ลูกเขยมังกร นิยาย บท 915

เฉินเฟิงส่ายหน้าเบาๆ ปฏิเสธ： “ไม่มีอะไร”

สาเหตุที่เขาไม่ได้พูดออกมานั้นเป็นเพราะว่าจู่ๆ เขาก็มีความรู้สึกบางอย่างเกิดขึ้น ถ้าเกิดการจุดประเด็นนี้ขึ้นมาแล้ว มันจะกลายเป็นดั่งการทอดสะพานยาว และมีความเป็นไปได้จะเกิดการแตกหักตั้งแต่ส่วนฐานเลยก็ว่าได้ ซึ่งเบื้องหลังอำนาจที่ยังไม่ทราบที่มานั้น เฉินเฟิงเองก็เชื่อมั่นได้เลยว่าหลังจากที่พวกเขาได้ประสบผลลุล่วงตามที่ต้องการแล้ว สิ่งที่จะเกิดขึ้นตามมา จะกลายเป็นสิ่งที่ไม่มีใครสามารถคาดเดาได้เลย

ส่วนไป๋ซิงเองก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนัก จึงเอาแกนแอปเปิลที่ตัวเองกินหมดแล้วโยนออกไป ก่อนจะหันมาพูดต่อ ： “ ตระกูลโจวเชิญให้พวกเราไปที่นั่น เพราะว่าช่วงนี้ตระกูลของพวกเขากำลังมีข่าวดี ดังนั้นการที่พวกเราไปร่วมแสดงความยินดีจะไม่มีใครสงสัยแน่นอน ”

เฉินเฟิงถามกลับ： “ที่คุณมาแจ้งเรื่องนี้กับผม เพราะต้องการให้ผมไปพร้อมกับพวกคุณงั้นหรอ ？”

ไป๋ซิงพยักหน้า： “คุณพ่อตั้งใจให้ผมมาหาคุณชายเฉิน เขาบอกว่าเรื่องนี้คุณชายเฉินเป็นคนริเริ่มขึ้นมา ดังนั้นหากให้อีกฝ่ายได้พบกับคุณชายเฉิน พวกเขาคงน่าจะมีความเชื่อมั่นมากขึ้น แต่ถึงอย่างนั้นคุณพ่อก็ยังบอกอีกว่าหากว่าคุณชายเฉินไม่ยินยอมที่จะเปิดเผยตัวตน อย่างนั้นก็ไม่เป็นอะไร พวกเราไปกันเองก็เพียงพอแล้ว ”

เฉินเฟิงคิดไตร่ตรองพร้อมตอบกลับ： “ในเมื่อพวกคุณอยากให้ผมไปด้วย ก็แสดงว่าคงคิดไว้แล้วว่าการมีผมไปด้วยน่าจะดีกว่าสินะ”

“ความหมายของคุณพ่อเป็นอย่างนั้นจริงครับ แต่ทุกอย่างก็ล้วนขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของคุณชายเฉิน ”

เฉินเฟิงหัวเราะพลางตอบกลับ： “คุณอุตส่าห์มาเชิญผมถึงที่นี่แล้ว ผมก็ควรจะไว้หน้าพวกคุณหน่อย ไปก็ได้ ถึงแม้ว่าผมจะไม่รู้ว่าหน้าของผมจะใหญ่ได้ถึงขนาดไหนเชียว ”

ไป๋ซิงเองก็หัวเราะตามออกมา： “คุณชายเฉิน ไม่ใช่ฉันอวดดีแทนคุณ สิ่งที่คุณได้ทำในยันเจียงเมื่อหลายปีมานี้ ไม่มีครอบครัวไหนในทะเลทรายแห่งนี้ไม่รู้หรอกนะครับ ถ้าหากว่าพวกเขาเห็นคุณไปที่นั่นก็คงจะมีความเชื่อมั่นเพิ่มมากขึ้นแน่นอน ”

เฉินเฟิงที่ได้ยินอย่างนั้นได้เพียงแค่หัวเราะเท่านั้น

เฉินเฟิงได้ยินมาว่างานเลี้ยงฉลองของตระกูลโจวนั้นคือการที่พวกเขาได้มีหลานชายที่เป็นสมาชิกคนใหม่เพิ่มเข้ามา แต่ถึงอย่างนั้นในเมื่อต้องเข้าบ้านคนอื่น อย่างนั้นของขวัญจึงเป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้

“เสี่ยวเย่ คุณว่างานฉลองในการมีสมาชิกใหม่เพิ่มเข้ามา พวกเราควรจะมอบของอะไรให้ดี？”

เฉินเฟิงที่นั่งอยู่ตรงนั้นมองดูเสี่ยวเย่กำลังทำความสะอาดกล่าวถามขึ้นมาอย่างไม่ได้คิดอะไรมาก ส่วนตัวเขาเพียงแค่ต้องการถามความคิดเห็นเพิ่มเติมเท่านั้น

เสี่ยวเย่ที่ได้ยินคำถามของเขา เธอก็วางไม้กวาดที่อยู่ในมือลงก่อนจะครุ่นคิดอย่างจริงจัง แต่ดูเหมือนคำถามนี้จะไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับตัวเธอเลย

เธอได้แต่เกาหัวพร้อมตอบ： “ให้หยกอันหนึ่งมั้งค่ะ ตอนที่น้องสาวฉันคลอดออกมาก็มีคนมอบหยกให้อันหนึ่ง จนฉันอยากจะได้มันมากๆ แต่คุณแม่บอกว่านั่นเป็นของน้องสาว แม้แต่จะแตะยังไม่ได้เลย เพราะกลัวว่าฉันจะทำมันเสีย”

ท่าทางของเสี่ยวเย่นั้นดูเหมือนจะอยากได้มากๆ แม้กระทั่งในตอนที่เธอพูดออกมาแววตาก็แฝงไปด้วยความขุ่นมัว

เฉินเฟิงที่เห็นอย่างนั้นจึงเผลอพูดออกมา： “อย่างนั้นรอถึงวันเกิดคุณแล้ว ผมจะให้อันหนึ่งแล้วกัน ”

แต่เสี่ยวเย่กลับสะบัดมือปฏิเสธ： “ไม่เอาค่ะ ฉันไม่สามารถรับของขวัญจากคนอื่นตามอำเภอใจได้”

“คุณอยากได้ไม่ใช่หรอ？ทำไมถึงไม่เอาล่ะ？” เฉินเฟิงถามกลับด้วยความแปลกใจ

เสี่ยวเย่จึงตอบกลับอย่างจริงจังว่า： “คุณชายเฉินมอบของขวัญให้ฉันแล้ว อย่างนั้นฉันเองก็ต้องมอบของขวัญให้กับคุณชายเฉินด้วย แต่ว่าฉันยากจนขนาดนี้ ของขวัญที่ฉันจะมอบให้ได้คงจะดีไม่เท่ากับสิ่งที่คุณชายเฉินเคยมอบให้ฉันหรอกนะคะ ”

เฉินเฟิงหัวเราะขึ้นมา： “ผมไม่ได้จะให้คุณมอบของขวัญให้ผมหรอกนะ คุณวางใจได้เลย”

แต่เสี่ยวเย่กลับยิ่งไม่มีความสุข เธอส่ายหน้าพลางตอบกลับอีกครั้ง： “ให้ทำอย่างนั้นไม่ได้หรอกค่ะ การมอบของขวัญระหว่างเพื่อนนั้นถือเป็นเรื่องที่ควรแลกเปลี่ยนกัน แบบนี้ถึงจะทำให้ทั้งสองมีความรู้สึกที่ดีต่อกัน ไม่อย่างนั้นมิตรภาพระหว่างทั้งสองก็ไม่อาจจะอยู่ยาวนาน คุณแม่เคยบอกฉันเอาไว้แบบนี้ค่ะ ”

เสี่ยวเย่จ้องไปยังเฉินเฟิงอย่างจริงจัง ในขณะที่เฉินเฟิงเองก็รู้ดีว่าผู้หญิงคนนี้หากเธอดื้อรั้นขึ้นมา ต่อให้เอาวัวมาลากก็ลากเธอกลับมาไม่ได้