มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 16

Episode [15] อยาก

"เดี๋ยวอาป้อน :)" พูดจบอาภามก็ยกขวดเหล้าขึ่นมาดื่มอีกครั้งแล้วอมมันไว้อย่างงั้นไม่ยอมกลืนก่อนที่สายตาไร้ความปราณีจะตวัดมามองฉัน..

"ม..ไม่เป็นไรดีกว่าค่ะ..อื้อ!" ฉันพูดยังไม่ทันจบมือหนาก็จับหน้าฉันเข้าไปกระกบจูบ สร้างความตกใจให้ฉันไม่น้อยอาภามบีบคางฉันแน่นจนฉันเผลออ้าปากออกลิ้นหนาส่งนํ้าเหล้าที่เต็มไปด้วยกลิ่นเชอร์รี่เข้ามาในปากฉัน..

ถึงมันจะมีกลิ่นของผลไม้อยู่บ้าง แต่ยังไงเหล้ามันก็คือเหล้า ยังคงรสชาติขมปร่าไว้อยู่บ้างทำให้ฉันพยายามจะไม่กลืนลงไปแต่ก็โดนลิ้นหนาไล่ต้อนให้ฉันกลืนมันจนทำให้ฉันต้องกลั้นใจกินอย่างยากลำบาก..

"แค่กๆ" พอฉันกลืนเหล้าจนหมดอาภามก็ถอนจูบออกทำให้ฉันต้องรีบกอบโกยลมหายใจเข้าปอดพร้อมกับยกมือขึ่นเช็ดคราบเหล้าปนนํ้าลายที่ไหลลงมาตามขอบริมฝีปาก..

"คนใจร้าย..ฮึก..บังคับหนูทำไมหนูบอกว่าไม่กินไงทำไมต้องบังคับกันด้วย" ในใจฉันตอนนี้เต็มไปด้วยความผิดหวังทั้งที่ฉันก็ขอโทษและจะไม่เกเรอีกต่อไปแล้วแต่ทำไมอาภามต้องเอาแต่รังแกฉันไม่หยุดซักที..อาวิลไม่เห็นเคยทำกับฉันแบบนี้เลยซักครั้ง

"แค่กินเหล้าไม่ถึงตายหรอกครับ"

ปึก ! ทันทีที่คำพูดทำร้ายจิตใจหลุดออกจากปากคนตรงหน้า ร่างฉันก็ถูกกระชากออกจากตักแล้วทุ่มลงบนเตียงอย่างไม่ถนุถนอมเลยซักนิด

พอได้มานอนอยู่บนเตียงอาการแปลกๆก็เริ่มเข้าเล่นงานฉันอย่างรวดเร็วความร้อนลุ่มวิ่งแล่นทั่วร่างกาย ความรู้สึกปราถนาถาโถมเข้าหาแบบไม่ยั้งความปวดหนึบตรงจุดกึ่งกลางทำให้ฉันต้องบิดเร้าร่างกายไปมาอย่างทรมาน..

"อ๊ะ..อื้มส์..น..นี้หรอคะของขวัญที่ว่าคือการมอมเหล้าหนู ที่ผสมยาปลุกเซ็กส์" มือฉันเริ่มอยู่ไม่เป็นสุขเริ่มลูบไล้เรือนร่างของตนเองขึ่นมาจนถึงหน้าอกไม่เหลือความยับยั้งชั่งใจความขวยเขิลก็ไม่เหลือเลยซักนิด..

"อาภาม..หนูไม่ไหวแล้ว..อึก..ช..ช่วยหนูได้มั้ย" ความผิดชอบชั่วดีไม่เหลือในใจฉันอีกแล้ว ความต้องการสัมผัสแนบชิดกำลังเข้าเล่นงานฉันรุนแรงเรื่อยๆความปวดหนึบที่ร่องแคบก็ทรมานร่างกายฉันอย่างไร้ความปราณี..

"อาหลานเขาไม่ทำแบบนี้กันหรอกนะครับ :)" พูดจบร่างคนตัวโตก็เตรียมตัวจะเดินออกจากห้อง แต่ร่างกายฉันมันทรมานเกินกว่าจะปล่อยไว้แบบนี้ฉันรีบเดินลงจากเตียงแล้วไปดักหน้าอาภามเอาไว้..

"คนนิสัยไม่ดี..แกล้งวางยาหนูแล้วไม่รับผิดชอบถ้าอาภามไม่ช่วยหนู หนูไปให้คนอื่นช่วยก็ได้!"

"แพรวา!!!" อาภามตวาดใส่ฉันเสียงดังก่อนจะดึงข้อมือฉันขึ่นมาบีบแน่นจนความรู้สึกปวดหนึบๆเข้าเล่นงาน..

"ปล่อยหนูนะ!"

"ที่อาวางยาเธอเพราะอยากให้บทเรียนให้หัดยับยั้งชั่งใจ ไม่ใช่มาพูดอะไรไม่คิดแบบนี้มันดูง่าย!" คำตอบที่ฉันได้ยินทำให้ฉันอึ้งไปชั่วขณะ หรือจริงๆแล้วที่อาภามทำมาทั้งหมดแค่เป็นห่วงฉันงั้นหรอ?

"แต่หนูไม่ไหวแล้ว..อาภาม..ช..ช่วยหนูได้มั้ยแค่ครั้งเดียวหนูทนไม่ไหวแล้วจริงๆ..หนูสัญญานะคะว่าหนูจะไม่ดื้อ..จะเชื่อฟังอาภามทุกอย่าง..

"หยุดพูด..รู้ตัวมั้ยว่าที่พูดมันผิด" ฉันพอจะรู้ว่าอาภามจะสื่ออะไรถ้าอาวิลรู้ขึ่นมาอาวิลคงผิดหวังในตัวฉันมากและบางทีอาจจะตัดขาดความเป็นเพื่อนกันกับอาภามก็ได้แต่ฉันจะไม่ปล่อยให้มันเป็นแบบนั้นแน่นอน..

"หนูรู้ค่ะว่ามันผิด..แต่อาภามช่วยสงสารหนูได้มั้ยหนูทรมานจะตายอยู่แล้ว..หนูสัญญานะคะว่าเรื่องของเราจะเป็นความลับหนูจะคิดซะว่ามันไม่เคยเกิดขึ่นแล้วอาวิลจะไม่มีทางรู้เรื่องนี้ความเป็นเพื่อนของทั้งสองคนยังคงเหมือนเดิม"

"อย่าเสียใจทีหลังแล้วกัน"

"หนูเต็มใจให้อาภามค่ะ"

"ทั้งๆที่อาก็มีวิธีทำให้เธอหายจากอาการแบบนี้?"