มาเฟียพ่อลูกอ่อน นิยาย บท 77

@หลายเดือนต่อมา

"อื้อ! เฟรย่าอย่าเพิ่งกวนพ่อได้ไหม~" คาเรนพยายามปัดฝ่ามือน้อยๆของลูกสาวออกจากใบหน้า ขณะที่นอนซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนาในยามเช้า แต่กลับต้องตื่นขึ้นมาเพราะโดนเฟรย่าก่อกวน เขาลอบถอนหายใจเบาๆกับความดื้อรั้นของเธอ นับวันเฟรย่ายิ่งเพิ่มระดับความร้ายกาจ เหมือนแม่ของเธอไม่มีผิดเพี้ยน

"เป๊าะ~" เด็กน้อยพยายามเรียกร้องความสนใจจากผู้เป็นพ่อด้วยการยื่นฝ่ามือน้อยๆเข้าไปบีบปลายจมูกโด่งคมตามแบบฉบับชาวยุโรปเบาๆ แต่นอกจากคาเรนจะไม่สนใจแล้ว เขายังปัดมือเธอออกเบาๆราวกับรำคาญ

"เป๊าะ~" เฟรย่าเอียงคอไปมาเมื่อเห็นผู้เป็นพ่อยังนอนแน่นิ่ง ไม่มีทีท่าว่าจะลุกขึ้นมาเล่นกับเธอเลย เด็กน้อยนั่งมองคาเรนอยู่อย่างนั้นสักพัก ก่อนจะคลานไปหยิบขวดนมที่อิงดาววางไว้ให้บนหมอนใบใหญ่ แล้วคลานกลับมาหาคาเรน

เธอยิ้มหวานในตอนที่ชะโงกหน้าเข้าไปมองใบหน้าหล่อเหลาของผู้เป็นพ่อใกล้ๆ จากนั้นจึงใช้สองมือน้อยประคองขวดนมไว้มั่น ค่อยๆดันจุกมันเข้าไปในรูจมูกของพ่อ ทำเอาคาเรนที่กำลังจะเคลิ้มหลับอีกรอบลืมตาขึ้นมามองการกระทำของลูกสาวอย่างมึนงง แต่ยังไม่ทันที่จะได้ถามอะไรออกไป เฟรย่าก็ออกแรงบีบขวดนมเต็มแรงจนน้ำนมไหลทะลักเข้ามาในโพรงจมูกของเขา

"แค่กๆ! ฟะ..เฟรย่า..แค่กๆ!..หนูทำอะไรเนี่ย!" มาเฟียหนุ่มดีดตัวลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว เขาสำลักหน้าดำหน้าแดงจนเสียงแหบแห้ง แม้จะพยายามทำให้น้ำนมไหลออกมา แต่อาการแสบจมูกก็ยังไม่ทุเลา ให้ตายเถอะ! มันจะมีสักวันไหมเนี่ยที่เฟรย่าไม่สรรหาเรื่องพิเรนทร์มาเล่นกับเขา

เด็กน้อยหัวเราะเอิ๊กอ๊ากอย่างชอบใจที่เห็นคนเป็นพ่อดีดตัวลุกขึ้น เธอรีบคลานขึ้นไปนั่งจุมปุ๊กบนหน้าตักแกร่ง ไม่ได้สนใจสีหน้าทรมานของพ่อที่เกิดจากการกระทำของตัวเองเลย

"เป๊าะ~" เธอแหงนคอมองหน้าผู้เป็นพ่อที่กำลังป้องปากสำลัก พร้อมกับยื่นขวดนมให้ หวังให้คนเป็นพ่อป้อนนมให้

"แค่กๆ ทะ..ทำไมหนูดื้อแบบนี้เนี่ยเฟรย่า"

"แอ๊ะ~" นอกจากเธอจะไม่สะทกสะท้านกับน้ำเสียงตำหนิของคาเรนแล้ว ริมฝีปากน้อยๆยังฉีกยิ้มหวาน ทำเอาคนเป็นพ่ออย่างคาเรนถอนหายใจหนักๆอย่างเหนื่อยหน่าย

"ขอโทษพ่อเดี๋ยวนี้เลย" คาเรนแย่งขวดนมจากลูกสาวมาวางไว้ข้างต้นขา แล้วยกตัวเธอลงจากหน้าตัก

"ทำผิดก็ต้องขอโทษ ไม่ใช่ยิ้มหวาน"

"เป๊าะ~" เด็กน้อยพยายามเปล่งเสียงเรียกพ่อ พร้อมกับคลานเข้าไปหาอีกครั้ง แต่ก็โดนคาเรนดันตัวไว้

"พ่อบอกให้ขอโทษพ่อก่อน" เฟรย่านิ่งไปหลายนาที ก่อนที่ต่อมาจะกางมือทั้งสองข้างออกแล้วประกบเข้าหากัน แม้จะยอมยกมือขอโทษ แต่สีหน้าและแววตาไร้ซึ่งความสำนึกผิด

"ทีหลังอย่าเล่นอะไรแบบนี้อีกนะ ไม่ว่าจะกับพ่อหรือกับใครก็แล้วแต่ ห้ามทำอีกนะครับ"

"ทะมาย~" เด็กน้อยเอียงคอถาม

"เพราะเราไม่ควรแกล้งคนอื่นก่อนไงครับ แล้วคนอื่นก็อาจจะไม่ใจดีเหมือนพ่อด้วย"

"..." เฟรย่านั่งฟังอย่างตั้งใจ

"ถ้าเมื่อกี้พ่อสำลักจนตายหนูกำพร้าพ่อเลยนะ"

"ฮึก~" ริมฝีปากน้อยๆเบะคว่ำลงเมื่อได้ยินผู้เป็นพ่อพูดแบบนั้น เธอรีบคลานขึ้นไปนั่งบนหน้าตักแกร่ง สองแขนเรียวเล็กพยายามโอบกอดพ่อไว้แน่น แม้จะกอดไม่มิดรอบแขนก็ตาม

คาเรนอมยิ้มกับความน่ารักน่าเอ็นดูของลูกสาวตัวน้อย เขากอดประคองเธอไว้หลวมๆ พร้อมโน้มใบหน้าลงไปจูบเบาๆกลางศีรษะทุยเล็ก

"ทีหลังอย่าทำแบบนี้อีกนะครับ"

"เป๊าะ~"