ลูกเขยมังกร นิยาย บท 818

บาดแผลตรงหน้าอกของเธอตอนนี้เลือดก็ยังไหลไม่หยุด เสื้อผ้าที่ถูกย้อมไปด้วยเลือดเองก็เป็นความจริงที่บอกกับเฉินเฟิงว่า ชิงจือน่าจะตายไปแล้ว เพราะว่าตำแหน่งที่ถูกแทงเป็นหัวใจ มันเป็นจุดตาย

แต่ลมหายใจที่แผ่วเบา หัวใจที่กลับมาเต้นอีกครั้ง ก็ยิ่งเป็นการต่อย้ำเฉินเฟิงว่า เธอยังไม่ตาย

ความสงสัยเกิดขึ้นในใจ เขายื่นมือออกไป จับชีพจรตรงคอของชิงจือ หลอดเลือดที่ยังเต้นอยู่เป็นการยืนยันอีกครั้งว่าชิงจือยังมีชีวิตอยู่

ถึงแม้ในใจของเฉินเฟิงจะเต็มไปด้วยความตกใจ แต่ตอนนี้สิ่งสำคัญที่สุดก็ยังเป็นการช่วยชีวิต

บาดแผลยังมีเลือดไหลอยู่ ลมหายใจของชิงจืออ่อนเพลียมาก ซิงยี่ถูกอาบไปด้วยเลือดจนก่อตัวเป็นกอง แล้วหลอมรวมเข้ากับบาดแผล

เฉินเฟิงมองอยู่สักพัก เขาลังเลเล็กน้อยแต่ก็เลือกที่จะลงมือฉีกเสื้อทิ้ง ทำให้ผิวที่ขาวและบาดแผลถูกเผยออกมา บาดแผลอยู่ตรงหัวใจ พอดิบพอดี

แต่ยังสามารถรับรู้การเต้นที่เบาบางของหัวใจได้มันเป็นการบอกว่า เธอยังมีชีวิตอยู่

กลิ่นคาวเลือดที่รู้สึก เมื่อเทียบระหว่างสีแดงกับสีขาว ความนุ่มนวลและความน่ากลัวหลอมรวมเข้าด้วยกัน

เฉินเฟิงฉีกเสื้อออก แล้วดึงจนกลายเป็นผ้า จากนั้นก็พันรอบบาดแผลของชิงจือ หวังว่ามันสามารถช่วยหยุดการไหลของเลือดได้

แต่ผ้าสีเทาก็ชุบไปด้วยเลือดอย่างรวดเร็ว จนกลายเป็นสีแดงเข้ม เลือดก็จะซึมออกมาจากผ้าแล้วไหลออกมาอีกครั้ง

เฉินเฟิงไม่มีทางเลือก เขาใช้มือทั้งสองข้างปิดบาดแผลของชิงจือเอาไว้ หวังว่าสามารถใช้แรงหยุดการไหลของเลือดเอาไว้ได้

หลังจากที่ยุ่งอยู่นาน บางทีอาจเป็นเพราะชิงจือมีร่างที่แข็งแกร่งเป็นทุนเดิม หรือบางทีอาจเป็นเพราะเฉินเฟิงช่วยเหลือได้ทันเวลาพอดี เลือดที่ไหลออกมาจากบาดแผลในที่สุดก็มีแนวโน้วที่จะหยุดไหลแล้ว

เฉินเฟิงนั่งลงบนพื้นด้วยความเหนื่อยล้า มองไปยังฉากตรงหน้าที่น่าหลงใหลเล็กน้อยแต่กลับไม่มีความคิดที่จะทำอะไร

เรื่องหลังจากนั้น เขาเองก็ไม่รู้ว่าตัวเองพาชิงจือกับเด็กผู้หญิงกลับไปที่กระท่อมของเธอได้ยังไง และไม่รู้ว่าการที่ตัวเองเฝ้าปกป้องดูแลคนที่สามารถตายได้ทุกเมื่อไปเพื่ออะไร

แต่เขาก็ยังรออยู่ข้างเตียงของชิงจืออยู่ตลอด

รอจนถึงแสงยามเช้าล่อผ่านเข้ามาข้างในห้อง เฉินเฟิงถึงค่อยๆลืมตาขึ้นมา ชิงจือนอนอยู่บนเตียง ส่วนเด็กผู้หญิงนอนบนเสื่อที่อยู่ไม่ไกล

แต่พอมองไป ชิงจือก็ยังไม่มีท่าทีว่าจะฟื้นขึ้นมา

เขายืนขึ้นมา แล้วดูบาดแผลของชิงจืออีกรอบ เลือดหยุดไหลสนิทแล้ว ยังมีลมหายใจกับการเต้นของหัวใจอยู่ แต่ลมหายใจแผ่วเบามาก

เฉินเฟิงเจอริบบิ้นกับยาสมุนไพรที่ใช้รักษาบาดแผลในกระท่อมแห่งนี้ เขาเปลี่ยนผ้าของชิงจือ คิดไปคิดมา แล้วป้อนยาปฏิชีวนะให้เธออีกหนึ่งเม็ด

เขาไม่ได้เชี่ยวชาญเหมือนกับหมอ สิ่งที่เขาทำได้ก็มีแค่เรื่องพวกนี้

พอจัดการทุกอย่างเรียบร้อย เฉินเฟิงก็เดินออกไปจากห้อง

ข้างๆห้องมีน้ำพุที่ไหลมาจากขุนเขา แสงสว่างและอากาศยามเช้าที่สดใหม่ กับน้ำพุที่ไหลริม แสงอาทิตย์ที่ส่องผ่านต้นโพธิ์หนึ่งต้นที่อยู่หน้าประตู ส่องไปโดนหน้าของเฉินเฟิง

เขามึนเมาอยู่หลายนาที แต่กลับเห็นการเคลื่อนไหวที่อยู่ไม่ไกล

บางทีอาจจะเป็นสัตว์ร้าย เขาคิดแบบนั้น แต่เพียงแป๊บเดียว เขาก็เห็นมีคนเดินมาทางนี้

นั่นเป็นรูปร่างของคนๆนึง มัดผมไว้ข้างหลัง ข้างหลังมีกระบี่แบกเอาไว้ วินาทีแรกที่เฉินเฟิงนึกถึงก็คือชิงชิว

และเป็นอย่างที่คิด พอรอจนคนๆนี้เดินมาใกล้ๆ เฉินเฟิงก็เห็นใบหน้าของเขา เป็นชิงชิวอย่างแน่นอน

ชิงชิวพอเห็นเฉินเฟิง แปลกใจเล็กน้อย จากนั้นก็ถามเฉินเฟิงว่า

“ทำไมสหายท่านนี้ถึงอยู่ที่นี่ได้ เจ้าบ้านของที่นี่ล่ะ?”

เฉินเฟิงเองก็นึกไม่ถึงว่าชิงชิวยังรู้จักกับชิงจือด้วย แต่เพราะเรื่องครั้งที่แล้ว เขาจึงไม่ได้รู้สึกดีอะไรกับชิงชิว เพราะงั้นจึงไม่อยากสนใจเขา ทำเพียงแค่จ้องมองเขาเท่านั้น

ชิงชิวดูเหมือนจะไม่ใส่ใจอะไร หลังจากที่เขายิ้มให้กับเฉินเฟิง ตัวเขาก็เดินเข้าไปข้างในห้อง

เฉินเฟิงเองก็เดินตามไปติดๆ

ข้างในห้อง ยังคงเหมือนเดิม ชิงจือยังคงนอนไม่ได้สติ ส่วนเด็กผู้หญิงก็ยังนอนหลับอยู่

ส่วนกลิ่นคาวเลือดจางๆที่อยู่ในห้องเป็นการบ่งบอกชิงชิวว่าได้ในทันทีว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นบ้าน เขาหันกลับไปถามเฉินเฟิงว่า

“นางบาดเจ็บเหรอ?”