มาเฟียพ่อลูกอ่อน นิยาย บท 75

"ขอบคุณนะคะพี่หมอที่มาช่วยเลี้ยงเฟรย่าทั้งวันเลย น่าจะอยู่ทานข้าวเย็นด้วยกันก่อนนะคะแล้วค่อยกลับ" อิงดาวกล่าวขอบคุณในความมีน้ำใจของนายแพทย์หนุ่ม แต่แฝงด้วยความเกรงอกเกรงใจในน้ำเสียง

"สำหรับคนเป็นหมออย่างพี่การเลี้ยงเด็กมันไม่ได้เป็นปัญหาอะไรเลยนะ แล้วอีกอย่างตัวเล็กก็เลี้ยงง่ายมาก ไม่งอแงเลย" ชานนท์ยิ้มรับคำขอบคุณ พร้อมตบตูดเด็กน้อยในอ้อมแขนเบาๆ ขณะที่พากันเดินเข้ามาในห้องโถงใหญ่ภายในคฤหาสน์สุดหรูของคาเรน โดยมีประมุขใหญ่ของบ้านเดินนำหน้าเข้าไปก่อน

"ทานข้าวเย็นด้วยกันก่อนสิคะ เดี๋ยววันนี้อิงทำอาหารให้ทานเองค่ะ เดี๋ยวนี้อิงทำอาหารเก่งแล้วนะ" หญิงสาวคุยโว แล้วเดินเข้าไปหย่อนตัวนั่งลงข้างๆคาเรนที่กำลังตีสีหน้าเรียบเฉย ทำให้ชานนท์ต้องเดินเข้าไปหย่อนตัวนั่งลงฝั่งตรงข้าม

"ไม่รบกวนดีกว่าครับ" เขาปฏิเสธ พร้อมกันนั้นก็ส่งเด็กน้อยในอ้อมแขนให้คาเรน

"แอ๊ะ~" เฟรย่าเบ้หน้าพลางยื่นมือให้ ขณะที่นั่งมองหน้าชานนท์อยู่บนหน้าตักของผู้เป็นพ่อ

"หมอกลับก่อนนะ วันหลังจะซื้อของเล่นมาฝากนะครับ" นายแพทย์หนุ่มทำใจดีสู้เสือยื่นมือเข้าไปกุมมือน้อยนั้นไว้หลวมๆ เขาทำให้เด็กน้อยที่กำลังเบ้หน้ากลับมายิ้มแย้มอีกครั้ง

สองมือน้อยประคองฝ่ามือใหญ่ของชานนท์ไว้มั่น แล้วดึงมันเข้าหาตัว ก่อนจะใช้ริมฝีปากน้อยๆแตะสัมผัสบนหลังมือของเขาเบาๆ ทำเอาคาเรนนิ่งอึ้งไปกับความไร้เดียงสาของลูกสาว เฟรย่าคงเลียนแบบการกระทำของเขาที่ชอบทำกับอิงดาวให้เธอเห็นเป็นประจำ

"อย่าไปทำแบบนี้กับผู้ชายคนอื่นอีกนะครับ" แม้จะอมยิ้มกับความน่ารักของเด็กน้อย แต่ชานนท์ก็ไม่อยากให้เฟรย่าแสดงความน่ารักแบบนี้กับใครอีก เพราะเขามองว่าเธอเป็นผู้หญิง มันคงไม่เหมาะที่เธอจะทำแบบนี้กับผู้ชายก่อน แม้ว่าตอนนี้เธอจะยังเป็นเด็กไร้เดียงสาก็เถอะ

"แอ๊ะ~" เด็กน้อยยิ้มหวานพลางกอดมือหนาของชานนท์ไว้แน่น ดวงตากลมโตจ้องมองเพียงใบหน้าหล่อเหลาของเขา

"มึงจะนั่งอยู่ตรงนี้อีกนานไหม ไหนว่ารีบกลับ?" คาเรนถามขึ้นเสียงแข็ง ทำให้นายแพทย์หนุ่มต้องรีบดึงมือออกจากการเกาะกุมของเฟรย่า

"งั้นผมขอตัวกลับก่อนดีกว่า ขอบคุณที่ชวนผมไปเที่ยวด้วยกันนะครับ พี่กลับก่อนนะ" เขากล่าวลาคาเรน และหันไปยิ้มให้อิงดาวในประโยคท้าย ก่อนจะเบนสายตากลับมาหาเฟรย่าอีกครั้ง

"หมอกลับแล้วนะครับ ถ้าวันไหนว่างหมอจะมาหาใหม่นะ ตกลงไหมครับ"

"แอ๊ะ~" มือน้อยๆยื่นมาตรงหน้าราวกับทำสัญญา ซึ่งชานนท์ก็ยื่นมือเข้าไปกุมไว้หลวมๆ เมื่อเห็นว่าเฟรย่าเลิกงอแงแล้วจึงเดินเลี่ยงออกไป

"เฟรย่าคะ" อิงดาวประคองใบหน้าจิ้มลิ้มของลูกสาวกลับมาเมื่อเห็นเธอเอาแต่มองตามชานนท์ "หนูไม่ต้องเอาทุกอย่างของพ่อมาใส่ในตัวหนูก็ได้นะลูก เอามาแค่หน้าตาก็พอ"

"ฉันผิดอะไร" คาเรนแย้งถาม

"เลือดพ่อมันแรงเหรอคะหนูถึงทำแบบนั้นกับพี่หมอ วันหลังอย่าทำแบบนั้นกับผู้ชายคนอื่นที่ไม่ใช่คุณพ่ออีกนะคะ" อิงดาวไม่ได้สนใจคำถามของคาเรนเลย เธอยังคงสั่งสอนลูกสาวตัวน้อย แต่เฟรย่ากลับเอาแต่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ไม่พยายามทำความเข้าใจกับคำสอนของแม่เลย

"ขึ้นไปอาบน้ำกับพ่อดีกว่าโนะ แม่บ่นอะไรก็ไม่รู้ ฟังไม่รู้เรื่องเลย" มาเฟียหนุ่มรีบอุ้มลูกสาวขึ้นแนบอก เพราะไม่อยากโดนหางเลขไปกับการกระทำของเฟรย่าด้วย แต่ก็ยังไม่วายได้ยินเสียงบ่นพึมพำของอิงดาวดังตามมาในตอนที่กำลังก้าวเท้าขึ้นบันได

"เหมือนกันทั้งพ่อทั้งลูกเลย คนนึงก็อดีตคาสโนว่า อีกคนก็ว่าที่คาสโนวี่ สมแล้วที่เป็นพ่อลูกกัน เลือดมันข้นจริงๆเลย" เขาลอบถอนหายใจเบาๆ ขณะที่เฟรย่าเองก็นอนซบหน้ากับแผงอกแกร่ง ไม่ได้สนใจคำพูดของผู้เป็นแม่เลย

@ตกดึก

"อื้อ~" สัมผัสอุ่นของริมฝีปากที่สัมผัสลงมาบนเนินอกหลายครั้ง ปลุกอิงดาวที่กำลังนอนฝันหวานอยู่บนเตียงนอนใหญ่ให้ลืมตาตื่นขึ้นมากลางดึก เธอพยายามดันศีรษะของคาเรนออกห่างอย่างนึกรำคาญ เพราะรู้ดีว่านั่นคือเขา