ลูกเขยมังกร นิยาย บท 901

ทั้งสามคนก็เดินไปตามถนนสายเล็กๆที่เงียบสงบข้างริมทะเลสาบนั้น สายลมจากทะเลสาบพัดผ่านมา นำพาความรู้สึกสดชื่นมาให้ บางครั้งก็ได้ยินเสียงนกที่ไม่รู้จักชื่อร้องขับขานดังเจื้อยแจ้ว ช่างไพเราะเสนาะหูอะไรเช่นนั้น

บริเวณรอบๆก็มีคนเดินผ่านมาบ้างเป็นบางครั้ง ในสถานที่เงียบสงบแห่งนี้ พวกเขาก็ได้ แอบดื่มด่ำกับธรรมชาติไปแล้วครึ่งค่อนวัน

ระหว่างทางนั้น ไป๋ซูก็ยังได้แนะนำอะไรบางอย่าง พูดคุยเรื่องราวที่ตัวเองเคยได้ยินมาบ้าง บางทีก็พูดแซวหยอกล้อไปสองสามคำ แต่สองสาวพี่น้องก็ได้แต่ยิ้มไปตามมารยาท ดูเหมือนรู้สึกไม่ค่อยปกติเพราะยังมีความระแวงอยู่บ้าง

พวกเขาเดินลัดเลาะไปตามริมทางทะเลสาบอยู่สักพักใหญ่ ก็รู้สึกเหนื่อยล้าบ้างแล้ว ไป๋ซู

จึงเสนอให้ไปพักเหนื่อยที่ศาลาริมทางสักครู่หนึ่ง

พี่น้องสองสาวก็เดินตามเขาเข้าไป

ขณะนี้ภายในศาลาก็มีคนนั่งกันอยู่แล้วสามสี่คน พวกเขาเห็นพวกไป๋ซูเดินเข้ามา โดยเฉพาะสังเกตเห็นหลงหลินสองพี่น้องแล้ว ไอ้คนกลุ่มนั้นตาก็ลุกวาวขึ้นมา

ถึงแม้หลงหลินสองพี่น้องถูกจ้องมองจนอึดอัดบ้างก็ตาม แต่ก็ยังคงนั่งอยู่อีกด้านหนึ่งในศาลานั้น

เดิมทีที่คิดว่าจะพักเหนื่อยสักครู่แล้วค่อยจากไป แต่กลับคิดไม่ถึงว่ามีหนึ่งในจำนวนสามสี่คนนั้นเดินเข้ามา ไอ้หมอนี่ผมยาวประบ่า หน้าตาดูดุร้าย

ดูเหมือนมองไม่เห็นไป๋ซูเลย เดินตรงไปยังพี่น้องสองสาว

“น้องสาว ออกมาเที่ยวเหรอ? สนใจจะไปเที่ยวกับพี่เปล่าล่ะ!”

ยังไม่ทันรอให้หลงหลินพวกเธออ้าปากพูดอะไรเลย ไป๋ซูก็พูดกับชายผมยาวคนนี้ด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ไสหัวออกไปให้พ้น!”

ตอนนี้ชายผมยาวก็หันมามองไป๋ซู ชี้นิ้วไปยังไป๋ซูด้วยความดุดัน แล้วพูดกับเขาว่า “ไอ้เด็กเวร ถ้ามึงไม่อยากตายก็รีบไสหัวออกไปไกลๆเลย”

ไป๋ซูก็ไม่พูดมาก ยื่นมือออกไปจับนิ้วมือของเขาไว้แล้วหักบิดไปข้างหลัง คนนั้นก็ร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด

ชายผมยาวก็ใช้มืออีกข้างหนึ่งจับนิ้วมือที่บาดเจ็บนั้นไว้ แล้วตะโกนใส่ไป๋ซูว่า “กูจะกระทืบมึงให้ตายคาตีนเลย”

พวกคนกลุ่มที่มาอยู่ด้วยกันนั้น ได้ยืนมองอยู่ข้างๆมาโดยตลอด เมื่อเห็นไป๋ซูเริ่มลงมือแล้ว จึงรีบบุกเข้ามาทันที

หนึ่งในนั้นก็ถามชายผมยาวที่ได้รับบาดเจ็บว่า “เกิดอะไรขึ้นเป็นยังไงบ้าง?”

“ไอ้เด็กเวรนั่นหักนิ้วมือฉัน จัดการมันเลย” ชายผมยาวตะโกนใส่

หลงหลินสองพี่น้องก็ตกใจกลัวเมื่อเห็นสถานการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันเช่นนี้ ส่วนไป๋ซูก็มายืนขวางอยู่ตรงด้านหน้าพวกเธอ เพื่อปกป้องพวกเธอไว้ข้างหลัง

ฝ่ายตรงข้ามสามคนนั้นชูกำปั้นขึ้นแล้วชกมายังไป๋ซู แต่ไป๋ซูท่าทางคล่องแคล่วว่องไวมาก คนพวกนั้นก็ไม่สามารถที่จะเข้าไปถึงตัวของไป๋ซูได้เลย ชกยังทันไม่ครบสองสาม หมัดเลย ก็ถูกไป๋ซูจัดการจนลงไปนอนกองอยู่กับพื้นอย่างง่ายดาย

เหลือแต่ชายคนที่มือกุมนิ้วมือไว้คนนั้น เขาพูดด้วยสีหน้าแตกตื่นว่า “ไอ้โคตรแม้งเอ๊ย มึงรอกูอยู่ตรงนี่เลย เดี๋ยวกูจะไปตามคนมา”

พูดจบ ก็ไม่สนใจพวกคนที่นอนอยู่บนพื้นจะค่อยๆคลานขึ้นมายังไง ตัวเองก็หันหลังกลับแล้ววิ่งหนีออกไปคนเดียวตามลำพัง

พวกเพื่อนของเขาที่มาด้วยกันนั้นก็รีบวิ่งตามหลังออกจากศาลานี้ไป

ตอนนี้ไป๋ซูก็หันกลับไปมองสองสาวพี่น้อง ถามอย่างเป็นห่วงว่า “พวกคุณตกใจอะไรหรือเปล่า?”

หลงหลินสองพี่น้องต่างก็ส่ายหัว ถึงแม้ได้ขับไล่พวกคนกลุ่มนั้นไปแล้วก็ตาม แต่ว่าหลงหลินก็ยังกังวลคำพูดของชายผมยาวคนนั้น จึงถามว่า “พวกเขายังจะกลับมาอีกจริงรึเปล่า?”

ไป๋ซูพูดด้วยรอยยิ้มว่า “พวกนักเลงปลายแถวแบบนี้ เดิมทีก็เป็นพวกเดนมนุษย์อยู่แล้ว ก็ได้แต่ใช้คำพูดรุนแรงไปงั้นแหละ ไม่ต้องไปใส่ใจอะไรมากหรอก”

มองดูท่าทางไป๋ซูที่ไม่แยแสเช่นนั้น หลงหลินสองพี่น้องก็ค่อยสบายใจขึ้นบ้างแล้ว

ทั้งสามคนก็นั่งพักเหนื่อยอยู่ภายในศาลาที่ไม่มีคนแห่งนี้ไปสักครู่หนึ่ง เห็นว่าได้เวลาพอสมควรแล้ว หลงหลินจึงเสนอว่าควรจะกลับไปได้แล้ว

ถึงแม้ไป๋ซูยังคิดอยากจะอยู่ต่ออีกสักพักหนึ่ง แต่ก็ไม่ปฏิเสธคำพูดของหลงหลิน