ลูกเขยมังกร นิยาย บท 815

มองแวบหนึ่ง เฉินเฟิงยังจำฝ่ายตรงข้ามไม่ได้ แต่ไม่นานก็นึกถึงเด็กน้อยที่สกปรกมอมแมมคนนั้นขึ้น

เธอค่อนข้างเขินอาย ไม่กล้าที่จะไปดูเฉินเฟิง

หลบอยู่ด้านหลังของโต๊ะซึ่งกล้าเพียงแค่แอบมอง เฉินเฟิงก็ยิ้มให้กับเธอ

แข็งทื่ออยู่ประมาณหนึ่งนาที สาวน้อยถึงกล้าที่จะลองเดินออกมา

เห็นว่าเฉินเฟิงเหมือนจะไม่มีอันตรายอะไรแล้ว มือเล็ก ๆ สองข้างของเธอก็วางไปบนขอบอ่าง จ้องมองร่างกายของเฉินเฟิงที่กำลังแช่อยู่ในอ่างยา

“หนูไม่กลัวฉันแล้วเหรอ? ”

เฉินเฟิงกระซิบถามขึ้น

แต่สาวน้อยก็คงยังไม่พูดไม่จา ได้แต่มองดูอยู่ช่วงหนึ่ง เหมือนกับว่ามองดูอะไรไม่ออก ก็ไม่มองแล้ว

“คุณมาดูเขาเหรอ? ”

เวลานี้ เสียงของชิงจือดังมาจากด้านข้างประตู

สาวน้อยเหมือนกับกระต่ายน้อยที่ตกใจ แอบหลบไปอยู่ด้านหลังอ่างยาของเฉินเฟิง ไม่กล้าที่จะมองชิงจือ

“คุณยังคงไม่กล้าที่จะพบเจอฉัน ตกลงเป็นเพราะอะไรกันแน่? ”

เธอเหมือนกำลังถามเด็กน้อยคนนี้ แต่เฉินเฟิงไม่เข้าใจว่าเธอหมายความว่าอย่างไร

“ช่างมันเถอะ ฉันก็จะไม่บีบบังคับคุณอีก แต่คุณห้ามที่จะหนีจากฉันไปไหนอีก เท่านี้ก็เพียงพอแล้ว”

เมื่อเธอพูดจบ ก็นำตะกร้ายาสมุนไพรมาวางลงที่มุมห้อง และเริ่มคัดสรรสมุนไพรที่เพิ่งเด็ดกลับมา

มองไปที่ด้านหลังของชิงจือ ก็เหมือนกับว่าเป็นลูกสาวของชาวป่าชาวเขา โดยภูเขาและน้ำจากธรรมชาติได้หล่อเลี้ยงให้เธอเติบโต ทำให้มีกลิ่นอายที่พิเศษของภูเขาและน้ำจากธรรมชาติ

แต่เฉินเฟิงกลับไม่สามารถที่จะคิดในลักษณะเช่นนี้ได้ ความเก่งกาจในวิชาต่อสู้ของชิงจือนั้นคงจะไม่ใช่หญิงสาวที่เก็บตัวอยู่ในป่าในเขาสามารถจะมีได้อย่างแน่นอน และเฉินเฟิงยังจำได้ว่าตอนที่เห็นเธอนั้น เธออยู่ในชุดกระโปรงงานราตรีที่งดงาม

สถานะของเธออาจจะเป็นไปได้ว่าเป็นธิดาของตระกูลที่ลึกลับตระกูลหนึ่ง

นี่คือสิ่งที่เฉินเฟิงคาดเดาเกี่ยวกับชิงจือ แต่ในส่วนของสาวน้อยที่แอบหลบอยู่ด้านหลังของเขานั้น จนถึงตอนนี้เฉินเฟิงก็ยังคงไม่ทราบว่าทำไมชิงจือถึงได้พูดคุยกับเธอแบบนั้น

หรือว่าสาวน้อยจะไม่ได้มีอายุตามลักษณะภายนอกของเธอที่ปรากฏ เป็นเพราะป่วยเป็นโรคอะไร จึงทำให้ความจำเสื่อม

เหมือนกับว่าจะจำทุกอย่างไม่ได้

เฉินเฟิงลุกออกมาจากอ่างยาในตอนกลางคืนของวันที่สามหลังจากที่แช่ยา โดยชิงจือยืนอยู่ด้านข้างของเขา

เฉินเฟิงมีอาการเขินอายบ้างเล็กน้อย เพราะตอนที่เขานั่งแช่อยู่ในอ่างยา ร่างกายเปลือยเปล่า เมื่อยืนขึ้นมาก็ถูกชิงจือมองเห็น

ดังนั้นเขาจึงมีท่าทีที่ไม่ค่อยสบอารมณ์

“คุณยังจะมัวชักช้าอะไรอยู่ล่ะ เสื้อผ้าบนร่างกายของคุณก็คือฉันที่เป็นคนถอดให้ ยังมีอะไรที่ฉันยังมองไม่เห็นอีก ตอนนี้ยืนขึ้นมา ให้ฉันดูหน่อยว่าร่างกายของคุณได้ซึมซับพวกยาเหล่านั้นเข้าไปแล้วหรือยัง”

เฉินเฟิงทำเสียงจุ๊ ๆ แล้วยืนขึ้นด้วยความจำยอม ไม่ว่าอย่างไรก็เป็นแบบนี้แล้ว เคยเห็นแล้วก็เห็นไปเถอะ

แม้ว่าชิงจือจะพูดออกมาแบบนั้น แต่หลังจากที่เฉินเฟิงลุกขึ้นยืนแล้ว เธอก็ยังคงเขินอายจน หน้าแดง

ของเหลวที่อยู่ในอ่างยาตอนนี้ไม่ค่อยมีกลิ่นฉุนมากเท่าไหร่แล้ว สิ่งของภายในนั้นไม่ใช่ซึมซับเข้าสู่ร่างกายเฉินเฟิงก็คงจะตกตะกอนลงไปอยู่ที่ก้นอ่าง ชิงจือใช้กระบวนตักขึ้นมา วางไว้ที่เบื้องหน้าจมูกเพื่อดมกลิ่นและพูดขึ้นว่า

“ถ้าหากว่าต่อไปคุณต้องการจะใช้มันอีก สามารถที่จะลดจำนวนยาลงบ้างเล็กน้อย แน่นอนว่า ฉันก็แค่พูดบอกไปอย่างนี้ ดีที่สุดคือคุณไม่ควรที่จะไปทดลองใช้ เพราะมันจะมีแต่โทษสำหรับคุณ”

เฉินเฟิงซาบซึ้งใจมากกับผู้หญิงที่เพิ่งพบเจอกันในครั้งแรก แต่ใจก็ยังคงมีคำถามอยู่โดยตลอด เขาคิดไปคิดมาจึงได้ถามขึ้น

“ทำไมคุณถึงต้องช่วยฉันด้วยล่ะ? ”

ชิงจือตกใจขึ้นเล็กน้อย หยุดสิ่งที่กำลังกระทำอยู่ แล้วมองไปที่เฉินเฟิง

“คุณให้อาหารและน้ำกับเธอ นี่ก็เพียงพอที่ฉันจะช่วยเหลือคุณแล้ว”

เฉินเฟิงคิดไม่ถึงว่าจะเป็นเพราะเหตุผลนี้ ทางชิงจือก็พูดขึ้นอีกว่า

“ตอนนี้คุณหายเป็นปกติแล้ว คุณก็คงไม่ต้องอยู่ที่นี่ต่อไปอีกแล้ว คืนนี้คุณก็กลับไปเถอะ”

เธอพูดอย่างตรงไปตรงมา ถึงขนาดไม่ได้คิดที่จะเตรียมให้เฉินเฟิงพักอยู่ที่นี่ต่ออีกสักคืนหนึ่งเลย