มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 2

Episode [01] แรกพบสบตา

[ Praewa talk ]

@MTR SCHOOL

"เชิญคนต่อไปพรีเซ้นเลยค่ะ" พอจะถึงตัวเองรายงานหน้าห้องเเล้วทำไมในใจมันถึงได้เต้นตุบๆแบบนี้นะ ฉันก้าวขาเดินไปยังหน้าห้องเรียนก่อนจะสูดให้ใจเข้าลึกๆก่อนจะเริ่มพรีเซ้นโครงงานเดี่ยว

"สวัสดีเพื่อนๆแล้วก็อาจารย์นะคะ ดิฉัน น.ส แพรวา วิภาบูลเลขที่หนึ่ง จะนำเสนอโครงงานในหัวขะ...

"ขอญาติครับจารย์" เสียงของประธานนักเรียนห้องอื่นแทรกเข้ามาทำให้ฉันต้องรีบเบรกการรายงานกระทันหันแล้วหันไปมองเด็กประธานนักเรียน ม.5

"มีอะไร ภูศิลป์" อาจารย์รัศมีเดินไปหานายภูที่ยืนหอบอยู่หน้าห้องเรียน

"มีญาติของพี่แพรวา มาขอพาตัวพี่แพรกลับก่อนเวลา เนื่องจากมีธุระด่วนครับ..แฮ่กๆ"

"ขอบใจ..ไปได้ล่ะ"

"ครับจารย์" พูดจบน้องภูก็รีบวิ่งผ่านหน้าห้องฉันอย่างรวดเร็วก่อนอาจารย์รัศมีจะเดินเข้ามาในห้อง

"แพรวาเธอกลับได้แล้ว..พรุ้งนี้ค่อยมารายงานต่อ"

"ขอบคุณค่ะอาจารย์" ฉันยกมือไหว้อาจารย์พร้อมฉีกยิ้มสดใสให้เพื่อนๆก่อนจะเดินไปเก็บของใส่กระเป๋าเป้สีดำ

"ไปก่อนนะทุกคน~"

"เจอกันพรุ้งนี้" เพื่อนๆในห้องต่างโบกมือให้ ฉันพยักหน้าหงึกๆก่อนจะรีบวิ่งหิ้วกระเป๋าเพื่อมุ้งหน้าไปโรงจอดรถญาติที่น้องภูหมายถึงคงจะเป็นอาวิล

แต่กลับไร้ร่องรอยของอาวิลฉันกวาดสายตามองหาทั่วโรงรถแต่ก็ไม่เจอ พอนึกได้ว่าคงจะโดนอาวิลแกล้งว่ากลับจากอังกฤษแล้วฉันเลยเดินคอตกกลับมาแต่เสียงกรี๊ดกร้าดอย่างกับอยู่คอนเสิร์ตของเด็กผู้หญิงมากมายทำให้ฉันสนใจว่าพวกเธอกรี๊ดอะไรกัน..

พอมาถึงสนามบอลฉันก็แทบจะไม่เห็นอะไรเพราะทุกคนต่างมุงเต็ม พอหันไปข้างๆก็เห็นเก้าอี้พลาสติกของลุงยามอยู่ใต้ต้นไม้เลยหยิบมันมาแล้วขึ่นไปบนนั้น

อ่าา..นั้นมันคุณภีรวัฒนิเจ้าของธุรกิจซุปเปอร์คาร่างกายเพอร์เฟคอย่างกับนายแบบยืนพิงBMW คันหรูมีอข้างหนึ่งล้วงถุงกางเกง ส่วนอีกข้างเขาควงกุญแจไว้หลังมือมีรอยซักยิ่งเพิ่มความหล่อให้กับเขาแค่ยืนเฉยๆคนยังกรี๊ด สายตาตกเหยื่อเหมือนกำลังมองหาใครซักคนแล้วมาหยุดที่ฉันก่อนที่เราจะสบตากันเข้าให้..

"บ้าไปแล้ว.." เหมือนมีรังสีไฟฟ้าสถิตเข้ามาช็อตที่หัวใจจนมันเต้นไม่หยุดแค่สบตาเองทำไมใจต้องเต้นแรงแบบนี้ด้วย..

"ลงมา" ฉันหันซ้ายหันขวาตอนนี้ทุกคนต่างหลีกทางไปอยู่ด้านข้างให้เขาเดินแต่ฉันกลับยืนอยู่บนเก้าอี้นิ่งเพราะโดนสายตาอ่อนระทวยแบบนั้นสะกดเอาไว้

"หนูหรอคะ?"

"หนูแพรใช่ไหม"