มาเฟียพ่อลูกอ่อน นิยาย บท 78

"วันนี้ว่างทั้งวันเลย ไปเที่ยวกันนะ" อิงดาวส่งสายตาออดอ้อนให้มาเฟียหนุ่มหลังจากรับประทานอาหารมื้อเช้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว แต่คาเรนกลับทำทีเป็นหูทวนลม นั่งป้อนข้าวเฟรย่าต่อโดยไม่สนใจคำพูดของเธอเลยสักนิด

"นี่ ฉันพูดไม่ได้ยินเหรอ" เธอถามย้ำ

"อร่อยไหมครับ" นอกจากคาเรนจะเมินเฉยต่อน้ำเสียงออดอ้อนของหญิงคนรักแล้ว เขายังเอาแต่พูดคุยกับลูกสาวตัวน้อยบนหน้าตัก ทำราวกับในห้องรับประทานอาหารมีเพียงเขากับเฟรย่าแค่สองคน ซึ่งเฟรย่าก็ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี

"นี่อย่าบอกนะว่าโกรธจริงๆที่ฉันไม่ยอมมีน้องแฝดให้เฟรย่า"

"ฉันมีสิทธิ์โกรธเธอด้วยเหรอ แต่ถึงจะโกรธให้ตายยังไงก็ต้องเป็นฝ่ายกลับไปง้อเธออยู่ดี" มาเฟียหนุ่มตัดพ้อโดยไม่สบตา ทำเอาอิงดาวถอนหายใจพรืดใหญ่กับท่าทางงอแงเหมือนเด็กน้อยอยากได้ของเล่นใหม่ของคนรัก เธอไม่อยากเชื่อว่าผู้ชายดิบห่ามอย่างคาเรนที่เคยรักสนุกมาก่อนจะจริงจังกับการมีลูกขนาดนี้ มันไม่เหมือนคาเรนคนเดิมเมื่อหลายเดือนก่อนเลย

"งอนอิงจริงๆเหรอ" เธอเอียงคอถาม

"ฉันไม่งอนอะไรไร้สาระแบบนั้นหรอก" คำตอบแกมประชดประชันของคาเรนเรียกรอยยิ้มเอ็นดูจากอิงดาว เธอเท้าคางมองเขาด้วยรอยยิ้ม นั่นยิ่งทำให้คาเรนทำหน้าบูดบึ้งเข้าไปใหญ่ ต่างจากเฟรย่าที่นั่งกินข้าวเงียบๆอย่างรู้งาน

"คนแก่ขี้งอน งอนเหมือนเด็ก"

"อิ่มยังครับ" คาเรนเมินเฉยต่อคำพูดเย้าแหย่ของคนรัก เขาอุ้มลูกสาวตัวน้อยขึ้นแนบอกเมื่อเธอพยักหน้าเป็นคำตอบ จากนั้นจึงเดินออกไป ทำให้อิงดาวที่กำลังสนุกกับการกลั่นแกล้งคนรักต้องรีบเดินตามออกไป

"เป๊าะ~" เด็กน้อยชี้นิ้วไปหาผู้เป็นแม่ที่เดินตามมาหย่อนตัวนั่งลงข้างๆ ราวกับบอกให้ผู้เป็นพ่อรับรู้ว่าแม่เดินตามมาแล้ว อิงดาวที่เห็นอย่างนั้นเลื่อนใบหน้าเข้าไปหอมฝ่ามือน้อยของลูกสาวฟอดใหญ่อย่างนึกเอ็นดู ขณะที่คาเรนเอาแต่นั่งเงียบไม่พูดไม่จา

"อย่างอนอิงเพราะเรื่องแค่นี้เลยนะ" เธอชะโงกหน้าเข้าไปใกล้จนรับรู้ได้ถึงลมหายใจอุ่นของกันและกัน ซึ่งคาเรนก็ไม่ได้เบือนหน้าหนี

"การที่อิงไม่อยากมีลูกเพิ่มตอนนี้ มันไม่ได้หมายความว่าอิงรักพี่คาเรนน้อยลงนะ"

"แล้วทำไมไม่มี ฉันเลี้ยงเองก็ได้"

"เลี้ยงตัวแสบที่มีอยู่ให้รอดก่อนเถอะ ตอนนั้นก็ทะเลาะกันใหญ่โตเพราะเรื่องนี้ไม่ใช่รึไง"

"ตอนนี้กับตอนนั้นมันไม่เหมือนกัน ตอนนี้ฉันยอมทิ้งงานเพื่อลูกกับเธอได้นะ" คาเรนแย้ง

"การมีลูกเพิ่มมันไม่ได้ทำให้เราสองคนรักกันมากขึ้นนะ ดูตัวแสบนี่สิ ทายาทตัวน้อยที่ถอดแบบมาจากพี่คาเรนเป๊ะๆเลยนะ" เธออุ้มลูกสาวตัวน้อยมาวางบนหน้าตักของตัวเอง เฟรย่าที่ได้ยินอย่างนั้นปรบมือชอบใจ เรียกรอยยิ้มเอ็นดูจากผู้เป็นพ่อที่กำลังทำหน้าบึ้งตึง

"นี่ไงทายาทตัวน้อยของพี่คาเรน ไม่เห็นต้องมีเพิ่มเลย จริงไหมคะเฟรย่า"

"แอ๊ะ~" เด็กน้อยพยักหน้าเห็นด้วย ทำเอาคาเรนที่กำลังอมยิ้มกลอกตาไปมา

"ไม่อยากมีน้องแล้วเหรอตัวแสบ ไหนตอนแรกยังเห็นด้วยกับพ่ออยู่เลย" เฟรย่าทำหน้าครุ่นคิดเมื่อผู้เป็นพ่อแย้งขึ้นมาแบบนั้น เธอแหงนคอมองหน้าผู้เป็นแม่อย่างชั่งใจราวกับผู้ใหญ่กำลังใช้ความคิดก็ไม่ปาน นาทีต่อมาจึงตัดสินใจคลานกลับไปนั่งบนหน้าตักแกร่งของคาเรน

"แต่ถ้ามีน้องคุณพ่ออาจจะไม่ได้อุ้มหนูทุกวันแบบนี้นะ แล้วหนูก็ต้องเหนื่อยช่วยพ่อกับแม่เลี้ยงน้องด้วย หนูยอมเหรอคะเฟรย่า" คำพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังของอิงดาวทำเฟรย่าชะงักไป จากใบหน้าที่เคยยิ้มแย้มแปรเปลี่ยนเป็นบูดเบี้ยว

"อย่าเอาความคิดแบบนั้นมาใส่ในสมองลูก" คาเรนปรามคนรักเสียงเข้ม

"แล้วถ้าหนูช่วยพ่อกับแม่เลี้ยงน้อง หนูก็จะไม่ได้ไปเที่ยวบ่อยๆเหมือนตอนนี้ด้วยนะ ไม่ได้เจอพี่แทนไทผู้พิทักษ์เทพีของหนู แล้วก็อาจจะไม่ได้เจอพี่หมอสุดหล่อของหนูด้วยนะ"

"ฮึก~" ประโยคสุดท้ายของอิงดาวทำเอาเฟรย่าเบ้หน้า เธอแหงนคอมองค้อนผู้เป็นพ่อราวกับโกรธเคืองที่คาเรนพยายามจะมีน้องให้เธอ