสี้ยเมิ่งเหยา เธอก็มั่นใจมาก

เสี้ยเมิ่งเหยาหันกลับมา โดยไม่ได้มองไปที่เสี้ยจื่อหลันเลย

"หึ้ๆๆๆ" เสี้ยจื่อหลันออกเสียงด้วยความเหยียดหยัน เสี้ยเมิ่งเหยาไม่ได้สนใจเธอเลย ถ้าจะเยาะเย้ยต่อไป มันก็ไม่มีความหมาย

ในเวลานี้ ออดี้แปด สีดำ ขับเข้าไปในประตูหลัก ออดี้แปด ที่อยู่ข้างหลังตามด้วยรถJetta

เมื่อเห็น ออดี้แปด ใบหน้าของเสี้ยจื่อหลันก็มีความสุขทันที

"เมิ่งเหยา สามีของฉันมารับฉันแล้ว คุณยังคงอาบแดดอยู่ที่นี่ต่อนะ"เสี้ยจื่อหลันเดินไปที่ ออดี้แปด ด้วยท่าทางที่ได้ใจ

เสี้ยเมิ่งเหยากัดริมฝีปากสีแดงของเธอ และมองไปที่เสี้ยจื่อหลัน เป็นไปไม่ได้ที่จะพูดว่าเธอไม่ได้อิจฉา เป็นสามีเช่นกัน แต่สามีของเสี้ยจื่อหลันขับรถ ออดี้แปด เกือบล้านไปรับเสี้ยจื่อหลันทุกวัน แต่สามีของตัวเอง ขี่แค่จักรยานไฟฟ้าได้เท่านั้น

บางครั้งเมื่อฝนตกทั้งคู่ก็จะเปียกโชก

ออดี้สีดำหยุดอยู่ที่หน้าประตู บริษัท และหน้าต่างค่อยๆลดลง เผยให้เห็นใบหน้าอันหล่อเหลาของจ้าวซื่อหัว

"สามี! "เสี้ยจื่อหลันพุ่งไปข้างหน้า และจูบใบหน้าของจ้าวซื่อหัว

“จื่อหลัน ขึ้นรถสิ”

จ้าวซื่อหัวยิ้มเล็กน้อย มองไปที่เสี้ยเมิ่งเหยา และมีความประหลาดใจในส่วนลึกของดวงตาของเขา สามปีที่ผ่านมาเสี้ยเมิ่งเหยายังคงสวยงามเหมือนเดิม วันเวลาไม่เพียงแต่ไม่ทิ้งร่องรอยบนใบหน้าของเสี้ยเมิ่งเหยา แต่ในทางกลับกัน ยังเพิ่มเสน่ห์อ่อนๆขึ้นอีกเล็กน้อย

มองไปที่เสี้ยจื่อหลันข้างๆตัวเอง แม้ว่าเธอจะสวยด้วยการแต่งหน้าที่หนา แต่ก็ต่างกันเมื่อเทียบกับความงามดั่งน้ำใส และชบาของ เสี้ยเมิ่งเหยา

หากแต่ก่อนตัวเองเร็วกว่าคนไร้ประโยชน์นั่นก้าวหนึ่งก็คงจะดี จ้าวซื่อหัวคิดจากก้นบึ้งของหัวใจ เมื่อสามปีก่อน อันที่จริงเขาเริ่มมอง เสี้ยเมิ่งเหยาเป็นครั้งแรก ไม่ใช่เสี้ยจื่อหลัน แต่เมื่อเขาคิดที่อยากจะจีบเสี้ยเมิ่งเหยา ตระกูลเสี้ย จู่ๆก็มีข่าวออกมาว่า เสี้ยเมิ่งเหยาแต่งงานแล้ว!

กับคนส่งอาหารคนหนึ่ง

ในเวลานั้นจ้าวซื่อหัวก็รู้สึกว่าท้องฟ้าถล่มลงมา แต่ท่อนไม้ได้กลายเป็นเรือไปแล้ว และเขาก็ทำอะไรไม่ได้ด้วย ด้วยความสิ้นหวัง เขาเลือกได้เพียงเสี้ยจื่อหลันเท่านั้น

แต่ในใจของเขา ไม่สามารถปล่อยวางเสี้ยเมิ่งเหยาไปได้ ยิ่งได้ยินว่าเสี้ยเมิ่งเหยาไม่มีความสุขหลังแต่งงาน เขาก็เคยคิดเรื่องหย่ากับ เสี้ยจื่อหลัน แล้วจีบเสี้ยเมิ่งเหยาอีกครั้ง

แต่เรื่องแบบนี้ ก็ทำได้เพียงแค่คิดได้อย่างเดียว

จ้าวซื่อหัวถอนหายใจ และกำลังจะจากไป ในขณะนี้ เขาเห็นร่างที่คุ้นเคยในกระจกมองหลัง

ไอ้คนไร้ความสามารถนี้ มาทำไม? มุมปากของจ้าวซื่อหัว เพิ่มความขี้เล่นเล็กน้อย

"เมิ่งเหยา ผมขอโทษ ที่ผมมาสาย" เฉินเฟิงลงจากรถแท็กซี่ ปาดเหงื่อจากศีรษะของเขา และเดินตรงไปเสี้ยเมิ่งเหยา

"ไม่เป็นไร" เมื่อเห็นว่าวันนี้เฉินเฟิงไม่ได้ขี่จักรยานไฟฟ้ามา ในดวงตาของเสี้ยเมิ่งเหยาก็ฉายแววที่สงสัย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรเลย