หลินไป๋หลัน นิยาย บท 58
วันนี้ทั้งหมดตกลงกันแล้วว่าจะทำอาหารทะเลปิ้งย่างกันที่ลานด้านหน้า ไป๋หลันให้แม่ครัวออกไปซื้ออาหารทะเลและสุรายาดองที่ตลาด เงินที่นางให้ไปนั้นคือเงินในส่วนที่นางไปปล้นมาได้จากจวนแม่ทัพนั่นเองนางที่แอบยักยอกมาก่อนที่จะมอบให้ท่านพ่อไปทั้งหมด นางก็ต้องมีค่าเหนื่อยบ้างจริงไหม...
ไป๋หลันและมีมี่อยู่ทำน้ำจิ้มซีฟู๊ดกันที่จวน มีมี่ให้ให้ลูกน้องท่านพ่อไปช่วยกันขนโต๊ะ เก้าอี้ออกมาจากห้องเก็บของ แล้วจัดวางที่ลานด้านหน้ารวมถึงเตาปิ้งย่างที่นางใช้กันครั้งที่แล้วด้วย
เมื่อได้เวลางานเลี้ยงเริ่มทุกคนก็มารวมตัวกันและเริ่มปิ้งย่างอาหารกินกันอย่างเป็นกันเอง ช่างเป็นบรรยากาศที่อบอุ่นดียิ่งนัก
"หลันหลัน ลูกน้องของท่านพ่อแต่ละคนหน้าตาหน่วยก้านดีใช้ได้เลย" มีมี่เอ่ยกับสหายที่แยกตัวออกมานั่งเก้าอี้ผ้าใบที่ปรับนอนได้
"แน่ล่ะก็ข้าคัดเองกับมือ" ไป๋หลันเอ่ยอย่างภูมิใจ
"เจ้าช่างร้ายนักบุรุษคัดแต่หน้าตาดี แต่สตรีเจ้าคัดมาได้แย่มากแถมอายุก็เข้าหลักสี่ไปแล้วทั้งนั้น" มีมี่เอ่ยเย้าสหาย
"หรือเจ้าไม่ชอบอยากจะให้ข้าคัดสาว ๆ สวย ๆ มาปีนเตียงท่านพ่อกับพี่ใหญ่เช่นนั้นหรือ"
"ใครบอกกันเจ้าทำได้ดีมากต่างหากมา...ข้าจะให้รางวัล" มีมี่เอ่ยพร้อมกับยื่นมือไปจับหน้าสหายโน้มมาใกล้ ๆเพื่อจะจูบให้รางวัล แต่สหายกลับขัดขืนไม่ยินยอมเสียนี่
"พวกเจ้าทำอะไรกันน่าเกลียดประเดี๋ยวฟ้าผ่าเอาหรอก" เฉินหยางที่กำลังเดินมาหาน้องสาว และทันเห็นว่าพวกนางจะทำอันใดกันและสายตาของพวกนางก็จับจ้องอยู่กับลูกน้องของท่านพ่อด้วย
"พวกข้าแค่หยอกล้อกันเล่นขำ ๆ แค่นั้นหรือว่าพี่หยางอยากเล่นด้วยมา...มะข้าจัดให้...เอ๊ะ หรือว่าข้าจะไปเล่นกับลูกน้องท่านพ่อดี?" มีมี่เอ่ยพร้อมกับทำท่าจะลุกขึ้นยืน
"หยุดเลยนะยายตัวแสบเจ้าคงจะอยู่กับหลันเอ๋อร์มากไปเลยติดนิสัยเช่นนี้มาใช่หรือไม่ สงสัยพี่คงต้องลงโทษพวกเจ้าทั้งสองคนเสียแล้ว" เฉินหยางเอ่ย พลางก้าวเท้ามาใกล้ ๆ ทำหน้าเหี้ยมเพื่อข่มขวัญน้องสาวทั้งสองคน ทั้งมีมี่และไป๋หลันรีบก้าวเท้าหนีอย่างไม่เกรงกลัว
"ข้าติดนิสัยมาจากมีมี่ต่างหากเล่าพี่ใหญ่นางสอนข้า..." ไป๋หลันตะโกนฟ้องออกไปและสองเท้าก็ก้าวหนีพี่ชายของตน
นางสอนข้ามาตั้งแต่ภพที่แล้วโน้น...ไป๋หลันคิดในใจ
ทั้งสามคนวิ่งไล่จับกันอย่างคึกครื้นเรียกเสียงหัวเราะให้คนในจวนอย่างสนุกสนาน...
#หนึ่งเดือนผ่านไป
หนึ่งเดือนที่ผ่านมา ครอบครัวสกุลหลินใช้ชีวิตอย่างสงบสุข แต่ที่ไม่สงบคือมีมี่ที่หัวฟัดหัวเหวี่ยงกับคุณหนูหลี่ฟางเซียนทุกครั้งที่นางแวะเวียนมาเยี่ยมพี่ชายบุญธรรมที่จวน ส่วนพี่ชายบุญธรรมก็พูดคุยอย่างมีมารยาทในฐานะเจ้าบ้านที่ดีทุกครั้งที่สนทนากันอีกด้วย
ส่วนประมุขหนานก็แวะเวียนมาหาบ้างที่จวนในตอนกลางวันแต่ที่มาบ่อยที่สุดคือตอนกลางคืน เขาชอบมานั่งฟังไป๋หลันเล่าเรื่องโลกในฝันและดูของนั่นนี่ที่นางเสกออกมา และยังชอบดูละครอีกด้วยเพราะมันเป็นเรื่องแปลกใหม่และน่าสนใจเป็นอย่างมากเขากล่าวว่าการได้ดูละครก็เท่ากับว่าได้ออกท่องไปยังโลกกว้างแล้ว
ทางด้านองค์ไท่จื่อและสหายคนสนิทนั้นก็แวะเวียนมาที่จวนบ่อยมากเช่นกัน ทั้งสองบอกว่าอาหารที่จวนอร่อยถูกปากและหากินได้ยาก องค์ไท่จื่อวางตัวเป็นมิตรที่ดีไม่ได้แสดงออกว่าจะเกี้ยวนางแต่อย่างใด อาจเป็นเพราะประมุขคอยกันท่าและท่าทีที่นางแสดงออกนั้นถ้าเป็นคนที่ฉลาดก็พอเดาได้ว่านางมีใจให้กับผู้ใด เพราะฉะนั้นองค์ไท่จื่อที่เป็นคนฉลาดจึงลดสถานะเหลือเพียงมิตรสหายที่ดีต่อกันเพียงเท่านั้น และนั่นก็เป็นที่พึงพอใจสำหรับประมุขหนานเป็นอย่างมาก
ในขณะนี้สมาชิกในจวนทั้งหมดกำลังนั่งรวมกันอยู่ที่ร้านคาเฟ่ เพราะตอนนี้ร้านที่เป็นกิจการอย่างแรกของครอบครัวได้สร้างและตกแต่งเสร็จเรียบร้อยแล้ว แต่ยังไม่ได้ฤกษ์เปิดร้านเพราะตอนนี้นางและมีมี่กำลังฝึกพนักงานของร้านชงเครื่องดื่มกันอยู่
พนักงานของร้านนั้นเป็นหญิงสิบคนชายสิบคน พนักงานหญิงนั้นนางเป็นคนไปคัดมาจากโรงค้าทาส นางคัดคนที่หน้าตาดีรูปร่างสมส่วนอายุสิบห้าถึงยี่สิบห้าปีและที่สำคัญต้องเป็นคนซื่อสัตย์และขยัน ส่วนพนักงานชายนั้นนางขอแบ่งปันมาจากลูกน้องของบิดาเพราะนางอยากได้พนักงานที่มีฝีมือต่อสู้ด้วย
เมื่อได้คนครบจำนวนก็เริ่มสอนตั้งแต่การใช้อุปกรณ์และวัตถุดิบทุกอย่าง นางสอนการชงเครื่องดื่มทั้งร้อนและเย็น เครื่องดื่มส่วนใหญ่จะเป็นการชงด้วยมือไม่ได้ใช้เครื่องชงเพราะที่นี่ไม่มีไฟฟ้า ก็คล้ายกับการชงเครื่องดื่มแบบโบราณในโลกเก่าที่ใช้ผ้าขาวบางในการกรองชาชนิดต่าง ๆ ส่วนน้ำแข็งที่ใช้เป็นธาตุพิเศษของนางมันจึงถูกนำมาใช้ทำมาหากินโดยปริยาย...
ของในร้านส่วนใหญ่นางเสกออกมาจากโลกเก่า นอกเสียจากชาเท่านั้นที่ใช้ในโลกนี้เพราะชาดี ๆ มีอยู่เพียบ ส่วนกาแฟที่ร้านของนางต้องมีเพราะเป็นเครื่องดื่มที่ใครได้ลองแล้วก็ต้องติดใจ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หลินไป๋หลัน