มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 19

Episode [18] ปั่นประสาท

[ Praewa talk ]

18.00 AM.

"กลับดีๆนะแพรไปล่ะ" ฉันสะบัดหัวเรียกสติก่อนจะหันไปมองปิ่นโตที่ยืนฉีกยิ้มให้ฉันอยู่ข้างๆ ตอนนี้เราสองคนยืนรอรถอยู่ป้ายรถเมล์หลังจากที่เธอรอฉันซ้อมหลีดให้น้องๆเสร็จ

"บาย~" ฉันโบกมือลาปิ่นโตก่อนที่เธอจะเดินไปอีกป้ายเพราะบ้านของเราอยู่คนละฝั่งกัน

ฉันมองตามร่างของปิ่นโตเพื่อนสนิทที่สุดของฉันจนเธอหายไปกับผู้คนที่ทยอยกันขึ่นรถ จนเหลือเพียงแค่ฉันคนเดียวที่ยืนรอรถอยู่

ซ่า ! เสียงฝนและลมที่สาดเข้ามากระทบร่างทำให้ฉันต้องถอยเข้ามาข้างในอีกเพื่อหลบฝน พร้อมกับกวาดสายตามองหาผู้คนที่จะเดินมารอรถกับฉันแต่กลับไม่มีเลย ปกติรถรอบสุดท้ายจะมารอบ 18.05 แต่ทำไมวันนี้..

"ให้ตายเถอะ..ลืมได้ไงนะเรา" ฉันใช้มือปัดผมหน้าม้าออกอย่างหัวเสียมือไม่อยู่นิ่งล้วงถุงกระโปรงนักเรียนเพื่อหาโทรศัพท์ขึ่นมาโทรหาอาวิล..

ครืด ครืด !

[ ว่าไงครับ ]

"อาวิลมารับหนูที่ป้ายรถเมล์หน่อยได้มั้ยคะ..หนูลืมไปว่าวันศุกร์รถเมล์กลับเร็วกว่าปกติหนึ่งชั่วโมง"

[ แพร..คืออามีเรื่องจะบอกหนู ]

"เรื่องอะไรหรอคะ ?"

[ อากลับอังกฤษแล้วนะ ตั้งแต่เมื่อวานตอนเช้าไอ้ภามยังไม่บอกแพรใช่ไหม ]

"ย..ยังค่ะ..ทำไมอาวิลไม่ลาหนูซักคำบ้าง..ไปไม่บอกกันอย่างนี้หนูใจหายหมดแล้วนะ..ไหนบอกจะกลับเที่ยวบินสามทุ่มยังไงละคะ.."

[ อาขอโทษ..อาแค่ทนทำใจไม่ได้ถ้าเห็นนํ้าตาน้องแพร ]

"หนูเข้าใจค่ะ..แต่ไม่ว่าอาวิลจะไปตอนไหน เวลาไหนหนูก็ต้องร้องให้อยู่แล้ว เหมือนหนูตัวคนเดียวอีกครั้ง.."

[ พะ.. ]

"แค่นี้ก่อนนะคะ หนูต้องรีบกลับ"

ตี้ด ! ฉันกดตัดสายอาวิลพร้อมกับกดปิดเครื่องเพราะฟ้าที่เริ่มร้องโครมคราม แล้วเก็บโทรศัพท์ไว้ในกระเป๋าเป้ก่อนจะหยิบร่มขึ่นมากางเดินฝ่าเม็ดฝนที่สาดเข้ามาเป็นระรอกกระทบเสื้อนักเรียนจนแนบเนื้อ..

"อาวิลใจร้าย..ฮึก" ความน้อยเนื้อตํ่าใจทำให้ฉันอดที่จะร้องให้ไม่ได้ หยาดนํ้าตาที่ประปนกับเม็ดฝนสร้างความเปียกไปทั่วใบหน้าทำให้ฉันต้องยกหลังมือขึ่นปาดหยดนํ้าออกลวกๆก่อนจะสูดหายใจเข้าลึกๆเพื่อเรียกกำลังใจให้ตัวเองสองขาก็ก้าวเดินตามริมถนนไปอย่างเชื่องช้าไร้เรี่ยวแรง

ปี๊ด ปี๊ด !

"อ๊ะ !" รถยุโรปคันหรูที่เกือบจะเฉี่ยวฉัน ทำให้หยดนํ้าที่อยู่บนถนนกระเด็นใส่ร่างกายอย่างเลี่ยงไม่ได้ทั้งเรือนร่างเต็มไปด้วยความเปียกชื้น..

"หื้มม..เจอกันอีกแล้วนะครับ" ฉันค่อยๆเงยหน้าขึ่นไปมองตามต้นเสียงที่เลี้ยวรถมาจอดริมถนนพร้อมร่างกายกำยำที่เต็มไปรอยสักนั่งอยู่ในรถพร้อมกับลดกระจกลง

ถ้ารอยสักพวกนี้ไปอยู่บนตัวของใครบางคนอาจจะดูหน้ากลัวรกตาแต่สำหรับอาเดลเขาดูหล่อขึ่นไปเท่าตัวลุคดูแบดบอยอย่างเห็นได้ชัดเจน..

"ค่ะ"

"แล้วนี้จะไปไหนหรอครับ..เดี๋ยวอาไปส่งโทษฐานที่ให้น้องแพรตัวเปียกแบบนี้" สายตาเจ้าเล่ห์มองไล่ร่างกายฉันตั้งแต่หัวจรดเท้าจนฉันใจเต้นตุบไปด้วยความกลัว ในเมื่อเขาดูอันตรายแบบนี้ฉันไม่อยากเอาชีวิตไปเสี่ยงหรอก..